Γιαγιάδες κάθονται έξω-έξω, ξαπλωμένες στην άμμο, μόνο για να τις χτυπάει το κύμα. Φοράνε κατάμαυρα ολόσωμα μαγιό που όταν ήμουν μικρός νόμιζα ότι ήταν υποχρεωτικά και ότι τα αγόραζαν από την τοπική εκκλησία. Μεσήλικοι παίζουν ρακέτες παριστάνοντας ότι είναι κλώνοι του Ρότζερ Φέντερερ. Ζευγάρια μοιράζονται το αντηλιακό: από την τρυφερότητα που το κάνουν μπορείς να καταλάβεις πόσο καιρό είναι μαζί. Κάποιοι διαβάζουν και κάποιοι απλά κοιμούνται παρ’ όλο που τα παιδάκια τσιρίζουν. Η ελληνική παραλία είναι ένα μωσαϊκό γεμάτο προβλέψιμες απρόβλεπτες εικόνες. Αν μπορούσαμε με ένα drone να βγάλουμε μια φωτογραφία της από ψηλά θα ήταν σαν πίνακας του Ιερώνυμου Μποστ – κόλαση και παράδεισος συγχρόνως.
Είναι εντυπωσιακό το πώς η ελληνική παραλία μπορεί να σε βοηθήσει να καταλάβεις έναν άνθρωπο, μολονότι οι συμπεριφορές των λουομένων μοιάζουν ίδιες. Δεν χρειάζεται παρά απλώς να παρατηρείς. Ορισμένα είναι τόσο εύκολα βέβαια που για να τα δεις χρειάζεται μόνο να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά. Η παραλία π.χ. είναι η Ντίσνεϊλαντ του αυτάρεσκου και της αυτάρεσκης. Αυτός φορά ένα περίεργο, στενό συνήθως, μαγιό τελευταίας μόδας, και κάποια στιγμή θα τεντωθεί σαν τον Λάμπρο Κωνσταντάρα για να δούμε τους κοιλιακούς του. Αυτή θα βάλει δυο-τρεις φορές evian για να δροσιστεί, θα αλλάξει σίγουρα μαγιό – κάποια στιγμή θα κοιτάξει το κινητό της σαν αυτό να είναι το καθρεφτάκι της κακιάς βασίλισσας, χωρίς καν να ρωτήσει ποια είναι η πιο όμορφη, γιατί είναι αυτή και το ξέρει. Οχι, δεν κοιτά τις βλεφαρίδες της, απλώς βγάζει μια φωτογραφία για το Instagram.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
