Η εβδομάδα που μας πέρασε ξεκίνησε με αυτή την Αγγλίδα να βρίζει μαύρους και όποιον της φαινόταν ξένος στο βαγόνι του τραμ.
Στην αγκαλιά της είχε ένα μικρό αγόρι, ο απέναντί της τράβαγε το βίντεο με το κινητό και μετά το ανέβασε στο YouTube. Η Εμα Γουέστ που είναι 34 και πήγαινε από το Croydon στο Wimbledon τώρα θα χρειαστεί να απολογηθεί στο δικαστήριο.
Μετά βγήκε και άλλο βίντεο με ακόμα μία γυναίκα να βρίζει ξένους και μετανάστες. Αυτή την φορά ήταν σε ένα τρένο.
Και μετά κι άλλο. Αυτό ήταν στο μετρό και η γυναίκα κρατούσε ένα τριαντάφυλλο.
Η κατακραυγή ήταν άμεση και στην Αγγλία και σε όλο τον κόσμο. Ηταν πολλοί που εξεπλάγησαν και η πρώτη τους αντίδραση ήταν «μα ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι και από πού έρχονται;». Η αλήθεια είναι ότι υπήρχαν πάντα.
Η Αγγλία είναι ακόμα μια αυστηρά ταξική χώρα, πολύ περισσότερο από την Ελλάδα. Και εκεί υπάρχει ύφεση και για πρώτη φορά τις τελευταίες δύο δεκαετίες έχει πολύ υψηλή ανεργία. Είναι στο 8,3% που σημαίνει ότι υπάρχουν 2,5 εκ. άνεργοι. Για το 2012 περιμένουν ακόμα μεγαλύτερη ύφεση και εκτιμούν ότι θα προστεθούν ακόμα 400.000 άνθρωποι σε αυτό το νούμερο. Δουλειές δεν υπάρχουν όπως παλιότερα και αυτό σημαίνει ότι τα ρατσιστικά και ξενοφοβικά αισθήματα είναι τώρα ακόμα πιο έντονα.
Προφανώς οι γυναίκες αυτές δεν είναι και πολύ στα καλά τους. Αλλά έχουν τόση αντικοινωνική συμπεριφορά όση χρειάζεται για να μεταφέρουν μια κουβέντα που θα γινόταν κανονικά στην τοπική τους παμπ σε ένα βαγόνι. Οι κουβέντες αυτές είναι συνηθισμένες, όπως συνηθισμένος είναι και ο ρατσισμός.
Η αγγλική κοινωνία είναι γενικά ανεκτική. Εχει ζήσει πολλά κύματα μετανάστευσης και έχει πλέον αφομοιωμένες μειονότητες στην σύνθεσή της, από τις πρώην αποικίες της. Το εθνικό της φαγητό είναι πια το κάρι και όχι το shepherd’s pie. Για την μεσαία και την ανώτερη τάξη, για αυτούς που λέγονται white-collar workers και δουλεύουν για παράδειγμα στις διεθνείς επιχειρήσεις του Λονδίνου η ανεκτικότητα είναι δεδομένη. Δεν είναι το ίδιο και για τους blue collar workers.
Η εργατική τάξη στην Αγγλία είναι έτσι κι αλλιώς σε πόλεμο μεταξύ της. Τα παιδιά τους τα βράδια παίζουν ξύλο, σπάνε κεφάλια και μαχαιρώνονται. Συμμορίες μαύρων και Ινδών πλακώνονται μεταξύ τους, και μετά ο ένας με τον άλλο. Οι εργάτες δεν χωνεύουν τους φοιτητές. Οι cockneys του Λονδίνου δεν χωνεύουν κανέναν, οι Ελληνες ας πούμε, αν δεν είναι οι greasy greeks, είναι οι bubbles, από το φαγητό που έχει ομοιοκαταληξία με το greek και λέγεται bubble and squeak. Στο Λονδίνο που έχει περισσότερες πιθανότητες πια να βρει κανείς δουλειά από ότι στην βρετανική επαρχία, ο ανταγωνισμός είναι πάντα μεγάλος. Και όπως γίνεται συνήθως οι παλιότεροι δεν βλέπουν με καλό μάτι τους καινούργιους.
Ανθρώπους σαν κι αυτούς μπορείς να βρεις και στα ελληνικά μέσα μαζικής μεταφοράς. Ξεκινάνε με μια γενική γκρίνια και καταλήγουν στο «μόνο ο Γεώργιος Παπαδόπουλος πονούσε την χώρα». Η διαφορά μας με την Αγγλία είναι ότι εμείς βαριόμαστε να βγάλουμε το κινητό. Δεν είναι θέμα, είναι γραφικότητα.
Θα περίμενε κανείς το επόμενο ακροδεξιό παραλήρημα να είναι από μια γυναίκα σε ένα λεωφορείο. Είναι το μόνο μέσο που λείπει και όσοι έχουν μπει στα nightbuses του Λονδίνου ξέρουν ότι το να βρεις έναν Αγγλο σε άθλια κατάσταση είναι τόσο δύσκολο όσο το καλοκαίρι στο Λαγανά.
Ηταν από έναν πάμπλουτο, λευκό παρουσιαστή, μέλος της βρετανικής ελίτ εδώ και πολλά χρόνια.
Δεν μπορείς να πεις ότι η αθυροστομία του Τζέρεμι Κλάρκσον εκφράζει την τάξη του ή τελοσπάντων την πλειοψηφία της. Είναι όμως ενδεικτικό του ναρκισισμού των αυτοδημιούργητων που καταλήγουν στις πλούσιες τάξεις. Πετυχαίνουν εμπιστευόμενοι αποκλειστικά την προσωπική τους κρίση και αδυνατούν να καταλάβουν πότε τους προδίδει. Μία ένδειξη θα μπορούσε να είναι όταν έχουν πάνω από 10 χρόνια να μπουν σε μέσο μαζικής μεταφοράς δίπλα σε μία από αυτές τις γυναίκες.
