Η ζωή τα έχει φέρει έτσι που σχεδόν κάθε ημέρα περνάω από την Πλατεία Συντάγματος. Στα λίγα δευτερόλεπτα που περνάω από εκεί με το αυτοκίνητο, παίρνω μια μικρή γεύση αυτού που κάποιοι αποκαλούν «τσαντιροκατάσταση» ενώ κάποιοι άλλοι διακρίνουν εκεί την απέλπιδα προσπάθεια κάποιων που θέλουν να βρουν δικαίωση για τους ανθρώπους τους που έχασαν τη ζωή τους στα Τέμπη. Συμπεριλαμβάνομαι στη δεύτερη ομάδα. Είμαι από αυτούς και από αυτές που θεωρούν ότι είναι καλύτερα να ζεις με Σύνταγμα παρά να ζεις στο Σύνταγμα. Λογικά κανείς δεν φαντασιωνόταν τον εαυτό του να κάνει απεργία πείνας στο κέντρο της Αθήνας, αλλά πολύ περισσότερο κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα θρηνούσε το παιδί του σε ένα σκοτεινό σιδηροδρομικό δυστύχημα.
Ξόρκια
Συχνά, σε αυτές τις σύντομες διελεύσεις, σκέφτομαι το περίφημο «κόμμα Καρυστιανού». Εχει το ενδιαφέρον του ότι, παρά τις επανειλημμένες διαψεύσεις της μητέρας της άτυχης Μάρθης σχετικά με την ανάμειξή της στην πολιτική, αυτό το φασματικό «κόμμα» βρίσκεται αρκετά συχνά στις πολιτικές ή παραπολιτικές συζητήσεις, εξετάζεται στις δημοσκοπήσεις και γενικότερα αντιμετωπίζεται με πολύ άγχος στην τρέχουσα επικαιρότητα. Μοιάζει σαν να θεωρούν ότι το ξορκίζουν αναφέροντάς το, σαν να σκέφτονται ότι όσο πιο πολύ μιλάνε για αυτό, τόσο μειώνονται οι πιθανότητες να γίνει πραγματικότητα. Γιατί, μεταξύ μας, και μόνο η ιδέα του «κόμματος Καρυστιανού» ήδη κάνει κάποιους και κάποιες να κάθονται άβολα στις καρέκλες τους, σκεφτείτε πώς θα αισθάνονται αν η ιδέα υλοποιηθεί. Γιατί από ένα τέτοιο κόμμα, όλοι θα είχαν να χάσουν, όλα τα υπόλοιπα κόμματα, εννοώ. Σε κάθε περίπτωση, ανήκω κι εγώ σε αυτές και αυτούς που θα προτιμούσαν να μη δημιουργηθεί τώρα, αλλά (αν το θελήσει η ίδια) σε 5 ή 10 χρόνια, αφού θα έχει δικαιωθεί ο αγώνας της.
Ωστόσο, στα γνωστά διανοητικά πειράματα που αγαπά η στήλη, ας σκεφτούμε γιατί να την ψηφίσει ένας πολίτης. Σίγουρα όχι γιατί έχασε το παιδί της. Η μαζική ψήφος οίκτου είναι εξαιρετικά σπάνια – νομίζω ότι η εκλογή στη Βουλή του Βασίλη Λεβέντη ήταν η τελευταία περίπτωση, και δεν βλέπω να επαναλαμβάνεται σύντομα.
Ενας λόγος είναι ο δυναμισμός, οι ικανότητες και το θάρρος της. Οταν καταφέρνεις να οργανώσεις ένα ετερόκλητο πλήθος πενθούντων να δράσει για έναν κοινό σκοπό, όταν καταφέρνεις με τον λόγο σου να πείσεις ότι δεν είσαι ψεκασμένη (όπως υπονοεί ένα εχθρικό κράτος και οι ακόλουθοί του), όταν καταφέρνεις να μαζέψεις 1.300.000 υπογραφές που αιτούνται να αλλάξει ο νόμος για τη βουλευτική ασυλία, τότε – αν μην τι άλλο – δείχνει ότι το λέει η περδικούλα σου.
Ενας άλλος λόγος να την ψηφίσεις είναι ότι μοιάζει μη εκβιάσιμη (φοβερό προσόν, ε;). Οταν στα 2,5 χρόνια του αγώνα της τα συνήθη τρολ τής προσάπτουν μόνο ότι «πάει μακιγιαρισμένη στις εκδηλώσεις» και ότι «χαμογελάει» (αντί να πενθεί βουβά), τότε αντιλαμβάνεσαι ότι κατά πάσα πιθανότατα είναι «καθαρή». Εξάλλου, δεν αμφιβάλλω ότι το σύστημα θα είχε εφεύρει τους απαραίτητους «λόγους εθνικής ασφαλείας» για να αποκαλυφθεί αν υπήρχαν ράμματα στη γούνα της.
Δεν αμφιβάλλω επίσης ότι μέρος της ενδεχόμενης εκλογικής δύναμής της θα είναι η ψήφος διαμαρτυρίας. Ε, καλύτερα να κατευθυνθεί εκεί μια ψήφος διαμαρτυρίας παρά σε υποψήφιους που βρίσκουν εχθρούς στους μετανάστες και αμφισβητούν την κλιματική αλλαγή.
Ξέρει;
Στον αντίποδα, κάποιοι θα πουν: «Ναι, αλλά τι ξέρει για οικονομία, διεθνείς σχέσεις, καθημερινότητα;». Ας μη βιαστούμε να θεωρήσουμε την όποια άγνοια ως μειονέκτημα. Π.χ., ο τρέχων πρωθυπουργός μας δεν ήξερε για τις υποκλοπές, δεν ήξερε για τον ΟΠΕΚΕΠΕ και σίγουρα δεν ήξερε για τις παθογένειες στα τρένα.
