O Ηρόδοτος έλεγε ότι «Στον καιρό της ειρήνης τα παιδιά θάβουν τους γονείς τους, ενώ αντίθετα στον καιρό του πολέμου οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους».

Το τραγικό μέγεθος είναι ότι στην εγκληματική υπόθεση των Τεμπών πολλοί γονείς έθαψαν τα παιδιά τους, ενώ δεν είχαμε πόλεμο.

Και σε όλη αυτή την πορεία της διερεύνησης των ενδεχόμενων ποινικών ευθυνών κάποιων πολιτικών προσώπων (από τις εγκληματικές παραλείψεις των οποίων είχαμε οδηγηθεί στο θάνατο 57 ατόμων, πολλά εκ των οποίων ήταν νέα παιδιά) είχα υιοθετήσει μια σταθερή στάση.

Με άλλα λόγια είχα ασκήσει έντονη κριτική στην αγωνιώδη προσπάθεια της κυβερνητικής πλειοψηφίας να μη ανιχνεύσει, έστω, τις ενδεχόμενες κακουργηματικές ευθύνες του πρώην Υπουργού Μεταφορών κ. Καραμανλή.

Ωστόσο, σε ανθρώπινο και υπαρξιακό επίπεδο δεν μπορώ να αφομοιώσω το ανοικτό ενδεχόμενο το οποίο άφησε η Πρόεδρος του Συλλόγου των θυμάτων των Τεμπών κ. Καρυστιανού για την ίδρυση κινήματος (;) ή κόμματος.

Βεβαίως, όταν ο ανθρώπινος πόνος είναι πολύ μεγάλος ή όταν ένας άνθρωπος τίθεται ενώπιον τραγικών διλημμάτων, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι υπάρχει εκ των προτέρων μια «ορθή» αντίδραση έναντι αυτών των εξαιρετικών καταστάσεων την οποία είναι απαραίτητο να ακολουθούν όλοι.

Ο καθένας είναι δυνατό να αντιδρά διαφορετικά απέναντι σε τέτοιες εξελίξεις (και από ψυχολογική άποψη για να επιβιώσει).

Έτσι, στην περίπτωση του Άμλετ του Σαίξπηρ, ο Άμλετ θέλει να πάρει εκδίκηση για το θάνατο του πατέρα του (και το φάντασμα του πατέρα τον σπρώχνει προς αυτή την κατεύθυνση).

Επίσης, στην Αντιγόνη του Σοφοκλή η Αντιγόνη «θυσιάζεται» για τη μνήμη του αδελφού της (και ο μεγάλος δάσκαλος της ψυχανάλυσης

Λακάν είχε διακρίνει στην Αντιγόνη ένα πρόδρομο της θυσίας του Χριστού).

Ενόψει όλων αυτών θα ήθελα να αναφέρω το εξής:

Κανείς δεν θα ήθελε να βρεθεί στη θέση της κ Καρυστιανού (και όλων των άλλων γονιών που έχασαν τα παιδιά τους στα Τέμπη από τις εγκληματικές παραλείψεις ορισμένων ανθρώπων).

Εντούτοις προσωπικά (και αυτό είναι μια δικιά μου προσωπική στάση) ποτέ δεν θα έβρισκα καταφύγιο από τον πόνο μου στην ίδρυση ενός πολιτικού κόμματος (ή κινήματος). Γιατί;

Γιατί η ίδρυση ενός κόμματος σημαίνει αντιπροσώπευση συμφερόντων , σημαίνει πολιτική αντιπαλότητα, σημαίνει διαμόρφωση αντιλήψεων και στρατηγικών για την εξωτερική πολιτική μιας χώρας, σημαίνει διαφθορά και πολλά άλλα μεγέθη , τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με την τραγική ιστορία των Τεμπών.

Επιπλέον, το ιστορικό ζητούμενο στην εγκληματική αυτή υπόθεση είναι μόνο ένα:

Να μάθουμε κάποτε στην ποινική δίκη η οποία θα αρχίσει σε λίγο τις δομικές εκείνες αιτίες , ένεκα των οποίων συγκρούσθηκαν τα δύο τραίνα και οδηγήθηκαν στο φρικτό θάνατο 57 άτομα (και μάλιστα πολλά νέα παιδιά , κάποια εκ των οποίων ήταν φοιτητές μας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο).

Υ.Γ Βεβαίως, κάθε πολίτης μπορεί να διεκδικεί να γίνει κάποτε κυβερνήτης αυτής της χώρας. Μην λησμονούμε άλλωστε αυτό το οποίο έλεγε ο Αριστοτέλης. Δηλαδή, ότι πολίτης είναι «ο ικανός να κυβερνήσει και να κυβερνηθεί». Απλώς, όπως τόνισα και παραπάνω, το κάθε ανθρώπινο ον αντιδρά διαφορετικά έναντι κάποιων τραγικών καταστάσεων.

Ο Καλφέλης Γρηγόρης είναι Καθηγητής της Νομικής Σχολής στο ΑΠΘ
kalfelis@law.auth.gr