Παναγής Παναγιωτόπουλος

Η αποχή και η σχετική αδιαφορία για την πολιτική μάχη είναι μάλλον η σημαντικότερη κοινωνική διεργασία στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές

Πριν χρόνια ο Χρήστος Φερεντίνος είχε κάνει μια αξιομνημόνευτη τηλεοπτική φάρσα στον τραγουδιστή Βασίλη Παϊτέρη. Ο τελευταίος, μαζί με τη σύντροφό του, ταξίδευε με συννεφιασμένο καιρό και ταραγμένη θάλασσα στο κατάστρωμα ενός μεσαίου μεγέθους πλοίου, μαζί με λίγους άλλους επιβάτες. Και ενώ ο πλους δείχνει αδιατάρακτος και ο επώνυμος επιβάτης αμέριμνος, ξεκινάει έλεγχος εισιτηρίων. Το […]

ΗΜεταπολίτευση έχει κατηγορηθεί για την υπερπολιτικοποίησή της. Για την τάση δηλαδή να εποικίζεται ολόκληρος ο βίος, δημόσιος και ιδιωτικός, από πολιτικά νοήματα και ιδεολογικό περιεχόμενο. Οι παλιοί διχασμοί, η δηλητηριώδης κληρονομιά του Εμφυλίου, η ορμητική είσοδος των μαζών στον δημόσιο χώρο μετά από δεκαετίες αποκλεισμών, ο λαϊκισμός του κομματικού ανταγωνισμού, ο κρατικός γιγαντισμός και η […]

Οτουρισμός εκτός από μείζονα οικονομική δραστηριότητα της χώρας έχει, όπως είναι φυσικό, μετατραπεί σε κύρια πλατφόρμα εκδήλωσης των κοινωνικών και συναισθηματικών μας ανησυχιών. Οι ευκαιρίες κοινωνικής ανέλιξης, η αύξηση του οικογενειακού εισοδήματος και της ενδο-οικογενειακής συνοχής μεταξύ των γενεών, η επιβίωση της ελληνικής υπαίθρου, η νέα αγροτική παραγωγή, η δημιουργική οικονομία της πολιτιστικής επαύξησης, η […]

Οπως μας έχει δείξει η σύγχρονη ιστορική επιστήμη, η παιδική ηλικία δεν υπήρξε πάντα ίδια. Με εξαίρεση ίσως τη βρεφική ζωή και την πρώτη παιδική ηλικία, όπου η μητρική κατά κύριο λόγο φροντίδα, παρότι και αυτή υπόκειται στον κανόνα των ιστορικών διαφοροποιήσεων, δείχνει να αναπαράγεται αμείωτη μέσα στους αιώνες, οι αναπτυξιακές και κοινωνικές φάσεις του […]

Σήµερα ψηφίζουµε και η εκλογική προσφορά δυστυχώς – και µε τις θεσµικές αγωνίες που προέκυψαν µε την υπόθεση των υποκλοπών – δεν δίνει µεγάλα περιθώρια επιλογής σε όσους επιθυµούν να στηρίξουν µια βιώσιµη δηµοκρατική επιλογή ανάταξης της χώρας, εµπέδωσης της κοινωνικής συνύπαρξης και εµβάθυνσης της ευρωπαϊκής δηµοκρατικής ταυτότητάς της. Αν µη τι άλλο, µετά από την υπερδεκαετή […]

Η εργασία, και δη η μισθωτή, εξασφαλίζει ταυτότητα και αυτονομία.

Η ιστορική οδύνη των Τεμπών βρίσκεται ακριβώς σε ένα νέο πεδίο διεκδίκησης δικαιωμάτων, στη ζώνη όπου διαψεύδονται και μαζί αναζωπυρώνονται οι προσδοκίες για λιγότερα και πιο ίσα μοιρασμένα ρίσκα, σε έναν νοερό τόπο όπου ο θρήνος γράφει μια ιστορία εντοπισμού των ευθυνών, τιμωρίας των υπαιτίων, αποκατάστασης της αδικίας και διεκδίκησης μιας καλύτερης ζωής.