Στο σπουδαίο θεατρικό έργο του 20ου αιώνα «Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα» ο σπουδαίος Ιταλός δραματουργός Λουίτζι Πιραντέλο θέλησε να καταδείξει μέσα από τη σύγχυση ονείρου και πραγματικότητας την τραγωδία της ανθρώπινης μοναξιάς. Έναν αιώνα μετά, το ίδιο ισχύει και για τον πολιτικό βίο του Εμανουέλ Μακρόν.
Τελευταία «πράξη» στην γαλλική πολιτική σκηνή είδηση ότι ο γάλλος πρόεδρος και η σύζυγός του Μπριζίτ σκοπεύουν να προσκομίσουν φωτογραφικά και επιστημονικά στοιχεία σε αμερικανικό δικαστήριο, προκειμένου να αποδείξουν ότι η Πρώτη Κυρία της Γαλλίας είναι γυναίκα, κόντρα στους ισχυρισμούς της αμερικανίδας ακροδεξιάς συνωμοσιολόγου Κάντας Όουενς.
Δικαστήρια και θεωρίες
Η είδηση, που έγινε γνωστή ενόψει της εκδίκαση της μήνυσης των Μακρόν κατά της Όουενς, έγινε γνωστή από τον δικηγόρο του προεδρικού ζεύγους, Τομ Κλερ. Μιλώντας στο βρετανικό δίκτυο BBC και στο podcast Fame Under Fire ο Κλερ τόνισε πως η Μπριζίτ Μακρόν βρήκε τους ισχυρισμούς «απίστευτα οδυνηρούς», σημειώνοντας παράλληλα πως αποτελούν αυτοί «περισπασμό» για τον γάλλο ηγέτη.
O ίδιος συμπλήρωσε ότι θα υπάρξουν «μαρτυρίες ειδικών που θα έχουν επιστημονικό χαρακτήρα», και, ενώ δεν αποκάλυψε προς το παρόν την ακριβή φύση τους, ανέφερε ότι το ζεύγος προετοιμάζεται να αποδείξει πλήρως «τόσο γενικά όσο και ειδικά» ότι οι ισχυρισμοί της είναι ψευδείς. Ερωτώμενος μάλιστα σχετικά με το εάν οι Μακρόν θα προσκόμιζαν φωτογραφίες της Μπριτζίτ από την εγκυμοσύνη ή την ανατροφή των παιδιών της, ο Κλερ είπε ότι αυτές υπάρχουν και θα παρουσιαστούν στο δικαστήριο. Η καταγγελλόμενη δια των δικηγόρων της υπέβαλε αίτημα απόρριψης της αγωγής υποστηρίζοντας ότι δεν έπρεπε να έχει κατατεθεί στο Ντέλαγουερ, αφού αυτή δεν αφορά τις επιχειρήσεις της, οι οποίες είναι καταχωρημένες στην πολιτεία.
Υπενθυμίζεται πως η Όουενς διακίνησε για πρώτη φορά το 2024 τον ισχυρισμό ότι η Πρώτη Κυρία της Γαλλίας, Μπριτζίτ Μακρόν, γεννήθηκε άνδρας με το όνομα Ζαν Μισέλ Τρονιέ – το όνομα του αδερφού της- και έγινε γυναίκα στην πορεία της ζωής, μετά από εγχείρηση αλλαγής φύλου. Η συγκεκριμένη φήμη ξεκίνησε από περιθωριακούς διαδικτυακούς κύκλους πριν από μερικά χρόνια και διαδόθηκε ευρύτερα το 2021, μέσω ενός βίντεο στο YouTube από δύο γαλλίδες μπλόγκερ.
Το 2024, το προεδρικό ζεύγος είχε κερδίσει δίκη δυσφήμησης κατά δύο μπλόγκερ, αλλά η απόφαση ανετράπη σε δεύτερο βαθμό το 2025 με το σκεπτικό της ελευθερίας έκφρασης. Οι Μακρόν έχουν προσφύγει κατά της έφεσης. Η ειδοποιός διαφορά πάντως στην περίπτωση της 36χρονης πολιτικής σχολιάστριας και ποντκάστερ είναι ότι πήγε ένα βήμα παραπέρα το συνωμοσιολογικό αφήγημα, ισχυριζόμενη πως οι δύο σύζυγοι συνδέονται με συγγένεια και ότι ο γάλλος πρόεδρος αποτελεί προϊόν ανθρώπινου πειράματος της CIA (!).
Πολιτική διαχείριση
Θα μπορούσε κανείς να διασκεδάσει μαντεύοντας τον επόμενο εξωφρενικό ισχυρισμό της Όουενς, η οποία μεταξύ άλλων έχει χαρακτηρίσει τον πατέρα της ψυχανάλυσης Ζίγκμουντ Φρόιντ «ανώμαλο» και διατείνεται πως το φιλοϊσραηλινό λόμπυ AIPAC ευθύνεται για τη δολοφονία του Τζον Φ. Κένεντι.
Το πραγματικό ερώτημα ωστόσο δεν είναι άλλο από την αιτία που οδηγεί τα Ηλύσια Πεδία σε μια τόσο έντονη αντιπαράθεση με μια τόσο έκδηλα ακραία φωνή. Παρότι η Όουενς διαθέτει εκατομμύρια ακολούθους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και η επιρροή της είναι σημαντική στον σκληρότερο πυρήνα των οπαδών του Τραμπ που συγκροτούν το διαβόητο «κίνημα MAGA» δεν κατέχει πολιτικό αξίωμα, ικανό να απειλήσει το κύρος της γαλλικής Προεδρίας ή να επηρεάσει κάποιο εκλογικό αποτέλεσμα στο άμεσο μέλλον (εξάλλου ο Μακρόν δεν έχει δικαίωμα επανεκλογής στο ανώτατο αξίωμα).
«Πρόκειται για την υπεράσπιση της τιμής μου!» θα δήλωνε τον Αύγουστο ο Μακρόν στο περιοδικό Paris Match, εξηγώντας γιατί επέλεξαν να κινηθούν νομικά. Η προσωπική διάσταση ασφαλώς δεν πρέπει να παραμεριστεί. Όμως η συγκυρία της πρόσφατης κατάρρευσης της κυβέρνησης Μπαϊρού (τέταρτης σε τριάμισι χρόνια), οι λαϊκές κινητοποιήσεις κόντρα στα μέτρα λιτότητας που παρουσίασε η τελευταία και η πάγια επιμονή του του γάλλου προέδρου να καταφεύγει σε ανορθόδοξες λύσεις, όπως στις προηγούμενες έκτακτες εκλογές, που κόντρα στις αρχικές επιδιώξεις, οδήγησαν στην αύξηση της δημοφιλίας της Εθνικής Συσπείρωσης της Μαρίν Λεπέν, δείχνουν ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο αντιπαράθεσης που εκκινεί από βραχυπρόθεσμά πολιτικά κίνητρα.
Αλλά μια τέτοια τακτική, προσανατολισμένη στον αντιπερισπασμό, καθιστά προνομιακό συνομιλητή δυνάμεις απρόβλεπτες να ελεγχθούν, προς όφελος της Ακροδεξιάς την οποία διατείνεται ότι μάχεται.
