O Φώτης Θαλασσινός δεν είναι ένας συνηθισμένος συγγραφέας. Δεν κατέχει απλά την τέχνη των λέξεων, τη δυνατότητα να τους δίνει ψυχή, να δημιουργεί εικόνες. Οι αφηγήσεις του έχουν πηγή τα βιώματά του, τις σχέσεις του με τους ανθρώπους, τις καθημερινές μάχες που δίνει με τους δαίμονες του κάθε πρόσωπο προικισμένο με μια ευαισθησία που τον κάνει να βλέπει τις διεργασίες που συντελούνται, στην κοινωνία και τις ανθρώπινες ψυχές.
Το έργο του «Δυο Χρόνια Στην Κόλαση (Φιλοσοφία)» όπως ο ίδιος αναφέρει είναι το Opus Magnum του, το αποστάλαγμα της υπερδεκαετούς περιπλάνησής του στην Αθήνα, πριν επιστρέψει στη γενέτειρά του την Κω. Ο Φώτης Θαλασσινός δεν είναι μόνο ένας ιδιαίτερος συγγραφέας. Είναι αντισυμβατικός, νοιώθει μια αποστροφή για τον πλούτο, την επιτηδευμένη τέχνη, το λούστρο. Έχει επιλέξει να κινείται εκτός συστήματος, μακριά από εκδότες και συμφέροντα. Δεν είναι τυχαίο ότι το βιβλίο του, το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 15 Μαρτίου θα κινηθεί εκτός εμπορίου. Θα πωλείται αποκλειστικά μέσω του σάιτ του συγγραφέα – www.fotisthalassinos.gr – που η έναρξη της λειτουργίας του προγραμματίζεται για την ίδια ημερομηνία με την κυκλοφορία του βιβλίου.
Το «Βήμα» προδημοσιεύει δέκα μικρά αποσπάσματα από το δέκατο παιδί του Φώτη Θαλασσινού ενδεικτικά των αγωνιών και της στάσης ζωής του.
ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ
1. «Για την ώρα με απασχολεί η θεωρία της συνύφανσης του Ian Hodder και η σχέση μου με το σκοτάδι. Πρώτα υπήρξε το σκοτάδι και μετά εγώ σαν σκοτεινός άνθρωπος και καλλιτέχνης. Οι κατευθυντήριες γραμμές για την μεταμόρφωση μου σε νυκτόβιο πλάσμα, οι συντεταγμένες της νεανικής πλεύσης μου, οι ερωτοτροπίες με το έρεβος και το περιεχόμενο του, όλα έκαναν μέσα μου ένα γκελ με τροχιά απ’ την αφεγγιά στα εσώψυχα μου»
2. «Δεν ξέρω τί άλλο να γράψω για να προϋπαντήσω αυτό το δέκατο παιδί μου. Θα σας πω μόνο ότι πρόκειται για την ψυχική μου περιπλάνηση μεταξύ Αθήνας και Κω. Την διαρκή αναζήτηση της gay αισθητικής. Πιστεύω απόλυτα πως ο όρος gay δεν περιγράφει μόνο μια σεξουαλικότητα, δημιουργεί και κάποιες πολύ δύσκολο να κατηγοριοποιηθούν και να ερευνηθούν τροχιές μες στη ζωή, την τέχνη, συμπεριφορικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ ημών και των άλλων. Πρόκειται για μια αυτοδιήγηση απ’ την απογείωση στην απόλυτη καθήλωση, απ’ την ελευθερία στον εκφοβισμό και τ’ ανάποδο»
3. «Πέρασα εκεί που γράφει οδός Τζάκυ Ο και στην Πλατεία Κάνιγγος στην αποδώ όχθη που κατεβαίνουν οι επώνυμοι για κατά σάρκα έρωτα κι ο τόπος πάει προς μυθιστόρημα με ήρωες ζωντανούς του Ντοστογιέβσκι, κάθισα άναψα τσιγαράκι κι άξαφνα μπήκα στο νταλαβέρι της στιγμής και σαν τους δολοφόνους του Ίβυκου στο θέατρο σε ένα άλλο ου παντός πλην ες Κόρινθον, είπα απομέσα μου: Κοίτα, τα τσόλια του Θαλασσινού!»
