Τελικά τα βιολιά βγήκαν από τις θήκες τους. Οι μουσικοί της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, που είχαν αρνηθεί την πρόσκληση του Λεωνίδα Καβάκου, έπαιξαν για το μαιευτήριο της Μαριούπολης χωρίς τον Λεωνίδα Καβάκο. Γιατί όμως είχαν αρνηθεί; Επειδή, είπαν, «δεν ήθελαν πολιτικό πρόσημο». Επειδή, είπαν ακόμη, «είναι παράδοξο να κάνεις συναυλία για το μαιευτήριο της Μαριούπολης σε μια χώρα που δεν φθάνουν οι ΜΕΘ για τους ασθενείς με κορωνοϊό». Να παίξουμε εμείς για τους άλλους; Δεν μας φθάνουν τα δικά μας;
Εντάξει, η άποψη αυτή δεν ήταν η πληθυντική ανάμεσα στους μουσικούς της ΚΟΑ. Ηταν μόνο «κάποιες φωνές», σύμφωνα με παριστάμενο στη γενική συνέλευση της Ορχήστρας. Αν όμως έχει κάτι σημασία, αυτό δεν είναι πως τελικά κάμφθηκε το ατομικιστικό φρόνημα αυτών των φωνών. Είναι πως οι φωνές αυτές απολαμβάνουν μια, μάλλον δυσανάλογη για το μέγεθός τους, πολιτική εκπροσώπηση.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
