Εκβιασμός για να μείνει στην εξουσία
Του γύρισαν την πλάτη στη Μυτιλήνη
Στα μονοπάτια του Σόιμπλε
Ο επίδοξος «αρχισυντάκτης»
Το πρόβλημα του κ. Τσίπρα δεν είναι οι προσωπικές αντιπαλότητες των υπουργών, οι «διαφοροποιήσεις» των 53 που αντί για γέφυρες με την κοινωνία λειτουργούν ως επιταχυντές της φθοράς, η εξάντληση των βουλευτών της κυβερνητικής πλειοψηφίας οι οποίοι εκδιώκονται από τις τοπικές κοινωνίες με τον τρόπο που και εκείνοι εξεδίωκαν τους προηγούμενους. Είναι ότι η Ελλάδα μοιάζει με ακυβέρνητη πολιτεία. Το μόνο που παράγει η κυβέρνηση με εντυπωσιακούς ρυθμούς είναι η σκανδαλολογία. Η πολιτική ζωή μεταπηδά από το ένα σκάνδαλο στο άλλο – offshores, Siemens, ΚΕΕΛΠΝΟ, Novartis – και το καθένα από αυτά σβήνει στη λήθη όσο εντυπωσιακά και αν αναδύθηκε στον δημόσιο βίο, όσα πρωτοσέλιδα κι αν προκάλεσε. Αυτό συμβαίνει γιατί κανένα από αυτά τα σκάνδαλα δεν είναι αληθινό. Είναι κατασκευασμένα πυροτεχνήματα για να κερδίσει λίγο χρόνο ακόμα η κυβέρνηση, να ρίξει λίγη λάσπη παραπάνω στους αντιπάλους της, να αποσπάσει την κοινωνία από τη βασανιστική καθημερινότητα με θεάματα αμφίβολης ποιότητας. Το περίεργο είναι ότι σε αυτή την προσπάθεια αποπροσανατολισμού συμπράττει και ένα, μικρό, κομμάτι της Δικαιοσύνης. Δεν είναι ωστόσο κάτι πρωτότυπο, πρόκειται για ένα αρχαϊκό μοτίβο συμπεριφοράς την οποία αποτύπωσε ο Ευριπίδης στους στίχους «το δίκαιο, αν είναι να πατήσουμε στης εξουσίας τον βωμό, ας πατηθεί. Σε όλες τις άλλες στιγμές σεμνοί να κρατηθούμε», τους οποίους μετέφερε ο Κικέρωνας στο έργο του «Περί καθήκοντος».
Οσο λιγοστεύει το οξυγόνο της εξουσίας τόσο επενδύει ο κ. Τσίπρας στη μνησικακία του πιο απελπισμένου τμήματος της κοινωνίας για τις ελίτ, τις διεφθαρμένες, διαπλεκόμενες και άνομες ελίτ της πολιτικής, της δημοσιογραφίας και της επιχειρηματικότητας. Το τελευταίο διάστημα ο κ. Τσίπρας πολεμά ο ίδιος τους «εχθρούς» του, τον Βαγγέλη Μαρινάκη, «Το Βήμα», «ΤΑ ΝΕΑ». Ο «ναρκέμπορος» και ο «σκουπιδότοπος» με τις «νεκρές ψυχές». Από δίπλα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όχι ως πρωταγωνιστής αλλά ως κομπάρσος, καθώς σύμφωνα με την ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού, «ο κ. Μαρινάκης αναδεικνύεται σε νέο πολιτικό καθοδηγητή της ΝΔ και του κ. Μητσοτάκη. Στόχος η παλινόρθωση της πιο εκφυλισμένης εκδοχής του παλαιού πολιτικού συστήματος της ολιγαρχίας». Σε άλλη ανακοίνωση του Μεγάρου Μαξίμου ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας παρομοιάζεται με «εκδοροσφαγέα» – των αμνών δημοσίων υπαλλήλων.
Με μια πρωτοφανή γλώσσα για επίσημες κυβερνητικές ανακοινώσεις, που παραπέμπει στις πιο άγριες πρακτικές του «αυριανισμού» και την ευθύνη των οποίων, όπως δήλωσε ο κ. Τζανακόπουλος έχει ο ίδιος Πρωθυπουργός, στοχοποιούν και συκοφαντούν όσους θεωρούν αντιπάλους τους. Τι νόημα έχει η διαμαρτυρία για ατομικά δικαιώματα, για τεκμήριο αθωώτητας, για ελευθεροτυπία, για στοιχειώδη ευπρέπεια, όταν ο κ.Τσίπρας αλλοίωσε συστηματικά τις έννοιες των λέξεων και τώρα τις χρησιμοποιεί σαν ρόπαλα για να πλήξει τους αντιπάλους του; Οι αρχές του Διαφωτισμού, το μονοπώλιο των οποίων διεκδικεί ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορούν να πάνε περίπατο. Πόλεμος σημαίνει κατάργηση κάθε κανονικότητας, απελευθέρωση πρωτόγονων δυνάμεων επιβίωσης. Ο κ. Τσίπρας αισθάνεται οικεία στη σύγκρουση γιατί εκπροσωπεί το καλό και ως εκ τούτου μόνο εκείνος δικαιούται να υπάρχει, ο εκπρόσωπος της καθαρότητας και μιας ιδεολογικής ανωτερότητας η οποία δικαιολογεί την εξόντωση των αντιπάλων με κάθε μέσο, έξω από κάθε πλαίσιο. Πρόκειται για μια βαθιά αντιδημοκρατική νοοτροπία η οποία δεν είναι ενός προσώπου αλλά ολόκληρου του κόμματος.
