«Πριν από την κατάρρευση της ιδέας της προόδου, το αύριο ήταν πάντα φωτεινό». Ετσι ξεκινούσε το θέμα των πανελλαδικών εξετάσεων στη νεοελληνική γλώσσα και λογοτεχνία. Με δεδομένη την κατάρρευση της προόδου το ερώτημα αφορούσε το αν επαληθεύεται ή διαψεύδεται το ότι στο παρελθόν «οι άνθρωποι έβλεπαν με αισιοδοξία το μέλλον». Για το παρόν ούτε κουβέντα. Αν δεν σημειωνόταν πως είναι διασκευή άρθρου που δημοσιεύτηκε στον Τύπο μέσα στο 2021, θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει πως είναι απόσπασμα από άρθρο του μακαριστού Χριστόδουλου.
Κατά τον Ζίγκμουντ Μπάουμαν στη ρευστή κοινωνία των καταναλωτών η ανθρώπινη βούληση για πρόοδο από αρετή γίνεται μεγάλο ελάττωμα. Σε αυτή την κοινωνία δεν υπάρχει χώρος για στέρεες διακρίσεις. Εύλογα το μόνο που απομένει είναι το ρευστό «Κέντρο». Αυτό είναι το Ιερό Δισκοπότηρο όλων όσοι πιστεύουν στην κατάργηση των διακρίσεων Αριστερά – Δεξιά και πρόοδος – συντήρηση. Το να τσαλαβουτά κανείς στα βρώμικα νερά της ρευστής κοινωνίας σημαίνει να ακολουθεί το «Κέντρο» ως σύγχρονη μορφή εξαφάνισης του Πολιτικού. Ολα είναι Κέντρο. Ακόμη και τις εποχές του Γεωργίου Παπανδρέου το Κέντρο δεν είχε γνωρίσει τέτοιες δόξες. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ποτέ δεν είχε αυτοπροσδιοριστεί ως κεντρώος, ενώ αν έλεγε κανείς στον Ανδρέα Παπανδρέου ότι είναι «κεντρώος», όπως θέλουν κάποιοι να γίνει η ελληνική Σοσιαλδημοκρατία, θα τον πέταγε με τις κλωτσιές. Βεβαίως και ο σοσιαλδημοκράτης Κώστας Σημίτης ποτέ στα γραπτά και στις πρακτικές του δεν εξέλαβε τη Σοσιαλδημοκρατία ως Κέντρο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
