Οι περισσότερες διαμάχες στην πολιτική αφορούν τον τρόπο κατανομής των αγαθών σε σπάνη. Πώς να μοιραστούν τα αγαθά, για παράδειγμα; Στο κάθε άτομο κατά απολύτως ίσα μέρη, ανάλογα με την αξία του, τη δουλειά του, την ανάγκη του ή το αίμα του; Ποιος να καταλάβει τις θέσεις εργασίας σε καλά αμειβόμενες θέσεις, τα τέκνα πολιτικών και επιχειρηματιών ή οι πιο άξιοι;
Προφανώς, σε κάθε πεδίο ή / και σε κάθε αγαθό, υλικό ή ηθικό, αρμόζει διαφορετικό κριτήριο. Η δημοκρατία και η κοινωνική δικαιοσύνη προϋποθέτουν και συνεπάγονται μια «σύνθετη ισότητα», όπως έχει τονίσει ο πολιτικός φιλόσοφος Μάικλ Γουόλτσερ στο βιβλίο του Σφαίρες δικαιοσύνης (1983). Συνεπώς, κρίσιμο είναι, όχι τόσο να μιλήσουμε για ισότητα ή ανισότητα, αλλά να συμπληρώσουμε την εξίσωση «όμοια μεταχείριση των ομοίων περιπτώσεων και ανόμοια των ανομοίων» με το αρμόζον κάθε φορά κριτήριο, προκειμένου η φόρμουλα αυτή να μην παραμένει κενή περιεχομένου. Ποια ισότητα, λοιπόν; Ή, με άλλες λέξεις, ποιος φιλελευθερισμός; Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα – εκτός και αν το πολίτευμα διολισθήσει σε εκδοχές μιας αντιφιλελεύθερης (κατ’ όνομα μόνον) δημοκρατίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