Και οι λίβελοι του Καρτερού
Στη μάχη επιστρατεύθηκε και ο διευθυντής του γραφείου του Πρωθυπουργού Θανάσης Καρτερός, ο οποίος ανέλαβε να διαφωτίσει το κοινό του ότι «ο ΔΟΛ δεν είναι σκουπιδότοπος» όπως είχε πει ο κ. Τζανακόπουλος. «Συστοιχία χημικού και βιολογικού πολέμου είναι. Πυροβολαρχία θανάτου – της δημοσιογραφίας, της αλήθειας, της προσωπικότητας αθώων, της ενημέρωσης του πολίτη. Ούτε στην Κατοχή τέτοιο έρεβος. Και οι νεκρές ψυχές εκεί μέσα, που υπογράφουν ανοησίες για σκουπίδια που τραγουδάνε ακόμα…» κ.λπ., κ.λπ. Από κοντά και ο… μετριοπαθής Ευκλείδης: «Πολλοί ιδιοκτήτες εφημερίδων θεωρούν ότι αυτοί είναι η αντιπολίτευση. Τέτοια εικόνα μου βγαίνει. Οτι η ΝΔ δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος, οπότε ας τους βοηθήσουμε. Παρότι εμάς λένε Βενεζουέλα και Κολομβία, η μεγαλύτερη ομοιότητα που βλέπω εγώ με αυτές τις χώρες είναι ακριβώς πως δουλεύει ένα κομμάτι των μέσων μαζικής ενημέρωσης με στόχευση, με πολιτική στρατηγική, όπου η ενημέρωση δεν είναι ούτε πρωτεύον ούτε δευτερεύον ούτε τριτεύον», επειδή «δεν διαφοροποείται η άποψη από την είδηση». Δεν τηρούνται δηλαδή τα υψηλά στάνταρ του κ. Τσακαλώτου, η αυστηρότητα του οποίου εξαντλήθηκε στα πρωτοσέλιδα που δεν αρέσουν στην κυβέρνηση. Για άλλα πρωτοσέλιδα όπως αυτά της «Αυγής» και της «Εφημερίδας των Συντακτών», τα οποία αναπαράγουν πειθήνια όχι μόνο την κυβερνητική γραμμή αλλά και τη βία που τη συνοδεύει, δεν είχε τίποτα να πει αυτός ο επίμονος θεματοφύλακας της αριστερής ηθικής.
Προσπάθεια άλωσης του ΔΟΛ
Θα μπορούσε κάποιος να θυμήσει στον κ. Τσίπρα και στους συνεργάτες του τη μάταιη προσπάθεια τους: Να διορίσουν διευθυντές και αρθρογράφους/σχολιαστές της επιρροής τους σε «Βήμα», «ΝΕΑ», Mega. Να κλείσουν τα έντυπα του ΔΟΛ. Να χειραγωγήσουν τη διαδικασία πώλησής τους προκειμένου να περάσουν στα χέρια του ολιγάρχη της αρεσκείας τους. Ο Πρωθυπουργός σπατάλησε πολύ χρόνο στις συσκέψεις με στενούς του συνεργάτες, πότε προβληματισμένος, άλλοτε οργισμένος, ασχολούμενος με το τι θέματα θα έπρεπε κατά τη γνώμη του να παίζουν τα συγκεκριμένα Μέσα, πώς έπρεπε να παρουσιάζουν ή να σχολιάζουν την επικαιρότητα, τι να βάζουν στα πρωτοσέλιδα, ώστε ένας από τους συμμετέχοντες δεν άντεξε. «Δεν είσαι αρχισυντάκτης!» του είπε έντονα. Το παρατσούκλι τού έμεινε. «Αρχισυντάκτη» λέγεται ότι τον αποκαλούν στο Μέγαρο Μαξίμου όταν του πηγαίνουν τις ανακοινώσεις για την τελική έγκριση. Δυσανάλογα μεγάλη προσπάθεια κατέβαλε ο πρωθυπουργικός περίγυρος για να αλώσει έναν «σκουπιδότοπο», το τηλεοπτικό τοπίο αποδείχθηκε πιο ευάλωτο. Θα μπορούσε επίσης κάποιος να τους επισημάνει ότι στην εκατονταετή ιστορία του ο ΔΟΛ άντεξε ισχυρότερες επιθέσεις. Αλλά ίσως θα αρκούσε η φράση του Χριστού «αφήστε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους».
Τώρα που ο κ. Τσίπρας εξαντλεί το εγχειρίδιο του λαϊκιστή ηγέτη – ανάδειξη εσωτερικών εχθρών, εργαλειοποίηση της Δικαιοσύνης, χειραγώγηση των μέσων ενημέρωσης –, που αφοπλίστηκαν οι εικονικές κοινότητες των μαχητών του στα social media, που ο δρόμος προς τις κάλπες είναι πιθανότερο να στρωθεί με τα πτώματα των δικών του παρά των εχθρών του, τι άλλο του μένει να κάνει; Μόνο μια σύναξη των φαντασμάτων του Εμφυλίου, μια ακραία πόλωση για να περισώσει ό,τι μπορεί, ελπίζοντας στη Δεύτερα Παρουσία της Αριστεράς.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