Από τις αρκετές πρεμιέρες που και αυτή την εβδομάδα πλημμυρίζουν τα θερινά και τις χειμερινές αίθουσες οι οποίες εξακολουθούν να λειτουργούν, ξεχωρίζει ένα ρομάντζο με φόντο τη NASA την εποχή της αποστολής του Apollo 11 στη Σελήνη και μια ασπρόμαυρη ταινία εποχής, που μας μεταφέρει στην περίοδο μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η καταπιεσμένη Ιταλίδα αποφάσιζε να σηκώσει κεφάλι απέναντι στο πατριαρχικό κατεστημένο.
Βαθμολογία
5: εξαιρετική
4: πολύ καλή
3: καλή
2: ενδιαφέρουσα
1: μέτρια
0: απαράδεκτη
Fly me to the moon
Παραγωγή: ΗΠΑ, 2024
Σκηνοθεσία: Γκρεγκ Μπερλάντι
Ηθοποιοί: Σκάρλετ Τζοχάνσον, Τσάνινγκ Τέιτουμ, Γούντι Χάρελσον κ.α.
Βασισμένη εν μέρει σε πραγματικά γεγονότα, αυτή η απολύτως «καλοκαιρινή» και πέρα για πέρα ευχάριστης διάθεσης ταινία, εστιάζει στην περίφημη δημιουργία μιας εικονικής αναπαράστασης της προσελήνωσης την οποία η κυβέρνηση Νίξον αποφάσισε να στήσει προκειμένου να διασφαλίσει την τηλεοπτική εικόνα μέσω της οποίας όλος ο πλανήτης θα πειθόταν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η απόλυτη κυρίαρχος του κόσμου.
«Το ζήτημα δεν είναι η κατάκτηση της Σελήνης αλλά η ιδεολογία, το πως θα πείσουμε τον κόσμο ότι η Αμερική είναι η σπουδαιότερη χώρα στον κόσμο» όπως θα πει ο μυστηριώδης εκπρόσωπης της κυβέρνησης που από τις σκιές κινεί τα νήματα της όλης επιχείρησης δίνοντας την ευκαιρία στον Γούντι Χάρελσον, ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα να πλάσει έναν ακόμα χυμώδη ήρωα στην ούτως ή άλλως ενδιαφέρουσα φιλμογραφία του.
Την ευθύνη για αυτή την «ταινία» αναλαμβάνει η υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων της NASA, η Κέλι Τζόουνς (Σκάρλετ Τζοχάνσον) που συγχρόνως θα νιώσει έλξη προς τον Κόουλ Ντέιβις (Τσάνινγκ Τέιτουμ) υπεύθυνο εκκίνησης του διαστημοπλοίου που είναι εντελώς αντίθετος στην όλη κατάσταση (που θυμίζει – κυριολεκτικά – τσίρκο).
Αυτός ο συνδυασμός ρομάντζου – ταινίας εποχής –ιστορικής πραγματικότητας λειτουργεί έξοχα στην ταινία που σίγουρα αυθαιρετεί πάνω στα γεγονότα αλλά καταφέρνει να γίνει γοητευτική και με έναν ανάλαφρο τρόπο να μας συνεπάρει μαζί της για κάτι παραπάνω από δύο ώρες (132’ για την ακρίβεια). Eίναι μια ταινία ότι πρέπει για όσους θέλουν να χαλαρώσουν και να μην νιώσουν ότι το θέαμα που βλέπουν τους προσβάλει.
Βαθμολογία: 3
Προβάλλεται σε περισσότερες από 80 αίθουσες όλης της Ελλάδας
Πάντα υπάρχει το αύριο (C’è ancora domani)
Παραγωγή: Ιταλία, 2023
Σκηνοθεσία: Πάολα Κορτελέσι
Ηθοποιοί: Πάολα Κορτελέσι, Βαλέριο Μαστραντρέα κ.α.
Ευχάριστη έκπληξη η πρώτη σκηνοθεσία μεγάλου μήκους ταινίας μυθοπλασίας της Ιταλίδας ηθοποιού Πάολα Κορτελέσι, η οποία επίσης πρωταγωνιστεί στον ρόλο της Ντέλια, μιας καταπιεσμένης γυναίκας που προσπαθεί να δώσει τον καλύτερό της εαυτό στην Ιταλία της εκπνοής του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ενώ η χώρα προσπαθεί να ορθοποδήσει.
