Αγγελική Κορρέ

Η διάκριση ανάμεσα στο ιδιωτικό και στο δημόσιο πένθος δεν ορίζεται πλέον από την πρωτοβουλία του πενθούντος, αλλά από τις παραμέτρους της πλατφόρμας και τις ερμηνευτικές συνήθειες των χρηστών

Η δυσαρμονία γίνεται ρυθμός, η αστάθεια μορφή, ενώ η πιθανότητα καταστροφής γίνεται το ίδιο αυτό το «όμορφο» ή «οικείο» που επιδιώκουμε να βρούμε στο τέλος των πραγμάτων.

Οπως σε όλα τα επαγγέλματα, δεν έχεις ν' αντεπεξέλθεις μόνο στη δουλειά σου – πρέπει ν' αντεπεξέλθεις και στην ύπαρξη των ανθρώπων. Οχι μόνο των ανθρώπων που αγνοούν τον κόπο σου και σου προσθέτουν κι άλλον, αλλά και εκείνων που τον υποτιμούν.

Οταν ο παππούς μου – Θεός σχωρέσ' τον κι αυτόν – τον ρώτησε πώς δεν φοβάται να κυκλοφορεί με το κουμπούρι μες στο σπίτι, η απάντηση του θείου Λ. ήταν: «Κι αν μου πειράξει κανείς τη γυναίκα;».

Αυτό που με ενοχλεί κυρίως, όμως, δεν είναι ότι ζητούν τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης και δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να σκεφτεί και να εκφραστεί δημιουργικά. Είναι ότι δεν τους περνάει από το μυαλό ότι πρέπει να «φιλτράρουν» το κείμενο για να μην καταλάβω πώς γράφτηκε.

Η παρουσία του κακού είναι που κάνει το καλό να βιώνεται σε ένα βάθος που η συμβατική ροή της ζωής μας δεν μπορεί αλλιώς να του επιτρέψει

Ισως αυτοί οι μοναχικοί εργάτες του υφάσματος να ενσαρκώνουν μια ύστατη μορφή μνήμης: όχι ως συλλέκτες του παρελθόντος, αλλά τεχνίτες της διάρκειας μέσα στη φθορά

Η κατάσταση αλλοιωμένης κανονικότητας του Διαστήματος μου φαίνεται κάπως πιο μελαγχολική από μια κατάσταση στην οποία οι αστροναύτες θα διατηρούνταν στη ζωή πρακτικά, με λάδια και διαλύματα, σαν τις μηχανές ολόγυρά τους

Αφού, αντί για δέντρα, θέλουμε συσκευές καθαρισμού αέρα που «ισοδυναμούν με τριάντα δέντρα», στερεωμένες πάνω σε τσιμεντένιες κολόνες, ή συστήματα νεφελοποίησης πάνω από μπαζωμένα ποτάμια, τότε μπορούμε να βρούμε και μια εναλλακτική για τις αράχνες

Το σφύριγμα κατά βάση γεννιέται στη μοναξιά: του ταξιδιώτη στον δρόμο, του εργάτη στο έργο του, του παιδιού στο παιχνίδι του. Σε αντίθεση με το τραγούδι, σπάνια είναι κοινοτικό. Είναι ήχος που χαρίζεται στον εαυτό, που διαλέγεται με το κενό.

Εάν να είμαστε άνθρωποι σημαίνει να υπηρετούμε διαρκώς την ανάγκη να κινούμαστε, να εργαζόμαστε, να παράγουμε, να πορευόμαστε, τότε δεν μπορούμε να αισθανθούμε ευτυχισμένοι μέσα στο τέλειο

Η πολλών μεγατόνων μαγκιά του Γκόγια δεν είναι ότι ζωγράφισε τέρατα αλλά ότι αποκάλυψε γιατί τα τέρατα δεν μπορούν να απορριφθούν ως φαντασίες

Μέσα στην αναζήτηση του σωστού, στην εμμονή με την τάξη και την αρμονία, ξεχνάμε πως η δουλειά του ανθρώπινου είναι να παραπαίει, να παραμορφώνεται, να εισβάλλει σε πλαίσια που δεν του ανήκουν και να τα κάνει δικά του.

Kάθε κουλτούρα, θρησκεία, φιλοσοφία είναι ένας μηχανισμός άμυνας απέναντι στον τρόμο της ανυπαρξίας. Δεν υπάρχει νόημα για τον άνθρωπο πέρα από τη θνητότητα.

Ποτέ μου δεν άκουσα για τραπεζαρία με επτά καρέκλες, δεν είχε καμία λογική

Αναρωτιέσαι αν τα ζώα έχουν την ικανότητα να θυμούνται τη φωτιά. Μάλλον όχι. Ο άνθρωπος μόνο κουβαλάει το βάρος της μνήμης. Τα ζώα, αν δεν απανθρακωθούν, κερδίζουν την πολυτέλεια της αμνησίας

Μου μοιάζει τυχερός όποιος ξεχνά, μα ακόμα περισσότερο αυτός που θυμάται να ξεχνά: λιγοστεύοντας με ό,τι ξεχνάει, ριζώνοντας με ό,τι πλάθει απ’ το κενό.

Αυτό που με έλκυε και με εντυπωσίαζε ανέκαθεν στις ιστορίες του Μαρκ Τουέιν ήταν ο τόσο μακρινός και ανοίκειος κόσμος τους

Η ταχύτητα της πληροφορίας δεν ευνοεί την επεξεργασία αλλά την αντίδραση. Η σκέψη μετατρέπεται σε απάντηση, σε καταναγκαστική μετακίνηση από το ένα ερέθισμα στο άλλο, χωρίς ενδιάμεσο χώρο για σύνθεση

Είναι ένα καθαρά λογικό πρόβλημα να βλέπεις αυτούς τους φτωχοδιάβολους και να λες, να, ορίστε, οι αυριανοί πλανητάρχες, οι αυριανοί βρετανοί αποικιοκράτες, οι αυριανοί γερμανοί τραπεζίτες