Ο Καστανιώτης κλείνει συμβόλαιο με την εταιρεία Starbucks να παρουσιάζει κάθε Δευτέρα και από έναν συγγραφέα του στο καφέ επί της Κοραή. Ο Λιβάνης κλείνει άλλο συμβόλαιο με την αλυσίδα Goody’s να κάνει το ίδιο στο κατάστημά της επί της Σόλωνος κάθε Τρίτη. Το ίδιο κάνουν και ο Κέδρος, ο Πατάκης, το Μεταίχμιο, τα Ελληνικά Γράμματα, ο Δαρδανός, ο Ψυχογιός με τις αλυσίδες Hondos Center, Γερμανός, Μαρινόπουλος, Αττικό Μετρό, Vodafone και Everest. Και ακολουθεί ο υπουργός Τύπου Θόδωρος Ρουσόπουλος που παρουσιάζει στο υπουργείο Τύπου μία φορά τον μήνα στο υπουργείο έναν συγγραφέα με βιβλίο σχετικό με τα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Ή ο υπουργός Συγκοινωνιών με βιβλίο σχετικό με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Και έπεται συνέχεια με άλλα υπουργεία που παρουσιάζουν βιβλία και συγγραφείς σχετικά με το αντικείμενό τους. Τους υπουργούς μιμείται ο δήμαρχος Αθηναίων με εκδηλώσεις για το βιβλίο στο δημαρχείο, η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, τα Τσιμέντα Ηρακλής, το νοσηλευτικό ίδρυμα Ευαγγελισμός και πάει λέγοντας. Ολα αυτά έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: το βιβλίο στους χώρους δουλειάς και εκεί όπου συχνάζει κόσμος και κοσμάκης της καθημερινότητας και όχι ο κόσμος του βιβλίου. H φιλοσοφία είναι η εξής: αφού είναι δυσκολότερο να γεμίσεις με κόσμο ένα βιβλιοπωλείο το μεσημέρι μιας Τετάρτης, γιατί να μην πάει ο συγγραφέας σε χώρο όπου η προσέλευση του κοινού είναι δεδομένη; Με άλλα λόγια: αφού δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, ας πάει το βουνό στον Μωάμεθ.
Μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας αλλά δεν είναι. Ηδη συμβαίνει στην Αμερική, χώρα πρωτοπόρα σε όλα, αρνητικά και θετικά, χώρα πάντα με καινοφανείς όρους μάρκετινγκ και επικοινωνίας, όπου μεγάλες εταιρείες όπως η Microsoft, η Boeing, η Google, η Philip Morris, η Kraft Foods και άλλες προσκαλούν συγγραφείς με τα βιβλία τους στους δικούς τους χώρους, με τους εργαζομένους να έχουν την ευκαιρία να ακούσουν τον συγγραφέα, να του κάνουν μια ερώτηση και να αγοράσουν το βιβλίο του. Ακόμη και το υπουργείο Οικονομικών στην Ουάσιγκτον τα τελευταία δύο χρόνια έχει προσκαλέσει 40 συγγραφείς.
Αυτά από το ξεφύλλισμα ενός πρόσφατου φύλλου της εφημερίδας «The New York Times», όπου το μάτι μου έπεσε σε άρθρο της Motoko Rich με τίτλο «Οι συγγραφείς, μακριά από τα βιβλιοπωλεία, στους χώρους δουλειάς». Και ασφαλώς έκανα τη σκέψη: Γιατί όχι και στην Ελλάδα; Εμπρός, λοιπόν, έλληνες εκδότες, ελάτε σε επαφή με εταιρείες και με τον ευρύτερο δημόσιο τομέα και προγραμματίστε εκδηλώσεις με συγγραφείς και τα βιβλία τους σε δρόμους, πλατείες, μπιστρό, ταχυφαγεία, εργοστάσια, υπουργεία, νομαρχίες, στη Βουλή. Φυσικά εδώ είναι Βαλκάνια και όχι Αμερική και είναι σίγουρο πως, αν γίνει κάτι παρόμοιο, θα γίνει στρεβλά. Ας γίνει, όμως, και η συνολική υπόθεση που λέγεται βιβλίο θα βγει κερδισμένη. Αλλωστε, όπως είπε η Κιμ Ρίκετς, πρώην υπεύθυνη Εκδηλώσεων του University Book Store στο Σιάτλ και τώρα συντονίστρια εκδηλώσεων εταιρειών και μη κερδοσκοπικών οργανώσεων: «Οι εργαζόμενοι σε μεγάλες εταιρείες αντιπροσωπεύουν μια νέα αγορά».
Φυσικά θεωρείται βέβαιον ότι εκείνοι που δεν θα είναι ιδιαίτερα ικανοποιημένοι με αυτή την ιδέα θα είναι οι ιδιοκτήτες βιβλιοπωλείων όπου συνήθως λαμβάνουν χώρα παρόμοιες εκδηλώσεις. Οι εκδότες όμως θα πρέπει να είναι ευχαριστημένοι αφού, κατά την Τζέιν Μπερν, διευθύντρια Δημοσίων Σχέσεων του οίκου HarperCollins, «κάθε φρέσκια ιδέα για να φέρεις κόσμο κοντά στο βιβλίο είναι ευπρόσδεκτη».