Ενδοοικογενειακή βία και πατριαρχική καταπίεση στη διαπασών με την γυναίκα να κουβαλά στην πλάτη της όλες τις ευθύνες, να μην ακούει ποτέ ευχαριστώ και να τρώει ξύλο ακόμα και επειδή ….τόλμησε να σκοντάψει και να πέσει σπάζοντας την πολύτιμη πιατέλα της πεθεράς της. Προτεραιότητα των ευθυνών της οικογένειας που έχει τρία παιδιά (μια κόρη, δυο γιούς), η αποκατάσταση της κόρης (Ρομάνα Μαρτζιόρα Βέργκανο) η οποία μη μπορώντας να αντέξει την παθητικότητα της μάνας απέναντι στην βάναυση συμπεριφορά του πατερα (Βαλέριο Μαστραντρέα) φτάνει στο σημείο να της πει «καλύτερα να πεθάνω παρά να γίνω σαν εσένα».
Το παραδοσιακό τραπέζι που πρέπει να στηθεί για τα μελλοντικά πεθερικά είναι ίσως ένα από τα πιο απολαυστικά κομμάτια της ταινίας, ενώ η γνωριμία της Ντέλια με έναν Μαύρο Αμερικανό στρατονόμο (Γιον Τζόζεφ) από τα πιο συναισθηματικά. Ατού της ταινίας είναι ότι η βία δεν παρουσιάζεται ωμά αλλά χαριτωμένα, «ωραιοποιείται» ακόμα και με την προσθήκη του στοιχείου του μιούζικαλ που κατευνάζει κάπως την ένταση χωρίς όμως να διαστρεβλώνει αυτό που η ταινία θέλει πει.
Μην την χασετε.
Βαθμολογία: 4
ΑΘΗΝΑ: ΣΤΕΛΛΑ – ΚΑΡΜΕΝ – ΔΑΦΝΗ – ΛΑΟΥΡΑ – ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΘΗΣΕΙΟΝ – ΦΙΛΙΠ – ΜΑΡΙΛΕΝΑ – ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ – ΒΟΤΣΑΛΑΚΙΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΑΛΕΞ κ.α.
Longlegs
Παραγωγή: ΗΠΑ, 2024
Σκηνοθεσία: Οζ Πέρκινς
Ηθοποιοί: Νίκολας Κέιτζ, Μάικα Μονρόε κ.α.
Ο τίτλος παραπέμπει στον κατ’ εξακολούθηση δολοφόνο που μέσω της τηλεπάθειας καταφέρνει εδώ και χρόνια να προκαλεί μακελειό μέσα σε σπίτια της αμερικανικής επαρχίας. Όλα δείχνουν ότι η φοβισμένη αλλά αποφασιστική νεαρή πράκτορας του FBI (Μάικα Μονρόε) που έχει το χάρισμα της διαίσθησης («κάτι κτυπάει τον ώμο μου και μου λέει που να ψάξω») και που προσπαθεί να εντοπίσει τα ίχνη του, έχει κάποια «εσωτερική» (ή άλλη) σχέση μαζί του και αυτή ακριβώς η σχέση είναι το σημείο στο οποίο εστιάζει ο σκηνοθέτης Οζ Πέρκινς.
Καλός σκηνοθέτης του είδους του τρόμου (αν θυμηθούμε το «Γκρέτελ & Χάνσελ», μια δική του εκδοχή πάνω στο παραμύθι των αδελφών Γκριμ), ο Πέρκινς δίνει σημασία στην δημιουργία μιας αποπνικτικής ατμόσφαιρας και μόνιμης ανησυχίας που στόχο έχει να σε φέρει στο σημείο να μην μπορείς να φανταστείς αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει. Ωστόσο, παρά την ενδιαφέρουσα πλανοθεσία που «χοροπηδά» ανάμεσα στα μέσα της δεκαετίας του 1970 και τα μέσα της δεκαετίας του 1990, η βασική ιδέα της σύνδεσης του δολοφόνου με την διώκτη του είναι μάλλον πρόχειρα δουλεμένη, με πολλά να αποδίδονται στην ευκολία της ανεξήγητης μεταφυσική και όχι τόσο καλά όσο περιμένεις.
Πέρα βέβαια από το ότι το ίδιο το πρόσωπο του δολοφόνου που είναι καρικατούρα – μια άτσαλη διασταύρωση του φονικού κλόουν στο «Αυτό» και τον Τζόκερ. Μια ακόμα καρικατούρα στις πολλές που έχει στο ενεργητικό του ο ηθοποιός Νίκολας Κέιτζ που εδώ είναι και παραγωγός. Σε κάθε περίπτωση όμως, ως ταινία τρόμου το «Longlegs» ξεχωρίζει γιατί έχει μια δική του ταυτότητα.
