Τις δύο προηγούμενες Κυριακές είχαμε την ευκαιρία να εξετάσουμε τις καταστροφές και τις τεχνολογικές κρίσεις ως δείκτες εκσυγχρονισμού και δημοκρατικότητας των σύγχρονων κοινωνιών. Ειδικότερα για την Ελλάδα διαπιστώσαμε ότι οι κατακτήσεις της κοινωνίας έναντι της εξουσίας – η οποία έχει επιφορτιστεί την ασφάλειά της – είναι εύθραυστες. Χωρίς να καθηλώνεται σε κάποια αρχαϊκή αντιμετώπιση του κινδύνου, η χώρα δυσκολεύεται να κεφαλαιοποιήσει το προοδευτικό της κεκτημένο σε ζητήματα που άπτονται της ασφάλειας των πολιτών και της σύγχρονης, δημοκρατικής και ορθολογικής αντιμετώπισης των κινδύνων. Αλλες στιγμές η κοινωνία δείχνει να βρίσκεται στην αιχμή των σύγχρονων προτύπων προστασίας της ατομικότητας και του «δικαιώματος στην αυτοβιογράφηση» από τον βίαιο θάνατο σε δυστύχημα και άλλες μοιάζει να έχει οπισθοχωρήσει σε μια παραδοσιακή υποταγή στη «μοίρα».
Με άλλα λόγια η Ελλάδα, στο φως των δυστυχημάτων και των καταστροφών, ζει περιόδους όπου η κοινωνική δυναμική ανοίγει δρόμους αυτονομίας των πολιτών έναντι σε κράτος και αγορά, δρόμους για την ικανοποίηση των θυμάτων και την απόδοση της αλήθειας για έναν αδόκητο συλλογικό θάνατο, διαδρομές στη σφαίρα του εμπειρικά μετρήσιμου, οι οποίες ακολουθούνταν από φάσεις μοιρολατρικής οπισθοδρόμησης, αντιεπιστημονικής κατανόησης των γεγονότων και παρηγορητικής βύθισης στον κόσμο των ιδεολογικών αφαιρέσεων. Περνάει από τη μοντέρνα διαχείριση του τεχνολογικού κινδύνου σε χρονικές ζώνες «αποεκσυγχρονισμού» των ατομικών προσδοκιών και συμβιβασμού της κοινωνίας των πολιτών με κάθε πλήγμα που μπορεί να υποστεί.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
