ΗΚική Δημουλά διατηρούσε πάντοτε καλή σχέση με «Tο Βήμα», τις «Εποχές» και γενικότερα με τον κόσμο του Οργανισμού Λαμπράκη. Ανατρέχοντας στο αρχείο, θα ανασύρω το τεύχος 18 του περιοδικού «Εποχές» (Οκτώβριος 1964), όπου η Κική Δημουλά ανοίγεται για πρώτη φορά στη δημοσιότητα. Φυσικά δεν έχει γίνει ακόμη «το φαινόμενο Δημουλά», αλλά είναι πλέον κάτι περισσότερο από ορατή μεταξύ των ομοτέχνων της και του τότε κοινού της ποίησης. Το 1964 είναι μόλις 33 ετών κι έχει πίσω της τέσσερις ποιητικές συλλογές. Αλλά είναι η πρώτη φορά που μια συλλογή της βγαίνει από τον μικρό κύκλο της «ιδιωτικής έκδοσης» και υιοθετείται από έναν εκδοτικό οίκο της εποχής, τον οίκο Φέξη. Είναι η συλλογή της «Επί τα ίχνη» που εκδίδεται το 1963. Ο ποιητής Τάκης Σινόπουλος παρουσιάζει διθυραμβικά (χωρίς να λείπουν και οι επιφυλάξεις) τη συλλογή αυτή στο τεύχος 18 των «Εποχών». Εντοπίζει όλα τα στοιχεία της ποίησης της Δημουλά. Ιδιαίτερα για τη γλώσσα, με τα στοιχεία καθαρεύουσας, γράφει ότι του δίνει την εντύπωση ότι «είναι ένα προσωπείο, περισσότερο ή λιγότερο διαφανές, πίσω από το οποίο μαντεύεται ένα πρόσωπο που υποφέρει και μορφάζει». Επισημαίνει ακόμη τον ρόλο του «ιδιωτικού συναισθήματος» που δημιουργεί τον ποιητικό χώρο, δηλαδή αυτά τα στοιχεία που αργότερα έκαναν χιλιάδες ανθρώπους να αγαπήσουν, σχεδόν φανατικά, την ποίηση της Δημουλά. Για να καταλήξει ο Σινόπουλος: «Η Δημουλά με την ιδιοτυπία της και τη γνησιότητά της, απόγονος του Καρυωτάκη και των γάλλων fantaisistes, διαθέτει μια σίγουρη ποιητική φλέβα».
Οι αναγνώστες των «Εποχών», που ίσως αγνοούσαν την ποιήτρια, θα βρουν, μερικές σελίδες μετά την κριτική του Σινόπουλου, το λιτό βιογραφικό της: «Γεννήθηκε το 1931. Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε το 1950 από το περιοδικό «Νέα Εστία» (…) Εργάζεται στην Τράπεζα της Ελλάδος από το 1949 και είναι μόνιμος συνεργάτης του περιοδικού του προσωπικού της Τραπέζης «Ο Κύκλος»».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
