Η Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου λησμονούσε:

  • ότι εκπροσωπεί στο Ευρωκοινοβούλιο την πατρίδα του Αριστοτέλη που παρέδωσε στην ανθρωπότητα ένα ποίημα προς την αρετή, αφιερωμένο στον Ερμία, διοικητή της πόλης Αταρνέας της Μ. Ασίας, ο οποίος δεν πρόδωσε τον Βασιλέα της Μακεδονίας Φίλιππο, παρά τα βασανιστήρια των Περσών γράφοντας, «αρετά, πολύμοχθε γένει βροτείω, θήραμα κάλλιστον βίω…» (αρετή, που σε αποκτούν οι άνθρωποι με πολλούς κόπους και μόχθους, η καλύτερη επιδίωξη στη ζωή τους…)
  • την προτροπή του Ομήρου «αιέν αριστεύειν», δηλαδή να έχετε πάντα και παντού ως οδηγό την αρετή και την ευθύνη.
  • τις παρακαταθήκες του Σωκράτη:

– εκείνοι που προΐστανται των μεγίστων υποθέσεων και προστάζουν, να έχουν μέγιστη φρόνηση («πρέπει των μεγίστων προσταντούτι μεγίστης φρονήσεως μετέχειν»).

– «δεν δικαιούνται να μένουν άρχοντες, όσοι δεν είναι κύριοι του εαυτού τους, των αδυναμιών ή των παθών τους».

– «Ο μισθός, η υλική αμοιβή των αρχόντων είναι μέσον δι’ αυτούς για να εκπληρωθεί ο σκοπός των. Όταν όμως ο σκοπός των είναι ο πλουτισμός και μόνον, τότε αυτός ούτε τους είναι αρκετός, ούτε τον προσμετρούν» (σε όσους αναρωτιούνται, με τέτοια δυσθεώρητη αμοιβή που ελάμβανε γιατί δεν της ήταν αρκετή;).

  • τη ρήση του Περίανδρου, ότι οι απολαύσεις της ζωής χάνονται και πεθαίνουν, ενώ οι αρετές είναι αθάνατοι («οι μεν ηδοναί θνηταί, αι δε αρεταί αθάνατοι»).
  • την υπογράμμιση του Σόλωνα, ότι εμείς δεν θα ανταλλάξουμε τον πλούτο με την αρετή («αλλ’ ημείς αυτοίς ου διαμειψόμεθα της αρετής τον πλούτον»).
  • τη σύσταση του Θεόφραστου του Λέσβιου «πρέπει να θέλουμε τη τιμή και τη δόξα, όχι για να έχουμε τις απολαύσεις μας, αλλά για να ζούμε με αρετή».
  • τον Πιττακό τον Μυτιληναίο, ο οποίος υπογράμμιζε ότι είναι δύσκολο να μείνει κάποιος ενάρετος («χαλεπόν εσθλόν έμμεναι»).
  • τον Πυθαγόρα, ο οποίος προέτρεπε όσους έχουν αξιώματα πριν τον ύπνο τους να αναρωτιούνται: ποιο καθήκον μου παραβίασα; τι έπραξα; τι παράλειψα να πράξω από τα καθήκοντά μου; («πή παρέβην, τί δε έρεξα; τι μοι δέον ουκ ετελέσθη;»).
  • τον Ηράκλειτο που δίδασκε ότι ο πιο σύντομος δρόμος για την καλή φήμη είναι να γίνεις ενάρετος («συντομοτάτην οδόν εις ευδοξίαν το γενέσθαι αγαθόν») και ότι η αλαζονεία είναι εμπόδιο για την προκοπή(«οίησις προκοπής εγκοπήν»).
  • τον Πίνδαρο που προειδοποιούσε ότι η ευτυχία της ζωής αδίκως αποκτηθείσα έχει πικρό τέλος («το δέ πάρ δίκαν, γλυκύ πικροτάτα μένει τελευτά»).
  • τον Ευριπίδη, που σημείωνε, να ντρέπεσαι προκειμένου να κάνεις κάτι που θεωρείται αισχρό («αισχύνην έχειν»).

Ξεδιάντροπα περιφρόνησε τα ιδανικά των αρχαίων προγόνων μας, τα οποία αποτελούν κτήμα ες αιεί στην Ευρώπη και σε όλη την ανθρωπότητα. Οι οραματιστές της  Ενωμένης Ευρώπης, ο Jean Monnet, ο Robert Schuman, ο Paul – Henri Spaak, ο Konrad Adenauer, ο Alcide de Gasperi, ο Altiero Spinelli, είχαν ως οδηγό και τις παρακαταθήκες της αρχαίας κλασσικής σκέψης.

Οι διαπιστώσεις, του Θουκιδίδη, όπου υπάρχουν υψηλοί κανόνες της αρετής, εκεί ασχολούνται με τα κοινά άριστοι («άθλα γαρ οίς κείται αρετής μέγιστα, τοις δε και άνδρες άριστοι πολιτεύουσιν») και του Περίανδρου, εκείνη δε η πόλη κατ’ εξοχήν ευημερεί στην οποία, ενώ όλα τα άλλα θεωρούνται ίσα, η αρετή θεωρείται ως το άριστο («Πόλις άριστα πράττει εν ή των άλλων ίσων νομιζομένων, αρετή το βέλτιον νομίζεται»), ας αποτελέσουν τη βάση για περίσκεψη σε όλη την Ε.Ε. Η αρπαγή της Ευρώπης από τον Δία, ο οποίος την παραπλάνησε μεταμορφωμένος σε ταύρο, δεν πρέπει να συμβεί με άλλους πρωταγωνιστές στις μέρες μας…

 

*Ο κ. Μανώλης Γ. Αντωνόπουλος είναι Δικηγόρος – DEA στο δημόσιο δίκαιο Παν. René Descartes (PARIS V), πτυχιούχος πολιτικών επιστημών.