Βαθμολογία: 2 ½
ΑΘΗΝΑ: ΜΙΜΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ – VILLAGE ΤHE MALL – ΑΕΛΛΩ – VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ – ΦΛΟΙΣΒΟΣ – ΚΟΡΑΛΙ- VILLAGE SHOPPING AND MORE – ΣΙΣΣΥ – MARIEL κ.α.
Ανεξιχνίαστοι φόνοι (Boneyard)
Παραγωγή: ΗΠΑ, 2024
Σκηνοθεσία:
Ηθοποιοί: Μπράιαν Βαν Χολτ, 50 cent, Μελ Γκίμπσον κ.α.
Η δεύτερη ταινία με «κατορθώματα» δολοφόνων κατά συρροή που βλέπουμε από σήμερα στις αίθουσες είναι εμπνευσμένη από την υπόθεση των «δολοφονιών του Γουέστ Μέσα»: το 2009 τα λείψανα ένδεκα γυναικών βρέθηκαν θαμμένα στην έρημο στο Γουέστ Μέσα του Aλμπεκέρκι, στο Νέο Μεξικό. Εδώ δεν παρακολουθούμε την δράση του δολοφόνου αλλά εκείνη της αστυνομίας που προσπαθεί να βγάλει την άκρη για τις δολοφονίες. Η σύγχυση που προκαλεί στο αστυνομικό σώμα η ανεύρεση του δολοφόνου αντανακλάται στο σενάριο γιατί υπάρχουν στιγμές που νοιώθεις ότι δεν έχει καν σημασία η λύση της υπόθεσης μπροστά στο ζήτημα της αστυνομικής διαφθοράς που επίσης, για κάποιον λόγο, θίγεται στην ταινία.
Ολοι έχουν μυστικά, όλοι λένε ψέματα αλλά όλοι είναι και τόσο απελπιστικά αδιάφοροι, κυρίως το ντουέτο των ντετέκτιβ που έχουν αναλάβει την υπόθεση (Μπράιαν Βαν Χολτ, Νόρα Ζεχετνερ) Κάποιο χρώμα στο έργο θα δώσει ο Μελ Γκίμπσον που παίζει έναν profiler του FBI ο οποίος λειτουργεί με ανορθόδοξες μεθόδους, κυκλοφορεί με χαβανέζικα πουκάμισα, βερμούδες και σαγιονάρες και του οποίου τις σκέψεις «ακούμε» σε off αφήγηση, κάτι που δεν ταιριάζει ιδιαίτερα στην ατμόσφαιρα. Πρόχειρα, χωρίς έμπνευση και κυρίως βαρετά, η ταινία ακολουθεί την χιλιοχρησιμοποιημένη συνταγή αστυνομικών σειρών όπως το «Criminal minds» ή τα διάφορα CSI για να πει μια από τα ίδια.
Βαθμολογία: ½
ΑΘΗΝΑ: ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – ΟΛΑ ΤΑ OPTIONS, ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE COSMOS – OPTIONS MAKEΔONIA
Twisters
Παραγωγή: ΗΠΑ, 2024
Σκηνοθεσία: Λι Αϊζακ Τσουνγκ
Ηθοποιοί: Nτέιζι Εντγκαρ Τζόουνς, Γκλεν Πάουελ κ.α.
Είκοσι οχτώ χρόνια μετά το «Twister» του Γιαν Ντε Μποντ, το… «Twisters» του Λι Αϊζακ Γουόνγκ σου δίνει αυτό ακριβώς που υποψιάζεσαι ότι θα πάρεις: μια περιπέτεια καταστροφής στα πρότυπα της παλαιάς, παραδοσιακής σχολής, αλλά και μια ταινία που εδώ που τα λέμε δεν είναι και τόσο ανόμοια από την προηγούμενη. Η μόνη ίσως διαφορά είναι ότι εδώ νιώθεις ότι βλέπεις λίγο σύγχρονο γουέστερν στο οποίο ο «κακός» είναι ο άνεμος.
