Λίγο μετά την πτώση της δικτατορίας, το 1976, ο εμβριθής φιλόσοφος και πεφωτισμένος δάσκαλος Ευάγγελος Παπανούτσος εξέδωσε το εμβληματικό βιβλίο του με τον εξόχως δηλωτικό τίτλο «Η Παιδεία, το μεγάλο μας πρόβλημα», με σκοπό να αφυπνίσει τις υπνώττουσες συνειδήσεις της ελληνικής κοινωνίας αναφορικά αφενός με φλέγοντα εκπαιδευτικά ζητήματα και αφετέρου με συνακόλουθα ευρύτερου ενδιαφέροντος κοινωνικά προβλήματα. Προφανώς, ο κατά τα άλλα διορατικός συγγραφέας αυτής της εμπερίστατης δοκιμιακής πραγματείας δεν θα μπορούσε να διανοηθεί ότι ύστερα από σχεδόν το ήμισυ του αιώνα όχι μόνον η παραλυτική παθογένεια της παιδείας μας θα παρέμενε το ίδιο απειλητική και ακαταπτόητη αλλά κι αυτός ο κορυφαίος θεσμός του πανεπιστημίου θα αποτελούσε τωόντι την πυορροούσα πληγή της ελληνικής εκπαίδευσης.
Προκαλεί πράγματι ανείπωτη θλίψη το γεγονός ότι το ίδιο το πανεπιστήμιο κατέληξε να είναι ένα από τα μεγάλα προβλήματα της πατρίδας μας, το οποίο μάλιστα έχει άκρως στρεβλωτικές συνέπειες στο ήθος και στη νοοτροπία εκτενέστατων στρωμάτων του πληθυσμού, ενώ σε άλλες χώρες, καθώς είναι παγκοίνως γνωστόν, τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα λειτουργούν ως εμπνέουσες δυνάμεις και κινητήριοι μοχλοί για την πνευματική άνοδο του λαού και την οικονομική άνθηση της κοινωνίας. Επειδή λοιπόν θρυλείται ότι επίκειται λίαν συντόμως άλλη μία σαρωτική νομοθετική παρέμβαση εκ μέρους της ελληνικής πολιτείας, προκειμένου να επιλυθούν επιτέλους τα χρονίζοντα προβλήματα των ημεδαπών πανεπιστημίων, σκόπιμο κρίνεται να απαριθμήσουμε διά βραχέων κάποιες από τις εκφυλιστικές ασθένειες που κατατρύχουν εδώ και τόσα χρόνια την ανώτατη παιδεία και υπονομεύουν κάθε φιλότιμη βελτιωτική προσπάθεια απ’ όπου αυτή κι αν προέρχεται.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
