Η αλλαγή του χρόνου είναι περίοδος απολογισμών, συλλογισμών και σχεδίων για το μέλλον. Είναι η περίοδος που μετράμε τις απώλειες που μας σημάδεψαν αλλά και όλα εκείνα για τα οποία είμαστε ευγνώμονες. Η περίοδος που παίρνουμε αποφάσεις ελπίζοντας η επόμενη χρονιά να είναι καλύτερη από την προηγούμενη.
Η αλήθεια είναι ότι για πολλά πράγματα δεν έχουμε τον έλεγχο της ζωής μας. Είμαστε ανίσχυροι να αποτρέψουμε έναν πόλεμο, ή μια διεθνή οικονομική κατάρρευση. Έχουμε όμως τη δύναμη να ελέγξουμε τα μικρά και καθημερινά πράγματα που τελικά είναι και ουσιώδη. Πράγματα τα οποία δεν κοστίζουν πολύ, αλλά έχουν ισχυρό αποτύπωμα στο ευ ζην μας. Θα έχετε εξάλλου παρατηρήσει ότι με το πέρασμα του χρόνου οι επιθυμίες έχουν λιγότερο να κάνουν με τα υλικά αγαθά και περισσότερο με το συναίσθημα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η μουσική. Ένας άλυτος ακόμη γρίφος για την επιστήμη. Βλέπετε, εν αντιθέσει με τη γλώσσα, η μουσική δεν φαίνεται να έχει κάποια χρησιμότητα για την επιβίωση. Και όμως είναι ένα παγκόσμιο αγαθό: δεν υπάρχει πολιτισμός που να μη διαθέτει μουσική! Ο ίδιος ο Δαρβίνος, στο βιβλίο του «Η Καταγωγή του Ανθρώπου» (The Descent of Man, 1871), έγραφε ότι η μουσική είναι από τα μεγαλύτερα μυστήρια της εξέλιξης.
«Με το πέρασμα του χρόνου οι επιθυμίες έχουν λιγότερο να κάνουν με τα υλικά αγαθά και περισσότερο με το συναίσθημα».
Από την εποχή του Δαρβίνου μέχρι σήμερα, μουσικολόγοι, βιολόγοι και φιλόσοφοι έχουν καταδείξει πέρα από κάθε αμφιβολία την ικανότητα της μουσικής να εγείρει το συναίσθημα. Όχι ότι απαραίτητα χρειαζόμασταν την επιστημονική επιβεβαίωση γι’ αυτό! Πόσες φορές δεν έχουμε συγκινηθεί μέχρι δακρύων με ένα τραγούδι; Πόσες φορές δεν έχουμε νιώσει ανάλαφροι και χαρούμενοι ακούγοντας ένα άλλο; Το ενδιαφέρον είναι όμως ότι το συναίσθημα είναι συλλογικό: σε μια συναυλία ο ίδιος παλμός διακατέχει όλους τους συμμετέχοντες, ενώ έχει δειχθεί πειραματικά ότι ακόμη και άνθρωποι φυλών που δεν έχουν ακούσει ποτέ δυτική μουσική νιώθουν τη χαρά, τη θλίψη ή τον φόβο που αποπνέεται από αντίστοιχα μουσικά κομμάτια. Και βεβαίως, τι θα ήταν μια ταινία τρόμου χωρίς τη χαρακτηριστική μουσική την κατάλληλη στιγμή;
«Ας αποφασίσουμε λοιπόν να ακούμε περισσότερη μουσική το 2024, η οποία έχει τη δύναμη να γεφυρώνει και το χάσμα των γενεών».
Ίσως αυτή η παγκοσμιότητα της μουσικής να είναι το εξελικτικό πλεονέκτημα, αφού συγχρονίζοντας το συναίσθημά τους φέρνει τους ανθρώπους κοντά, βασική προϋπόθεση για τη δημιουργία υγιών κοινωνιών. Αλλά και οικογενειών, λένε τώρα οι επιστήμονες, δίνοντας το παράδειγμα του δίχρονου παιδιού που χτυπώντας ρυθμικά την κατσαρόλα με την κουτάλα επικοινωνεί το συναίσθημά του και μας προσκαλεί να συμμετέχουμε σε αυτό.
Ας αποφασίσουμε λοιπόν να ακούμε περισσότερη μουσική το 2024, η οποία (μιλώ εκ πείρας) έχει τη δύναμη να γεφυρώνει και το χάσμα των γενεών. Και αν θέλετε απόδειξη, ακούστε με τον/την έφηβο/η της οικογένειάς σας το τραγούδι-συνεργασία της Χαρούλας Αλεξίου με τον ΛΕΞ.
Καλή χρονιά σε όλους!
