7 ανοιχτοί παράδεισοι του σινεμά

Για μία ακόμη φορά η προσφορά είναι δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός για τις καθημερινές (όχι τα Σαββατοκύριακα) και αφορά επτά θερινά που συμφώνησαν και εφέτος στη συνεργασία. Είναι ο «Ζέφυρος» και το «Θησείον», το «Βοξ» και η «Ριβιέρα» στα Εξάρχεια, το «Λιλά» στον Αγιο Λουκά της Πατησίων και, κάπως νοτιότερα, το «Διονύσια» στη λεωφόρο Συγγρού και το «Φλερύ» στην Ελευθερίου Βενιζέλου στην Καλλιθέα.

Η συνέχεια επί της οθόνης και καλή προβολή!

«Θησείον»

Είναι γνωστό ότι η φήμη του κινηματογράφου στην οδό Απ. Παύλου 7 στο Θησείο ξεπερνά τα σύνορα της Ελλάδας και αυτό οφείλεται στην πολιτισμική κληρονομιά που λέγεται Ακρόπολη. Το ότι το «Θησείον» προσφέρει τη δυνατότητα στους θεατές να νιώθουν την Ακρόπολη συντροφιά τους κατά τη διάρκεια της προβολής κατάφερε να γίνει θέμα σε μεγάλης κυκλοφορίας ξένα έντυπα ή μεγάλης θεαματικότητας τηλεοπτικούς σταθμούς όπως το CNN και το ΒΒC. Βέβαια η θέα δεν είναι το μόνο που προσφέρει η αίθουσα. Οι επιλογές ταινιών είναι θαυμάσιες (παλιές και σύγχρονες) και το σουξέ του «Θησείου», η παραδοσιακή βυσσινάδα που παρασκευάζει ο ίδιος ο αιθουσάρχης, ο Θωμάς Μανιάκης, κάτι το μοναδικό. Είναι δύσκολο να παιχθεί ταινία στο «Θησείον» και να μη γίνει επιτυχία, κάτι που φάνηκε την περασμένη εβδομάδα με την «Ελιά», όπου έγινε το αδιαχώρητο.

«Φλερύ»

Οντας Καλλιθεώτης μπορώ μετά βεβαιότητος να πω ότι στη δεκαετία του 1980 ο κινηματογράφος «Φλερύ» ήταν ένας από τους διασημότερους όχι μόνο της συγκεκριμένης συνοικίας αλλά ολόκληρης της Αττικής. Η αλήθεια όμως είναι ότι ένας από τους λόγους δημοφιλίας της τεράστιας αυτής έκτασης (πολύ κοντά στην Ελευθερίου Βενιζέλου ή Θησέως, στο ύψος της Σκρα) είχε μεγαλύτερη σχέση με το πεπτικό σύστημα και λιγότερη με τον κινηματογράφο. Το μεγαλύτερο σουξέ του «Φλερύ» ήταν ότι διέθετε σουβλατζίδικο. Μπορούσες να φας φρέσκο σουβλάκι βλέποντας την ταινία –σουβλάκι δε διάσημο. Ερχονταν από κάθε γωνιά της Αθήνας για να το δοκιμάσουν. Από πλευράς ταινιών το «Φλερύ» δεν ήταν κάτι το σπουδαίο, φτηνές περιπέτειες και κωμωδίες κυρίως, τίποτε το πραγματικά αξιόλογο.

Για ένα διάστημα η κρίση κλόνισε το «Φλερύ», οπότε έκλεισε. Επαναλειτουργεί από το 2013 και θα πρέπει να επισημάνω ότι ανήκει στις πιο ευρύχωρες θερινές αίθουσες της Αθήνας με 400 καθίσματα και τουλάχιστον 50 μέτρα απόσταση από την οθόνη ως τη μηχανή προβολής.

«Βοξ»

Από τη δεκαετία του 1980, όταν παραλίγο να γκρεμιστεί για να γίνει σχολείο, ο κινηματογράφος «Βοξ» ήταν «παιδί» του θρυλικού προέδρου του Σωματείου Θερινών Κινηματογραφιστών Θόδωρου Ρίγγα. Εξαιρετικός επιχειρηματίας, μια εμβληματική προσωπικότητα των θερινών κινηματογράφων, ο Ρίγγας κατάφερε να μετατρέψει τον κινηματογράφο σε θερινή σημαία της πλατείας Εξαρχείων. Μετά τον θάνατο του Ρίγγα το 2013 τα σκήπτρα πήρε η κόρη του Πέγκυ. Το λεξικό «Τα σινεμά της Αθήνας 1896-2013» λέει ότι το «Βοξ» άνοιξε το 1938 και ότι στα χρόνια της γερμανικής κατοχής υπήρξε χώρος-βιτρίνα για τις συναντήσεις αντιστασιακών που συγκεντρώνονταν εκεί για να κάνουν τα σχέδιά τους. Αξίζει να πούμε ότι στα eighties o κινηματογράφος σώθηκε λόγω του διατηρητέου και του ιστορικού, ενώ οι περίοικοι είχαν μαζέψει υπογραφές για τη σωτηρία του.

