Υπάρχει μεγάλη υποκρισία για το τζαμί της Αθήνας. Οι μόνοι ξεκάθαροι είναι αυτοί που δεν το θέλουν. Κυρίως κάτοικοι υποβαθμισμένων περιοχών και συνοικιών της πρωτεύουσας που αποδίδουν συλλήβδην στους Αραβες, στους μουσουλμάνους και γενικότερα στους μετανάστες την παρακμή, την γκετοποίηση, την εγκληματικότητα, τη βρωμιά στις άλλοτε φιλήσυχες μικροαστικές συνοικίες τους. Υπάρχουν όμως και άλλοι που στην πραγματικότητα δεν το θέλουν αλλά για λόγους πολιτικής ευπρέπειας καμώνονται ότι το θέλουν, προβάλλοντας όρους και αιρέσεις και λοιπά για τη λειτουργία του. Δεν υπάρχει πιο υποκριτική και πιο συντηρητική στάση από την πολιτική ευπρέπεια. Οι πολιτικώς ευπρεπείς, που κινούνται σε όλους τους χώρους του πολιτικού φάσματος, σχετικοποιούν κάτι που, είτε το θέλουμε είτε όχι, αποτελεί τη σημερινή «μούλτι κούλτι» πραγματικότητα της Αθήνας. Με τόσους μουσουλμάνους, πολλοί από τους οποίους δηλώνουν μόνιμα εγκατεστημένοι, δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει στην Αθήνα ένας χώρος προσευχής, έτσι όπως πρέπει και αξίζει να είναι, επιβλητικός και αρχιτεκτονημένος.
Παλιά οι Αραβες ήταν ταυτισμένοι με τις καρικατούρες των ελληνικών ταινιών. Πρίγκιπες με κελεμπίες, που έμεναν στο Λαγονήσι, μοίραζαν ρολόγια και πετροδολάρια και αφήνονταν να γοητευθούν από εγχώριες καλλονές. Προσεύχονταν και αυτοί. Αλλά για τις θρησκευτικές ανάγκες τους αρκούσε ένα αυτοσχέδιο τέμενος στην ταράτσα κάποιου κεντρικού αθηναϊκού ξενοδοχείου, που φυσικά κανέναν δεν ενοχλούσε. Τώρα που ο μουσουλμάνος είναι ένας εξαθλιωμένος πρόσφυγας και οι λατρευτικοί χώροι του αποτελούν αυτοσχέδια τεμένη σε υπόγεια διαμερίσματα αθηναϊκών πολυκατοικιών, τα τζαμιά αυτά ενοχλούν και ενίοτε πυρπολούνται από τους ακραίους και τους φανατικούς. Η συζήτηση για τη δημιουργία τεμένους στην Αθήνα χρονολογείται από τις αρχές της δεκαετίας του ΄70. Στη διαδρομή αυτή αποτυπώνονται πολλές παθογένειες, πολλές αναστολές, πολλές υπόγειες δράσεις της Πολιτικής και της Εκκλησίας. Και αν το τζαμί το ΄70 θα ήταν μια πράξη φιλοφρόνησης της χούντας προς τις κυβερνήσεις των αραβικών χωρών, σήμερα είναι μια κοινωνική αναγκαιότητα.
Στο θέμα αυτό οι κυβερνήσεις της περιόδου της Μεταπολίτευσης, ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία, κινήθηκαν από τον μαξιμαλισμό στον… μινιμαλισμό. Από το περίφημο τζαμί της Παιανίας, που το ακύρωσαν οι αντιδράσεις του Χριστόδουλου, ως την υπόσχεση για το τζαμί στον Βοτανικό και φυσικά την καθημερινότητα της προσευχής στα υπόγεια διαμερίσματα ή στις πλατείες ή ακόμη μπροστά και στην «αθηναϊκή τριλογία» της Πανεπιστημίου, όπως έγινε προχθές, η απόσταση είναι μεγάλη και δεν γεφυρώνεται με την πολιτική ευπρέπεια, με τον κυνισμό τού «ας υπάρχουν και ας τους ανεχόμαστε».
Στο κάτω κάτω τζαμιά υπάρχουν σε όλες τις δυτικές πρωτεύουσες, όπως και χριστιανικές εκκλησίες σε πολλές μουσουλμανικές πρωτεύουσες.
