«Ενας ηλικιωμένος και η γυναίκα του κάθονται μέσα στη σκηνή τους και έξω λυσσομανά η θύελλα με βροντές και αστραπές. Η βροντή ακούγεται σαν ακολουθία χτυπημάτων. Ο ηλικιωμένος άντρας ακούει προσεκτικά. Μετά γυρίζει προς τη γυναίκα του και τη ρωτά, αρκετά αδιάφορα και με πεζό τόνο στη φωνή, «Ακουσες τι είπαν;», «όχι», απαντά αυτή, «δεν το ‘πιασα»…
Ο υπόκωφος κρότος της βροντής αποτελεί εκδήλωση της παρουσίας της στον κόσμο, ακριβώς όπως οι ήχοι της ανθρώπινης ομιλίας, […] δεν μπορούμε να χαράξουμε μια βασική διαχωριστική γραμμή μεταξύ των ήχων της φύσης και της ανθρώπινης ομιλίας» (T. Ingold, Η αντίληψη του περιβάλλοντος, εκδ. Αλεξάνδρεια).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
