«Στις 31 Μαΐου 2008 το Θέατρο του Νότου ολοκληρώνει τον κύκλο της λειτουργίας του, μετά από δεκαεπτά χρόνια,στο Θέατρο Αμόρε.Αυτή είναι η είδηση». Ετσι αρχίζει η (ολοσέλιδη) επιστολή που ανακοινώνει το κλείσιμο ενός θεάτρου που αποτέλεσε έναν από τους σημαντικότερους δημιουργικούς και καλλιτεχνικούς πυρήνες, στο τέλος του 20ού αιώνα, στη χώρα μας. Η επιστολή, με την υπογραφή και τις ευχαριστίες του Θεάτρου του Νότου, ήρθε να επιβεβαιώσει τις φήμες που εδώ και έναν χρόνο κυκλοφορούσαν και, προφανώς, συνέδεαν το μέλλον του εν λόγω θεάτρου με τη μετακόμιση του ιδρυτή του Γιάννη Χουβαρδά στην καλλιτεχνική διεύθυνση του Εθνικού.
Για τους γνωρίζοντες η είδηση δεν έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία: Εχοντας περάσει στα χέρια τού άλλοτε συνδιευθυντή, σκηνοθέτη Θωμά Μοσχόπουλου, το θέατρο βρέθηκε ενώπιον των προβλημάτων και των εκκρεμοτήτων που προϋπήρχαν με προεξάρχουσα «την αβέβαιη και ασταθή τα τελευταία χρόνια κρατική επιχορήγηση». Σε αυτήν προστέθηκε η έλλειψη «της φυσικής και καλλιτεχνικής προστασίας και προσφοράς του ιδρυτή του». Σε συνδυασμό με τη λήξη του συμβολαίου ενοικίασης (στο τέλος του προσεχούς Μαΐου) το Αμόρε (ιδιοκτησίας Τάσου Παπανδρέου ) έμοιαζε να πορεύεται στα βήματα ενός «προαναγγελθέντος θανάτου».
Από τις αρχές του 1990 που ιδρύθηκε από τον Γιάννη Χουβαρδά και άρχισε να λειτουργεί στην οδό Πριγκηποννήσων 10, το Θέατρο του Νότου κατάφερε να μετατραπεί σε σημείο αναφοράς και συνώνυμο της ανανέωσης της ελληνικής θεατρικής πραγματικότητας. Με ένα ρεπερτόριο άλλοτε κλασικό (ιδωμένο όμως με καινούργια ματιά) και άλλοτε (ενοχλητικά) σύγχρονο, η Κεντρική Σκηνή και ο Εξώστης αποτέλεσαν το μοναδικό ίσως παράδειγμα ενός θεάτρου όπου η ομάδα ήταν ο πρωταγωνιστής- και όλα αυτά με ιδιωτική πρωτοβουλία. Η πολιτεία ωστόσο στάθηκε αρωγός, καθώς εμπιστεύθηκε τον ίδιο τον σκηνοθέτη που με πίστη και αφοσίωση έστησε έναν ολόκληρο οργανισμό με σώμα και ψυχή. Πόσοι και πόσοι ηθοποιοί, σκηνοθέτες και σκηνογράφοι ( Στάθης Λιβαθινός, Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης,Αργύρης Ξάφης, Αννα Μάσχα, Ακύλλας Καραζήσης, Ελλη Παπαγεωργακοπούλου, Λάζαρος Γεωργακόπουλος κ.ά.) δεν ξεπήδησαν από τις σκηνές του Θεάτρου του Νότου, είτε για να παραμείνουν εκεί είτε για να μπολιάσουν το υπόλοιπο θέατρο. Αν και ουκ ολίγοι προσπάθησαν να μιμηθούν το παράδειγμα του Αμόρε, ουδείς το κατάφερε.
Τα τελευταία όμως χρόνια η ασυνέπεια του υπουργείου Πολιτισμού είχε επιπτώσεις, με αποτέλεσμα η εφετινή σεζόν να βρίσκει το Θέατρο του Νότου οικονομικά έκθετο: Από τις 300.000 ευρώ της σεζόν 2007-2008 έχει εκταμιευθεί μόνον η πρώτη δόση- όσο για την τρέχουσα περίοδο, ούτε κουβέντα… Ολα αυτά λοιπόν συνέβαλαν στο «λουκέτο» της 31ης Μαΐου. «Το Αμόρε μάς δημιούργησε μόνιμους, σταθερούς, διαρκείς και ανθεκτικούς δεσμούς με την τέχνη,με το επάγγελμά μας,με τους γύρω μας και τον εαυτό μας… Στο Αμόρε βγήκαμε από τον ατομικισμό και οδηγηθήκαμε στη συλλογικότητα,στην αυτονομία, σ την εμπιστοσύνη και στη δέσμευση.Ευχαριστούμε όλους τους θεατές,ένα μεγάλο κοινό που αγγίζει τις 500.000, που μας ακολούθησαν σε εύκολες και δύσκολες επιλογές…Κλείνουμε έναν μεγάλο κύκλο που μας πλούτισε,μας έδωσε πνοή,μας ενέπνευσε, μας χάρισε την πλούσια εμπειρία μιας αληθινής ζωής,αφήνοντας στο τέλος να υπερισχύσει το συναίσθημα της αισιοδοξίας,η ευχή και η ελπίδα να ανανεώσουμε αυτή τη σχέση και να συναντηθούμε σε έναν επόμενο, εξίσου ζωντανό, δημιουργικό κύκλο ».
