Εναν «πολιτισμό» του αυτονόητου. Εναν πολιτισμό που θα είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την Παιδεία και την αγωγή του πολίτη, έτοιμος να αποκτήσει κοινωνική ευθύνη και συνείδηση. Εναν πολιτισμό που δεν τον επιλέγει και τον ιεραρχεί οποιοσδήποτε θεσμικός φορέας αλλά τον απαιτεί ο ίδιος μέσω ενός συλλογικού ασυνείδητου αιτήματος.
Η αναγνώριση και η αποδοχή της οντότητας του «άλλου», ο σεβασμός του προσωπικού του χώρου και χρόνου και της διαφορετικότητάς του. Ενας πολιτισμός που δεν θα ιεραρχείται στις κομματικές προγραμματικές δηλώσεις ως εξευγενισμένη εκδοχή προγράμματος αναψυκτηρίου.
Ως προς αυτό το θέμα είμαι απαισιόδοξος γιατί τέτοιες σημαντικές αλλαγές στη δομή σκέψης μιας κοινωνίας (και στην εξουσία που επιλέγει να την κυβερνήσει) έχουν συμβεί μόνο μετά από εθνικές ήττες. Από συμβάντα όπου ο χειμαρρώδης και ανεξέλεγκτος ναρκισσισμός του πολίτη εκμηδενίζεται (κατάσταση reset) και καταφεύγει στην αναζήτηση ενός «ηγέτη» που θα του σουλουπώσει την οντότητα, θα του προσφέρει στίγμα να επαναπροσδιορισθεί για να πατήσει στέρεα στα πόδια του και να μπορεί να ξαναχτίσει ένα ψυχικό οικοδόμημα παντοδυναμίας και αμφισβήτησης από την αρχή, ίδιο και απαράλλακτο με αυτό που τον γκρέμισε.
Ο πολιτισμός που πιστεύω και προσδοκώ θα προκύψει από μια μακρόχρονη, διαρκή και διαχρονική εκπαίδευση όπου οι ηθικές και οι αισθητικές επιλογές μας δεν θα εκπορεύονται από ευκαιριακές πολιτικές συγκυρίες αλλά θα προκύπτουν μέσα από την ατομική και συλλογική μας ανάγκη να διεκδικούμε και να συν-απολαμβάνουμε την ποιότητα στην καθημερινότητά μας, πολύ δε περισσότερο όταν φτάσουμε στο σημείο να αναγνωρίζουμε το ίδιο δικαίωμα και στον «άλλον».
Ο κ. Τάσος Μπουλμέτης είναι σεναριογράφος και σκηνοθέτης («ΠΟΛΙΤΙΚΗ κουζίνα») και υπήρξε ο πρώτος πρόεδρος της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
