Αρκουμανέα Λουίζα

Σε λιγότερο από έναν μήνα οι θεατρικοί παλμοί της Ευρώπης ανεβαίνουν επικίνδυνα. Στις 6 Ιουλίου για την ακρίβεια, σηκώνει αυλαία το σημαντικότερο θεατρικό φεστιβάλ της Γηραιάς Ηπείρου,

Ηταν πίθηκος και τώρα είναι άνθρωπος. Εξωτερικά, βέβαια, διατηρεί την όψη του ζώου που αναγνωρίζουμε ως «πίθηκο».

Στον πόλεμο ακόμη και το πρόβατο γίνεται λύκος. Η έννοια της «τιμής» επαναπροσδιορίζεται σε κλίμακα τρόμου.

Αφού δεν μπορούμε να επαναστατήσουμε, ας «παίξουμε» την Επανάσταση. Υπάρχει πιο ωραίο έργο; Εχει αίμα, σασπένς, πλούσιους και φτωχούς, διάσημα συνθήματα, ένδοξο ηρωικό παρελθόν...

Οταν, πριν από χρόνια, ο αμερικανός θεατρικός συγγραφέας Τσαρλς Μι ρωτήθηκε από φοιτητές του Πανεπιστημίου Columbia για ποιον λόγο επιμένει να διασκευάζει κείμενα της κλασικής δραματουργίας,

Μόνος του πάνω σε μια μεγάλη σκηνή. Στο τραπέζι, αριστερά, πολλά πλαστικά μπουκαλάκια νερό. Στο πάτωμα, ένα βουνό από ξεμαλλιασμένα ρολά ταινίας.

Πάντοτε έτρεφα αμφιβολίες απέναντι στο φαινόμενο του (αυτο)βασανιζόμενου καλλιτέχνη: Τι προσπαθεί να αποδείξει προκαλώντας τόσο υπέρμετρο σωματικό πόνο στον εαυτό του;

Ο Τσέχοφ δεν άντεχε τα βογκητά και τις γκρίνιες. Του έδιναν στα νεύρα. Στη διάρκεια των δοκιμών για το πρώτο ανέβασμα των «Τριών αδελφών», το 1900, στο Θέατρο Τέχνης της Μόσχας,