Σε ένα έθνος της θάλασσας που μετρά αιώνες ναυτοσύνης, η αποτρόπαια πράξη των ναυτικών του Blue Horizon δεν θα μπορούσε παρά να αφήσει ένα συλλογικό τραύμα.
Το τραύμα γίνεται ακόμη πιο βαθύ επειδή ο βασικός κανόνας που παραβιάστηκε, πέρα από εκείνους του απόπλου ενός πλοίου, είναι ηθικός.
Μας είναι αδιανόητη η σκέψη πως ναυτικοί μας μπορούσαν για οποιονδήποτε λόγο να μετατρέψουν τη θάλασσά τους – τη θάλασσά μας – σε υγρό τάφο.
Θα πει βεβαίως κανείς πως αυτό το σοκ του υγρού τάφου είναι η εξαίρεση. Οι ναυτικοί μας εξυπηρετούν εκατομμύρια επιβάτες και η κοινή αίσθηση που μοιραζόμαστε στις θαλάσσιες μετακινήσεις μας είναι πως το πρώτο τους μέλημα είναι η ασφάλεια της ανθρώπινης ζωής. Πως το αίσθημα φιλοξενίας είναι πανταχού παρόν και ο επαγγελματισμός υψηλός.
Θα έκανε όμως λάθος. Και θα έκανε επειδή η αποτρόπαια αυτή πράξη έρχεται να προστεθεί σε μια αλυσίδα ακραίων συμπεριφορών από ανθρώπους της διπλανής πόρτας και πολίτες υπεράνω πάσης υποψίας.
Πρόκειται για συμπεριφορές που συνδέονται με εκδηλώσεις ασύμμετρης βίας. Που μαρτυρούν βαθιά περιφρόνηση της αξίας της ζωής. Και αποκαλύπτουν την απουσία οποιουδήποτε έρματος.
Τι συμβαίνει λοιπόν στην κοινωνία μας;
Η εύκολη απάντηση είναι τα αναθέματα, οι αφορισμοί και η εκτόνωση του θυμικού με χαρακτηρισμούς για ό,τι δυσκολεύεται να ερμηνεύσει η λογική.
Πιο δύσκολο είναι να ψάξουμε γύρω μας και μέσα μας. Είναι πιο δύσκολο, από τις διαδρομές του ψυχισμού έως τη διάρρηξη των κοινωνικών δεσμών, να κοιτάξουμε το τέρας στο μάτια.
Είναι ο μόνος τρόπος όμως να βρούμε απαντήσεις για όσα πληγώνουν και σοκάρουν την κοινωνία μας.
