Παππάς Ανδρέας

Στοιχεία για τη δεκαπενταετία 1950-65 Ακόμα και σήμερα, δεκαετίες μετά την κατάρρευση όλων των μύθων με τους οποίους γαλουχήθηκαν γενιές και γενιές κομμουνιστών, κάποια στερεότυπα δείχνουν να επιβιώνουν, έστω με τη μορφή φράσεων οι οποίες εκφωνούνται ή γράφονται σχεδόν αυτόματα απ’ όσους αναφέρονται στην πρώτη μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου περίοδο. Είναι, πιστεύω, κι […]

Annus Horribilis (=φρικτό, αποτρόπαιο έτος) του μεταπολιτευτικού μας πολιτικού βίου υπήρξε, κατά τη γνώμη μου, το έτος 2012. Τα μηνύματα ήταν βέβαια ιδιαίτερα δυσοίωνα ήδη από το 2011, χρονιά των Αγανακτισμένων, του στραπάτσου στη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης στις Κάννες, των προπηλακισμών και των βιαιοτήτων κατά δημοσίων προσώπων, της κατάρρευσης της κυβέρνησης Παπανδρέου, αν […]

Διπλό το ερέθισμα για το σημερινό κείμενο. Από τη μια, η επέτειος της αποκατάστασης της Δημοκρατίας. Από την άλλη, η αγανάκτηση που ένιωσα παρακολουθώντας ένα άσχετο εκ πρώτης όψεως αφιέρωμα στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης από την ομάδα μπάσκετ της ΑΕΚ, το 1968. Και αν για το 1974 είμαστε όλοι λίγο-πολύ ενήμεροι τι συνέβη, […]

Ακριβώς τέτοιες μέρες πριν από εκατό χρόνια, στις 30 Ιουλίου 1920 (12 Αυγούστου με το νέο ημερολόγιο), στον Gare de Lyons του Παρισιού, όπου ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε πάει να πάρει το τρένο για τη Μασσαλία και από εκεί να επιστρέψει στην Ελλάδα, ακούστηκαν πυροβολισμοί (δέκα τον αριθμό, παρακαλώ). Γενική αναταραχή επικράτησε, άνθρωποι έτρεχαν να […]

Την άνοιξη του 1920 τα πολωνικά στρατεύματα, σε συνεννόηση και με την τοπική κυβέρνηση του Πετλιούρα, είχαν μπει στο Κίεβο, την ιστορική πρωτεύουσα της Ουκρανίας. Στις 5 Ιουνίου ο Κόκκινος Στρατός, υπό την ηγεσία του Τουχατσέφσκι, εξαπέλυσε την αντεπίθεσή του. Η σαρωτική προέλαση των σοβιετικών στρατευμάτων θα ανάγκαζε τον πολωνό πρόεδρο Πιλσούντσκι (πιο σωστά, Πιουσούντσκι, […]

Στην προσπάθεια σταδιακής επανόδου στην «κανονικότητα», ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για εμάς τους γραφιάδες, εντάσσεται και το σημερινό κείμενο. Συμπληρώνονται φέτος, λοιπόν, πενήντα χρόνια από τον θάνατο του στρατηγού Ντε Γκωλ, καθώς και εκατόν τριάντα από τη γέννησή του. Είχε, βλέπετε, και αυτός την αβρότητα να διευκολύνει τους βιογράφους του με εύκολες, «στρογγυλές» χρονολογίες […]

Παρακολούθησα πρόσφατα τη συγκλονιστική σειρά του ARTE «Γκουλάγκ: μια σοβιετική ιστορία, 1917-1957», τρία ντοκιμαντέρ, περίπου 50 λεπτά το καθένα, με θέμα τα στρατόπεδα εξορίας και καταναγκαστικής εργασίας του σοβιετικού καθεστώτος. Αν και όποιος τα παρακολουθήσει θα πρέπει να έχει «γερό στομάχι», τα συνιστώ ανεπιφύλακτα. Ακόμα πιο ανεπιφύλακτα τα συνιστώ σε όσους εξακολουθούν να έχουν αυταπάτες […]

Παλαιότερα αλλά και πιο πρόσφατα, έχω υποστηρίξει σε κείμενά μου ότι την Ελλάδα την κυβερνά όποιος κερδίζει τον μεσαίο χώρο, αυτό που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε Κέντρο. Υπάρχει, με άλλα λόγια, ένα περίπου 10%, ίσως και λίγο περισσότερο, που μετατοπίζεται από εκλογές σε εκλογές και που αναδεικνύει τον νικητή. Μάλιστα, θα έλεγα ότι σε μεγάλο […]

Αφορμή για αυτό το κείμενο, τα τριάντα χρόνια από τον σχηματισμό της «οικουμενικής» υπό τον καθηγητή Ζολώτα, στα τέλη Νοεμβρίου του 1989. Στις αρχές του ίδιου μήνα είχαν γίνει οι δεύτερες εκλογές εκείνου του χρόνου, στις οποίες η Νέα Δημοκρατία του Κώστα Μητσοτάκη είχε συγκεντρώσει το θηριώδες ποσοστό 46,19%, χωρίς ωστόσο οι έδρες που είχε […]