Θυμάμαι ότι ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ’80 που αγοράσαμε σπίτι στα Βριλήσια. Απέναντι είχε χωράφια τα οποία χρόνο με τον χρόνο σχεδόν όλα χτίστηκαν. Οι παλαιότεροι στην περιοχή διαμαρτύρονται και απορούν που οι δρόμοι μας πλημμυρίζουν και τα παιδιά για να πάνε σχολείο βουτάνε στο νερό ως το γόνατο. Χώρια που τα μικρότερα από αυτά κινδυνεύουν και να παρασυρθούν!
Σύμφωνα με το μέσο σχέδιο οικοδόμησης, κάθε πολυκατοικία εκεί γίνεται σε οικόπεδο ενός στρέμματος. H «κάλυψη» είναι το ένα τρίτο και από κάτω έχει πιλοτή. Από τα άλλα δύο τρίτα το μισό είναι το πάρκινγκ και το υπόλοιπο ο κήπος.
Με λίγα λόγια, από τα 1.000 τετραγωνικά μέτρα χωράφι τσιμεντώσαμε τα 660 τετραγωνικά και αφήσαμε χώμα μόνο τα 340. Παράλληλα, με τις πλάκες στα πεζοδρόμια και την ασφαλτόστρωση των δρόμων επίσης μειώσαμε στο ελάχιστο το έδαφος που είναι ακάλυπτο.
Με κανονικές συνθήκες, στην Αθήνα πέφτει με τη βροχή τον χρόνο σε κάθε τετραγωνικό μέτρο έδαφος περίπου μισός τόνος νερό. Παλαιότερα, μεγάλο ποσοστό από αυτό διαπερνούσε το έδαφος και εμπλούτιζε τον υπόγειο υδροφόρο ορίζοντα. Σήμερα με την επίστρωση του τσιμέντου, των πλακών και της ασφάλτου αυτό το νερό είναι υποχρεωμένο να «πάρει τον κατήφορο» ώσπου να βρει κάποιον υπόνομο.
Υποθέτω ότι με όσα ήδη έγραψα οι αναγνώστες αντιλαμβάνονται ότι χρόνο με τον χρόνο θα αυξάνονται οι πλημμυρισμένοι δρόμοι με την πρώτη βροχή. Αυτό είναι τελείως λογικό γιατί συνεχώς μεγαλώνουν οι ποσότητες του νερού που τρέχουν να βρουν διέξοδο, μια και οι παλιές οδοί «διαφυγής» έκλεισαν.
Οταν πήγα στη Μυτιλήνη και νοίκιασα ένα σπίτι, τα περισσότερα πεζοδρόμια στη γειτονιά ήταν με χώμα. Στο πλαίσιο «αναβάθμισης» της πόλης ο δήμος πλακόστρωσε τα πεζοδρόμια. Στην αρχή ήρθαν μπετονιέρες που έριξαν τσιμέντο με τον τόνο, μπαζώνοντας ακόμη και τα δένδρα. Ακολούθησαν τα συνεργεία με τους πλακάδες, οι οποίοι ευτυχώς γύρω από τα δένδρα έσπασαν το μπετόν και άφησαν έναν μικρό χώρο για να ποτίζονται.
Δεν λέω, οι πλάκες είναι ωραίες. Ωστόσο χωρίς το κατάλληλο δίκτυο «ομβρίων» δεν είναι βέβαιο ότι θα υπάρξει πρόβλημα και πλημμύρες στους δρόμους; Μόνο στα πεζοδρόμια της γειτονιάς μου θα κυλούν περισσότεροι από δέκα χιλιάδες τόνοι νερό τον χρόνο!
Τώρα θα μου πείτε: «Προτιμούσες να λερώνεις τα παπούτσια σου στις λάσπες;». H απάντηση είναι ότι με κάτι τέτοια επιχειρήματα συνεχώς ξεχνάμε την ουσία. Πέρα από το γεγονός ότι θα υπήρχε η δυνατότητα είτε μισής πλακόστρωσης είτε στρωσίματος με χαλίκι, κάποτε θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι το νερό είναι πολύτιμο. Πράγμα που σημαίνει ότι είναι απαραίτητο να το αφήνουμε να ακολουθεί και υπόγειες διαδρομές. Οταν έχουμε καλύψει με τσιμέντο, σπίτια και πλάκες από το Φάληρο έως την Πεντέλη, δεν είναι αναμενόμενο από τη μια να χάνουμε νερό και από την άλλη να έχουμε πλημμύρες;
Ο κ. Νίκος Μάργαρης είναι καθηγητής Οικοσυστημάτων στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου.
