Αυτό δεν εμπόδισε το εκλογικό σώμα των Αμερικανών να προσέλθει στις κάλπες της 8ης Νοεμβρίου και να εκλέξει Πρόεδρο της Αμερικής εκείνον που θεωρούσε αξιότερο. Αυτό ειναι το μεγαλείο της Δημοκρατίας, που δεν κινδυνεύει ούτε από ετικετοποιήσεις, ούτε από προβλεπτικές εγκυρότητες ή ακυρότητες, βασιζόμενη μόνον στη λαϊκή βούληση, όπως αυτή εκφράζεται δια των εκλογών. Ούτε η Αμερικανίδα πολιτικός, ούτε ο Καθηγητής του σπουδαιότερου Πανεπιστημίου του κόσμου λοιδορήθηκαν για τις απόψεις τους, όπως συνέβη με εμένα, μεσούντος του ανεκδιήγητου Δημοψηφίσματος του 2015, όταν απέδωσα στον τότε Υπουργό Οικονομικών της χώρας μας, Γιάν(ν)η Βαρουφάκη, «Το Σύνδρομο της Ύβρεως» και τα παρ´ αυτώ ναρκισσιστικά συνδηλούμενα.
Η κα Bass και ο κ. Flier, επιδοκιμάστηκαν από κάποιους και αποδοκιμάστηκαν από κάποιους άλλους (…όπως φαίνεται περισσότερους…) και στο τέλος πέρασαν στο περιθώριο του δημόσιου προεκλογικού και μετεκλογικού πολιτικού διαλόγου, από τον πλέον αδέκαστο κριτή της Δημοκρατίας, τον Κυρίαρχο Λαό που μπορεί να σφάλλει ή να ορθοπρακτεί, να μετανοεί, να παλινωδεί, να εμμένει ή να απορρίπτει, αλλά πάντα αφήνει περιθώριο για όλες τις φωνές και για όλες τις απόψεις. Επαϊόντων και μη, αντικειμενικών ή σκοπούμενα επιστημολογούντων, έγκυρων και αυτοακυρούμενων, κηνυγών της επιφανειακής δημοσιότητας ή θεραπευτών και θεραπαινίδων της πολιτικής ουσίας, αλλά όλων και ενός εκάστου. Χώρος, λοιπόν και ευκαιρία για τη γνώμη και την υποψηφιότητα του καθενός.
Αυτό είναι το δίδαγμα που πρέπει να κρατήσουμε από τις πρόσφατες Αμερικάνικες Εκλογές. Απρόσκοπτη εκφορά, αλλά και ενδελεχής κριτική επεξεργασία του κάθε πολιτικού μηνύματος, αρκεί ο «εκφέρων» να «φέρει» ο ίδιος (ως επί συστοίχου αντικειμένου) την ευθύνη της απόψεώς του και της επίδρασης που αυτή δύναται να ασκήσει στο εκλογικό σώμα, το οποίο και τελικώς θα την αποτιμήσει.
Το τελευταίο αποτελεί μια φαινομενολογική οντότητα παθολογικών συμπεριφορικών εκδηλώσεων που εμφανίζεται σε συγκεκριμένα άτομα τα οποία κατέχουν υψηλές θέσεις εξουσίας. Χαρακτηριστική τριάδα των συμπεριφορικών του εκδηλώσεων είναι, σύμφωνα με τον Λόρδο Owen, η υπερδραστηριότητα (restlessness) ή αδιαφορία για τις λεπτομέρειες (recklessness) και η παρορμητικότητα (impulsivity). Ίσως, λοιπόν, χάρη στο υπερθυμικό του ταμπεραμέντο, ο Donald Trump να μην κινδυνεύει να εμφανίσει το Σύνδρομο της Ύβρεως, παρά τις όποιες ναρκισσιστικές προσμίξεις και ευαλωτότητες της προσωπικότητάς του. Άλλωστε, όπως μπορούμε να διαβάσουμε σε ένα από τα πολλά του best sellers, το «Πώς να γίνεις πλούσιος» (How to Get Rich), ο νέος Πλανητάρχης ειναι θωρακισμένος απέναντι σε μία τουλάχιστον από τις κύριες φαινομενολογικές εκδηλώσεις του Συνδρόμου της Ύβρεως, αυτήν της αδιαφορίας προς τις λεπτομέρειες.
Τιτλοδοτεί, μάλιστα, συγκεκριμένο κεφάλαιο του εν λόγω βιβλίου του, υπό την προτροπή: «Δώστε προσοχή στις λεπτομέρειες», κλείνοντάς το με την συμπυκνωτική επωδό «…δεν χρειάζεται να είστε νευροχειρουργός για να προσέχετε τις λεπτομέρειες». Ετσι, παρά τις οποιες επιφυλάξεις,ίσως,αποδειχθεί καλύτερος Πρόεδρος από πολλά μεγάλα ονόματα της άλλης όχθης του Ατλαντικού, όπως ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος, ο Γούντροου Γουίλσον, ο Ρίτσαρντ Νίξον και ο Λίντον Τζόνσον, οι οποίοι, σύμφωνα πάντα με τον Λόρδο Όουεν, εμφάνιζαν χαρακτηριστικά του «Συνδρόμου της Ύβρεως», με τον πρώτο, μάλιστα, να πληροί όλα τα κριτήρια του Συνδρόμου αυτού.