TO BHMA – THE NEW YORK TIMES
Δυο πράγματα σκέφτηκα ενόσω παρακολουθούσα τις τηλεμαχίες για τις προκριματικές εκλογές για το χρίσμα του υποψηφίου του Ρεπουμπλικανικού κόμματος: το πρώτο είναι το πόσο διασκεδαστικές είναι. Το δεύτερο είναι το πόσο αποστασιοποιημένες είναι από τις τάσεις που διαμορφώνουν τις παγκόσμιες αγορές του 21ου αιώνα. Δεν θα έπρεπε η προεκλογική εκστρατεία των υποψηφίων να είναι προσανατολισμένη στα προβλήματα του κόσμου για το τρέχον έτος και τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να προσαρμοστούμε στις περιστάσεις;
Στην κορυφή του καταλόγου με τα ζητήματα που θα έπρεπε να συζητούν οι υποψήφιοι θα έπρεπε καταρχάς να είναι η ολοένα και μεγαλύτερη σύγκλιση ανάμεσα στην παγκοσμιοποίηση και τα τελευταία τεχνολογικά επιτεύγματα. Η επανάσταση των υπολογιστών δίνει στα άτομα όλο και περισσότερα καινοτομα και δημιουργικά εργαλεία συνεργασίας. Η παγκοσμιοποιημενη μορφή της επανάστασης αυτής βάζει ολοένα και περισσότερους τεχνολογικά «συνδεδεμένους» ανθρώπους σε οικοσυστήματα, μέσα στα οποία μπορούν με τη σειρά τους να δράσουν παράγοντας υπηρεσίες και προϊόντα που κάνουν τις ζωές μας καλύτερες, πιο υγιείς και απείρως πιο διασκεδαστικές.
Τα καλύτερα απ’ αυτά τα οικοσυστήματα θα είναι πόλεις που θα συνδυάζουν ένα πανεπιστήμιο, έναν μορφωμένο πληθυσμό, μια δυναμική οικονομική κοινότητα και την ταχύτερη ιντερνετική σύνδεση στον κόσμο. Οι πόλεις αυτές θα είναι οι μελλοντικοί εργασιακοί πυρήνες. Και οι χώρες που θα προοδεύσουν θα είναι μόνο όσες καταφέρουν να χτίσουν όλο και περισσότερες τέτοιες πόλεις με πιθανή «υψηλή αποδοτικότητα ανταλλαγής γνώσης και γενιάς», όπως λεει ο Μπλερ Λέβιν του πανεπιστημίου του Ασπεν στις ΗΠΑ. Ο Λέβιν ηγείται του πρότζεκτ «Gig.U», τη συνεργασία 37 πανεπιστημιακών κοινοτήτων με στόχο τις ιδιωτικές επενδύσεις σε οικοσυστήματα νέας γενιάς.
Ωστόσο, δεν χρειαζόμαστε μόνο αυτό: όσο ο κόσμος μας είναι δικτυωμένος γύρω από το διαδίκτυο, γινόμαστε μάρτυρες της εμφάνισης της «Big Data», της «Τεράστιας Πληροφορίας», όπου «βουνά» από data όλων αυτών των ιντερνετικών διαδράσεων συλλέγονται, αποθηκεύονται κι αναλύονται, παρέχοντας το υλικό για νέες εφευρέσεις κι ανακαλύψεις στο χώρο της υγείας, της εκπαίδευσης, των κατασκευών και του εμπορίου.
«Στο διαδικτυο κινούνται αυτή τη στιγμή πάνω από 2 δις. άνθρωποι, χάρη στην έκρηξη της τεχνολογίας στην κινητή τηλεφωνία», λεει ο γενικός διευθυντης της ΙΒΜ, Σάμιουελ Παλμισάνο, προσθέτοντας πως «στο ιντερνετ υπάρχουν πάνω από ένα τρις. αλληλοσυνδεόμενα και ευφυή πράγματα κι οργανισμοί που μερικοί τα αποκαλούν «το Διαδικτυο των Πραγμάτων». Κάπως έτσι αποθηκεύονται τεράστιες ποσότητες πληροφοριών, που μέχρι την επόμενη δεκαετία μερικοί υπολογίζουν πως θα είναι 44 φορές περισσότερα απ’ ότι σήμερα, φτάνοντας τα 35 zettabytes το 2020. Για να καταλάβετε για τι πλήθος πληροφοριών μιλάμε, ένα zettabyte είναι ο αριθμός 1 ακολουθούμενος από 21 μηδενικά».
Οσο περισσότερες πληροφορίες και τάσεις θα είναι κάποιος ικανός να συλλέγει και να αναλύει από το διαδίκτυο κι οσο περισσότερο ανθρώπινο κεφαλαίο και υψηλές ταχύτητες επεξεργασίας των υπολογιστών «ρίξει» κανείς πάνω σε αυτές, τόσο περισσότερο καινοτόμος θα γίνει. Όσο μεγαλύτερη ταχύτητα δικτύωσης (bandwidth) θα χρησιμοποιεί ένας υπολογιστής, τοσο θα είναι εύκολες σύνθετες δραστηριότητες, όπως λόγου χάρη περίπλοκες χειρουργικές επεμβάσεις. Επίσης, το μεγάλο bandwidth με το συνδυασμό τρισδιάστατων εκτυπωτών, θα έδινε τη δυνατότητα τάχιστης φωτοτύπησης όλων των ειδών των κατασκευασμένων προϊόντων.
Ωστόσο αυτή τη στιγμή, όπως τονίζει ο Λέβιν, οι ΗΠΑ είναι τοσο πολύ προσανατολισμένες στο πώς να δώσουν μεσαίας ταχύτητας bandwidth στο 5% της χώρας που υπολείπεται, ώστε σχεδόν έχει ξεχάσει να αναπτύξει το «υπερταχύ» bandwidth στο 5% των πανεπιστημίων, απ’ όπου θα βγουν όλες οι μεγάλες τεχνολογικές καινοτομίες του μέλλοντος. Για το λόγο αυτό, το κρίσιμο ερώτημα για τις ΗΠΑ σήμερα είναι ακριβώς αυτό: όχι μόνο το πώς να παρέχουμε «υπερταχύ» bandwidth στο 5% των πανεπιστημίων μας που θα εφεύρουν όλες τις υπηρεσίες και τα προϊόντα που θα χρησιμοποιούμε στο μέλλον, αλλά και το πώς να εκπαιδεύσουμε εργάτες στο να κάνουν σωστά τη δουλειά αυτή, που είναι και ο μόνος τρόπος να διατηρηθεί η αμερικανική μεσαία τάξη.
Όμως δεν θυμάμαι κανέναν υποψήφιο για το χρίσμα να δέχεται την ερώτηση «πώς πιστεύετε πως οι «έξυπνες» πόλεις θα γίνουν οι εργασιακές εστίες του μέλλοντος και ποιο είναι το σχέδιο σας ώστε οι ΗΠΑ να διαθέτουν ένα στρατηγικό πλεονέκτημα ταχύτητας στο ιντερνετ σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο;»