H Nτέιζι Εντγκαρ Τζόουνς και ο Γκλεν Πάουελ υποδύονται δύο διαφορετικής αντίληψης «κυνηγούς ανεμοστρόβιλων» στην Οκλαχόμα των καιρών μας. Εκείνη τραυματισμένη από ένα τραγικό λάθος του παρελθόντος προσπαθεί να ξορκίσει την κατάρα που νιώθει να την κυνηγά ακόμη. Εκείνος είναι ένας φιγουρατζής «καουμπόι επιστήμονας», που αυτοπλασάρεται ως «δαμαστής ανεμοστρόβιλων» και βάζει την φάτσα του σε T Shirts.
Το νέο κύμα ανεμοστρόβιλων που πλήττει την περιοχή θα τους κάνει ανταγωνιστές στο κυνηγητό του ανέμου αλλά στη συνέχεια, όπως ακριβώς ξέρεις ότι θα γίνει, τα δύο πρόσωπα θα αναγκαστούν να συνεργαστούν για να μην καταλήξουν στον ουρανό μαζί με τα αυτοκίνητα, τα φορτηγά, τα σπίτια και τις δεξαμενές εξαιτίας της λύσσας του καιρού.
Προβλέψιμο θέαμα, οι ηθοποιοί απλώς υπάρχουν και ο πρώτος λόγος βρίσκεται 100% στα εφέ. Μέσα σ’ όλα η country μουσική σου γρατζουνά επίμονα τα αφτιά. Η ώρα να κυλά και όταν στο τέλος βγαίνεις από την αίθουσα να νιώθεις τυχερός που δεν σε πήρε και σένα ο άνεμος…
Βαθμολογία: 2
ΑΘΗΝΑ: ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ – ΑΕΛΛΩ – OΛΑ ΤΑ VILLAGE – ΦΟΙΒΟΣ- ΟΛΑ ΤΑ OPTIONS κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE κ.α.
ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ
«Κλέφτης ποδηλάτων»
(Ladri di biciclette, Ιταλία, 1948) του Βιτόριο Ντε Σίκα
Στη μεταπολεμική Ρώμη, όταν η Αιώνια Πόλη μάζευε σιγά –σιγά τα συντρίμμια της, σε μια προσπάθεια να αναστηλωθεί και ν’ αποκτήσει ξανά το παλιό της μεγαλείο, ένας φτωχός εργάτης αναζητεί μαζί με το γιό του το κλεμμένο του ποδήλατο, χωρίς το οποίο δεν μπορεί να δουλέψει. Οι ασπρόμαυρες εικόνες με φόντο τις φτωχικές συνοικίες της Ρώμης στον «Κλέφτη ποδηλάτων» δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν ποτέ τη μνήμη όλων όσοι έχουν δει την εμβληματική αυτή ταινία, κορωνίδα του κινήματος του ιταλικού νεορεαλισμού (απέσπασε μάλιστα το ειδικό Οσκαρ, το πρώτο σε μη αγγλόφωνη ταινία). Ο Ντε Σίκα πέτυχε μια οξεία παραβολή πάνω στην σκληρότητα που προκαλεί η φτώχεια (η ανεργία στην Ιταλία εκείνης της εποχής είχε φτάσει το 22 %) αλλά συγχρόνως μια ευθύβολη όσο και συγκινητική ματιά πάνω στην σχέση ενός πατέρα με το παιδί του. Λιγότερο γνωστό ωστόσο, είναι το βιβλίο το οποίο ενέπνευσε τον Ντε Σίκα και τον συνσεναριογράφο του Τσέζαρε Τσαβατίνι (που επίσης υπήρξε ο σημαντικότερος θεωρητικός του κινήματος του ιταλικού νεορεαλισμού). Καταπληκτικό το ντουέτο πατέρα γιού – Λαμπέρτο Ματζιοράνι, Ενζο Σταϊόλα.
Βαθμολογία: 5
ΑΘΗΝΑ: ΑΤΕΝΕ
«Η παράσταση αρχίζει»
(All that jazz, ΗΠΑ 1979) του Μπομπ Φόσι.