«Ριβιέρα»

Σε ό,τι αφορά τη «Ριβιέρα» των 300 καθισμάτων που άρχισε να λειτουργεί το 1969, η ύπαρξή της οφείλεται σε μια… πυρκαγιά. Ενα σπίτι της οδού Βαλτετσίου έπιασε φωτιά και καταστράφηκε ολοσχερώς αχρηστεύοντας έτσι και το διπλανό του. Κάτοικος της ίδιας γειτονιάς ήταν και πάλι ο Θόδωρος Ρίγγας, ο οποίος στον άδειο χώρο της καταστροφής «είδε» ένα θερινό σινεμά. Το δημιούργησε όταν ο χώρος δεν αξιοποιούνταν διαφορετικά από αλλού. Αυτό πάνω-κάτω είναι το ιστορικό δημιουργίας της παροιμιώδους «Ριβιέρας», η οποία αν απέκτησε ένα σήμα κατατεθέν αυτό ήταν οι λεύκες που φυτεύθηκαν γύρω-γύρω στο εσωτερικό του χώρου δροσίζοντας το ασφυκτικό περιβάλλον της περιοχής. Πράγματι οι λεύκες ήταν επί χρόνια η μασκότ της αίθουσας. Κρίμα που κάποια στιγμή χρειάστηκε να ξεριζωθούν γιατί είχαν γίνει επικίνδυνες.

«Ζέφυρος»

Οταν ο «Ζέφυρος» στα σύνορα του Θησείου με τα Ανω Πετράλωνα άνοιξε το 1932, ήταν κυρίως χώρος παρουσίασης θεάτρου σκιών και βαριετέ. Αργότερα ήρθε η εξέλιξη του σινεμά και έγινε προβολής κινηματογραφικών ταινιών με αρκετή επιτυχία. Η λειτουργία του διακόπηκε για αρκετά χρόνια στη δεκαετία του 1970 –ένα ακόμη θύμα της γενικότερης παρακμής που περνούσε εκείνη την περίοδο το εμπορικό ελληνικό σινεμά. Ο «Ζέφυρος» επανήλθε στα πράγματα στα τέλη της δεκαετίας του 1980 με αιθουσάρχη μια άλλη θρυλική μορφή των θερινών, τον Νίκο Μουζακιώτη, ο οποίος ως τον θάνατό του το 2011 διατήρησε ένα αυστηρώς καλλιτεχνικό προφίλ. Η χήρα του Γεωργία υπερασπίζεται την απόφασή του και συνεργάζεται υγιώς με την εταιρεία διανομής New Star που ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με επανεκδόσεις κλασικών ταινιών.

«Διονύσια»

Αν και η λεωφόρος Συγγρού ποτέ δεν ήταν ιδανικός δρόμος για σινεμά (ο θόρυβος των αυτοκινήτων είναι μια παγίδα), κάποιοι θερινοί κινηματογράφοι που βρίσκονταν επί της λεωφόρου κατάφεραν να αποκτήσουν το κοινό τους και να γίνουν στέκια τη χρυσή εποχή των θερινών. Ενας από αυτούς ήταν η «Μυρτώ», λίγο πιο κάτω από τη Χαροκόπου. Ενας άλλος ήταν το «Διονύσια», επί της Συγγρού, στο ύψος περίπου της Σκρα. Αλλη μια μικρή, μα θαυματουργή όαση στο κλεινόν άστυ. Οαση στην κυριολεξία γιατί το αγιόκλημα, το γιασεμί και οι τριανταφυλλιές που περιστοιχίζουν τον χώρο των 200 καθισμάτων σε μεθούν με την ευωδιά τους. Σε αντίθεση με το «Μυρτώ», το «Διονύσια» κατόρθωσε να επιβιώσει και συνεχίζει με επιτυχία τη λειτουργία του.

Kαι όμως η ονομασία Λιλά της ιστορικής αίθουσας στη Νάξου στον Αγιο Λουκά (που μάλιστα είναι ο μοναδικός θερινός κινηματογράφος στην περιοχή των Ανω Πατησίων) δεν παραπέμπει σε γυναικείο όνομα. Απλώς τα τρία από τα τέσσερα γράμματα της χειρόγραφης, φωτισμένης ταμπέλας της εισόδου είναι χρώματος λιλά. Από εκεί προέρχεται η ονομασία. Πρόκειται για έναν διπλά διατηρητέο χώρο που πρωτολειτούργησε το 1967, αρχικώς ως ημικεντρικός. «Προήχθη» στους κεντρικούς και το πρόγραμμά του ως επί το πλείστον ήταν ταινίες τέχνης. Διόλου τυχαία στην είσοδο του σινεμά θα βρούμε μια ταμπέλα με την επιγραφή «Ο κινηματογράφος είναι πολιτισμός».