Τα Γραμμένα φιλιά είναι μια άσκηση μνήμης για τον Νικόλα Ευσταθιάδη, γιο του Γιάννη και της Νίκης Ευσταθιάδη, που έφυγε από κοντά μας ανήμερα Χριστούγεννα του 1997 σε ηλικία μόλις 25 χρόνων. Είναι μια άσκηση μνήμης με λέξεις, παραστάσεις, εικόνες, φαντάσματα, που την πλάθει στοργικά ο πατέρας, χαϊδεύοντας την κάθε μέρα της δεκάχρονης απουσίας του γιου με καθαρότατες λάμψεις πόνου, στοργής, νοσταλγίας πάνω στον καμβά της σύντομης ζωής. Ο χρόνος φαίνεται να είναι ο κύριος συγκινησιακός και συναισθηματικός άξονας, καθώς, ενώ κατορθώνει να διασώζει όσα έχει αφήσει πίσω του, συγχρόνως τα παραχαράσσει για να είναι κοντινή σε εμάς η μορφή του νεκρού. Είναι σαν να νοσταλγεί απεγνωσμένα βλέμματα που δεν είναι διαθέσιμα. Ο χρόνος έχει γίνει μια βαλίτσα όπου χωράει το άδειο δωμάτιο του απόντος και η καθημερινότητά του με όλα όσα άφησε πίσω της η μνήμη, προσποιούμενη την ανάμνηση: οι στιγμές, τα ρούχα, οι μυρωδιές, τα ακούσματα, τα φαγητά, οι μουσικές, οι ήχοι, ο υπολογιστής, τα έπιπλα, οι έξοδοι, το μαρσάρισμα του αυτοκινήτου, τα τριξίματα της πόρτας, τα γράμματα που εξακολουθούν να φτάνουν για έναν παραλήπτη που έχει φύγει διά παντός. Και μέσα από όλα αυτά η οδύνη όχι ως μελό, αλλά ως συγκροτημένος και βιωμένος πόνος, πλάθει την απώλεια και την απουσία, ταξινομώντας σκηνές ζωής μέσα από τα συντρίμμια όσων άλλαξαν για πάντα.


Η αύρα της απόστασης που χωρίζει το νεκρό παιδί από τον πατέρα αναδεικνύεται από μια γνήσια λογοτεχνική φλέβα. Τα 33 σύντομα άτιτλα μέρη του βιβλίου είναι ένα πρελούδιο που αναπτύσσει τις νότες του σε όσα άφησε πίσω του το παλικάρι που έφυγε, στο δυσαναπλήρωτο κενό της απουσίας και σε όσα έχουν αλλάξει από τον θάνατό του και μετά: εικόνες, καταστάσεις και μέρη τα οποία ο πατέρας-αφηγητής έχει ταυτίσει με τον απόντα γιο, αναπαλαιώνοντας ό,τι έμεινε. Και είναι ακόμη ένα χάραγμα νοσταλγίας πάνω στη μνήμη που δεν ησυχάζει, αλλά όσο περνάει ο καιρός αποζητά σημάδια να επιχειρήσει μια ολική επαναφορά για να εγκαθιδρύσει ένα παρελθόν που διαλέγεται με το σήμερα. Στην ουσία τα Γραμμένα φιλιά είναι ένα βιβλίο που συνδιαλέγεται με τον χρόνο, αλλά και με τις ασύμμετρες «μεταξοτυπίες μνήμης» που ακούγονται σαν ψίθυροι, καθρεφτίζοντας απόηχους, όπως «Κελαηδίσματα πουλιών και τηλεφώνων, μυρωδιές βενζίνης που ανακατώνονται με το καμένο λάδι από τηγανητές πατάτες, πρωινό ζεστό γάλα με γνώριμες άριες ιταλικές, φωτογραφίες σε μεταξοτυπίες μνήμης, μέσα από υγρά, οικεία δάκρυα». Τέλος τα Γραμμένα φιλιά, εκτός από δείγμα υψηλής λογοτεχνίας, είναι και μια συναισθηματική υπέρβαση του κενού αλλά και μια περιδιάβαση στα τοπία που φώτισε η σύντομη ζωή.


Ο κ. Ντίνος Σιώτης είναι συνεκδότης του περιοδικού «(δε)κατα». Το βιβλίο του «Αυτοβιογραφία ενός στόχου» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.