Ηιδέα της κρίσης που μεταμορφώνεται σε ευκαιρία είναι παλιά, έχει αποδειχθεί διαχρονικά αποτελεσματική και μέρες όπως αυτές που βιώνει ο πλανήτης, με τις επιπτώσεις της πανδημίας του κορωνοϊού, προωθείται περίπου ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία από τα χείλη ακαδημαϊκών, πολιτικών, επιχειρηματιών. Μια απλή ερμηνεία βρίσκεται στην εσωτερική ανάγκη των ανθρώπων να πιστέψουν πως όλα θα πάνε καλά στο τέλος. Ομως, η ουσία της πρόκλησης να βγει κάτι θετικό από μια αρνητική κατάσταση δεν έχει να κάνει με την ψυχολογία της μάζας, αλλά με έναν στρατηγικό σχεδιασμό, που πρέπει να είναι οραματικός και συνάμα ρεαλιστικός.
Απαραίτητη προϋπόθεση υλοποίησης κάθε μεγαλόπνοου σχεδίου, κάθε μεταρρύθμισης, είναι η στήριξη της κοινωνίας. Οταν ο πολίτης αντιληφθεί πως μια πολιτική είναι προς όφελός του τη στηρίζει. Αυτό αποδείχθηκε, άλλωστε, στη διαχείριση της κρίσης του κορωνοϊού στην Ελλάδα. Τα μέτρα πέτυχαν, οι πολίτες πειθάρχησαν, η χώρα απολαμβάνει διεθνή αναγνώριση ως κράτος-πρότυπο που πρόταξε την προστασία του υπέρτατου αγαθού, της ζωής. Τι συνέβη, όμως, και μια κοινωνία που για χρόνια ήταν συνηθισμένη να «αυτορρυθμίζεται» σε διάφορες εκφάνσεις της καθημερινής ζωής, έδειξε εμπιστοσύνη στους θεσμούς, ενστερνίστηκε την ατομική ευθύνη και πορεύτηκε ενωμένη; Περάσαμε από την αυτορρύθμιση στην αυτομεταρρύθμιση;
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