Με την σφραγίδα του δημιουργού του «Καμπαρέ», η «Παράσταση αρχίζει» είναι ένα κυριολεκτικά εφιαλτικό μιούζικαλ βασισμένο στην ζωή του δημιουργού του: ο κεντρικός ήρωας της ταινίας (καταπληκτικός ο Ρόι Σάιντερ) είναι ένας σκηνοθέτης του Μπρόντουεϊ που ζει έντονα ανάμεσα στις γυναίκες, τα ναρκωτικά και το αλκοόλ και τελικά παθαίνει έμφραγμα, μπαίνει στο νοσοκομείο και εκεί κάνει έναν απολογισμό ζωής και καρριέρας. Είναι μια παραλλαγή του ιδίου του Φόσι που παραλίγο να πεθάνει από τις καταχρήσεις. Η δομή της «Παράστασης» είναι υποδειγηματική: ανάμεσα σε ένα πλέγμα όπου παρελθόν και παρόν σχεδόν ταυτίζονται χάρη στο δεξιοτεχνικό και βραβευμένο με Οσκαρ μοντάζ του Αλαν Χάιμ, ο Φόσι στην πραγματικότητα αφηγείται δύο ιστορίες: Η μία είναι η ιστορία του σκηνοθέτη ως ανθρώπου και ως επαγγελματία (τον υποδύεται καταπληκτικά ο Ρόι Σάιντερ). Η άλλη είναι η ιστορία του μιούζικαλ που πρόκειται να ανεβάσει, το οποίο τελικά καταλήγει σε εφιάλτη του δημιουργού του, με πρωταγωνιστή τον ίδιο! Εμφανίζεται και ένας «Αγγελος του Θανάτου» (που τον υποδύεται η Τζέσικα Λανγκ) δίνοντας στην ταινία μία πέρα γιά πέρα μεταφυσική ατμόσφαιρα. Αναμφισβήτητα η πιό ώριμη ταινία του Φόσι, προτάθηκε γιά εννέα Οσκαρ κερδίζοντας τέσσερα.
Βαθμολογία: 4
ΑΘΗΝΑ: ΡΙΒΙΕΡΑ
«Πρόγευμα στο Τίφανις»
(Breakfast at Tiffany’s, ΗΠΑ, 1961) του Μπλέικ Εντουαρντς
Αναλοίωτη στο χρόνο κινηματογραφική εκδοχή του μυθιστορήματος του Τρούμαν Καπότε που επίσης απεδείχθη το «όχημα» μέσω του οποίου η ηθοποιός Οντρεϊ Χέπμπορν θέλησε να κάνει μια ήρεμη μετάβαση σε πιο ώριμες, πνευματώδεις ηρωίδες, χωρίς να στρέψει την πλάτη της στην ως τότε κινηματογραφική περσόνα που είχε επιβάλει με ταινίες όπως η «Σαμπρίνα», η «Διακοπές στη Ρώμη» και η «Ιστορία μιας μοναχής». Η ηρωίδα της, το κολ γκερλ Χόλι Γκολάιτλι, όχι μόνο παραμένει μία από τις πιο φίνες γυναικείες παρουσίες στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου αλλά εισήγαγε ένα νέο πρότυπο φιλελεύθερης γυναίκας το οποίο επρόκειτο να ωριμάσει περί τα τέλη της δεκαετίας του 1960 με την έκρηξη της σεξουαλικής επανάστασης. Ρόλος ζωής για τη Χέπμπορν (ακόμα μια υποψηφιότητα στα Οσκαρ) αλλά και μια θαυμάσια στιγμή στη φιλμογραφία του σκηνοθέτη Μπλέικ Εντουαρντς, ο οποίος δύο χρόνια αργότερα επρόκειτο να γυρίσει τον «Ροζ Πάνθηρα». Με μουσικό χαλί του την απίστευτη μελωδία του Moon River του Χένρι Μαντσίνι ο Εντουαρντς «συνέλαβε» στη πένα το κοσμοπολίτικο κλίμα του East Side Μανχάταν της Νέας Υόρκης με τα τρελά πάρτι και τις αβαν γκάρντ αναζητήσεις εκκεντρικών καλλιτεχνών. Παρτενέρ της Χέπμπορν ο Τζορτζ Πέπαρντ που υποδύεται τον συγγραφέα που ελκύεται από τη Χόλι και αποσυντονίζεται από τις αντιφάσεις της.
Βαθμολογία: 4
ΑΘΗΝΑ: ΘΗΣΕΙΟ – ΕΚΡΑΝ – ΑΜΙΚΟ
Προβάλλεται τέλος μεταγλωττισμένη στα ελληνικά, η παιδική ταινία κινουμένων σχεδίων «Πάφιν Ροκ νέες φιλίες» (Puffin Rock and the new friends, Αγγλία/ Ιρλανδία, 2023) που είναι βασισμένη στην αγαπημένη παιδική σειρά όπου πρωταγωνιστούν τα πτηνά του Πάφιν Ροκ. Σκηνοθεσία: Τζέρεμι Περσέλ, Λορέιν Λόρνταν.
