Δεν είναι πολύ συνηθισμένο για μια συγγραφέα η οποία έχει δοκιμαστεί κατ’ επανάληψη μέσα στον χρόνο, να επανακάμπτει στην ώριμη φάση της με ένα βιβλίο το οποίο έχει την άνεση, το βάρος, αλλά και τη δύναμη να ορίσει τα πάντα εξαρχής: χωρίς ρυτίδες να εμποδίζουν το γράψιμό της, δίχως σημάδια κούρασης να σκιάζουν τις επινοήσεις της, καθώς και χωρίς περιστολές που να επιβαρύνουν τη χρόνια ορμή της να ανακαλύπτει δρόμους έτοιμους να ανανεώσουν την ταυτότητά της. Ετσι θέλω να καλωσορίσω την καινούργια συλλογή διηγημάτων της Ερσης Σωτηροπούλου Η τέχνη να μην αισθάνεσαι τίποτα (εκδ. Πατάκη) που συνδυάζει την αυτοβιογραφία και την αυτοεξιστόρηση με τη μυθοπλαστική φαντασία και με τη σκιαγράφηση προσώπων τα οποία εκκινώντας από τις πιο αυτονόητες παραστάσεις της καθημερινότητας κατορθώνουν να κινηθούν από το ανοίκειο, το παράξενο και το παράλογο μέχρι το γκροτέσκο, το σκοτεινό, το μαύρο χιούμορ και το οιονεί υπερρεαλιστικό παιχνίδι.
Τα διηγήματα της Σωτηροπούλου έχουν την αφετηρία τους στα παιδικά της χρόνια στην Πάτρα, για να διαγράψουν εν συνεχεία την τροχιά μιας ολόκληρης ζωής, μιλώντας για τις νεανικές αναγνωστικές της αγάπες – τον Γκομπρόβιτς και τον Καλβίνο -, για την ποίηση του Κάμινγκς, ο οποίος τη συγκινεί μέχρι σήμερα, για την ετερόδοξη πεζογραφία του Νάνου Βαλαωρίτη, αλλά και για το πώς καταλαβαίνει ο συγγραφέας τον εαυτό του ή για το πώς αντιμετωπίζουν οι ήρωές του τον δικό τους εαυτό μέσα από τις αποκρύψεις και τις μεταμορφώσεις του. Κρατώντας ως κορυφαία δείγματα της συλλογής τα «Καλοκαίρι με την Αννα», «Ο θάνατος με πράσινο κουστούμι» και «Η τέχνη να μην αισθάνεσαι τίποτα», και συνδυάζοντάς τα με όσα είπαμε αμέσως πρωτύτερα, μπορούμε εύκολα να δούμε και τους κύκλους εντός των οποίων ξεδιπλώνει τους κόσμους της η Σωτηροπούλου.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