4. «Ακούω συνέχεια το τραγούδι Join me in Death των HIM. Ο Βίλε Βάλο συγκλονιστικό ανδρόγυνο πλάσμα. Οι στίχοι μοναδικοί. Πάντα ο πεισιθάνατος λόγος είναι γοητευτικός. Εμφωλεύει στα κατάβαθα του η απόλυτη συντριβή του τέλους ως τέλους. Το τέλος αναδεικνύεται σαν η επίφαση μιας νομοτελειακής νέας αρχής. Στενοχωρήθηκα όταν είδα την σημερινή όψη του Βίλε στα 44 του χρόνια. Ένα χρόνο μεγαλύτερος από μένα. Πανιασμένος και χλομιασμένος από τις καταχρήσεις. Θα τον ανακαλώ στη μνήμη μου πάντα σαν εικοσιπεντάχρονο. Τί όμορφοι που είμαστε νέοι και ύστερα λες και περνάνε κύματα και χτυπάνε πάνω στο αδύναμο δέρμα μας, το τσαλακώνουν, το ρυτιδώνουν, λες και η επιδερμίδα μας χάνει το φως της, σκοτεινιασμένη απ’ τα πολλά τσιγάρα και τα βάσανα της ζωής μας. Τίποτα δεν κρύβεται απ’ την εξωτερική εμφάνιση και κυρίως απ’ το βλέμμα».
5. Σκέφτομαι πώς θα μπορούσε να γίνει προδημοσίευση σε κάποιο σάιτ μεγάλης αναγνωσιμότητας. Καθόλου διαπλεκόμενος, άτομο με ηθική, θ’ αρχίσω να δωροδοκώ όλα τα μέλη του σιναφιού που αναζητούν κορόιδα σαν κι εμένα για να προσποριστούν κέρδη. Σαν τον ασθενή που δίνει στο γιατρό λεφτά για να κάνει το χρέος του. Αυτή η παρακμή με τρομάζει. Γι’ αυτό σας λέω, τζάμπα αναζητείτε παθογένειες στις βασιλείες του σκοταδιού. Εκεί δεν έχει καν συναλλαγές. Όλα μοιράζονται λιγάκι πιο απλόχερα. Ο στραγγαλισμός είναι στο φως της μέρας μεγαλωμένος και μέσα σ’ αυτό καταστρέφει τις ανυποψίαστες υπάρξεις. Οι ώρες αργόσυρτες περνάνε δύσκολα μέσα στο τοπικό μαράγκιασμα».
6. Εμείς των 45 και 50 χρόνων, είμαστε η τελευταία γενιά του παλιού κόσμου. Βιώνουμε συγκρουσιακά την επικράτηση της ηθικής των προπατόρων μας έναντι αυτής που εξαπλώνεται με το νέο. Δεν γίνεται η γενιά μου να καινοτομήσει χωρίς ενοχές. Προλάβαμε και ζήσαμε σε χρόνους λιγότερο καταναλωτικούς. Πια η αγορά, ο καπιταλισμός έχουν εμφιλοχωρήσει και διαμορφώνουν μέχρι και τον συναισθηματικό μας κόσμο. Είμαστε οι καταθλιπτικοί που δεν αντέχουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Γι’ αυτό κλωτσάμε στην πορνογραφικοποίηση των σύγχρονων κοινωνιών, στην πραγμοποίηση των νέων παιδιών»
7. «Σκεφτόμουν για μια ακόμη φορά τον Γουίλιαμ Μπάροουζ και έφερνα στον νου μου την επιβλητική του κορμοστασιά και την φοβερή μορφή του. Σαν νέος και ροκ για πάντα. Θα ήθελα λίγη απ’ την σκληράδα του. Θέλω να μπορώ να μιλάω, να τα χώνω, να οργίζομαι και να μην μετανιώνω μετά. Τα συναισθήματα μου δεν είναι μόνο θυμικές εκρήξεις. Προλαβαίνει η λογική και τους επιτρέπει την έξοδο προς την ανεμπόδιστη εκδήλωση τους. Η δύναμη μου μπορεί επιτέλους να θρυμματίσει. Ο κακοποιημένος απ’ τα παιδικάτα του απολογείται συνεχώς. Έχει εσωτερικεύσει την βία που τον μάτωσε, την έχει κάνει δίκαιη πράξη τιμωρητική. Έτσι από θύτες βγήκαμε σαν θύματα. Κόψε την κουστωδία από τύψεις ανυπόστατες. Κανείς παιδί μου, κανείς απ’ αυτούς με τις αιτιάσεις τους για ‘σένα να μην μένει αρτιμελής. Πρέπει να μάθω να αποκεφαλίζω, να μάθω να παλουκώνω αυθάδη σώματα, να κλέβω πίσω όσα με δόλο μου υφάρπαξαν. Δεν σου επιτρέπω να αλλάζεις το καρδιοχτύπι μου. Δεν σου επιτρέπω τίποτα. Είναι σωστό αυτό που λένε, συγχωρώ αλλά δεν ξεχνώ».
8. Αν χρειαστείς βοήθεια, ανερυθρίαστα ζήτησε την. Γι’ αυτό είμαστε οι άνθρωποι εδώ. Γίνε μέταλλο σφυρηλατημένο σαν κόψη από σπαθί. Μόνος σου να σηκώνεσαι και να ψυχαναλύεσαι. Όλα είναι εντός σου. Πάντα θα μαίνονται οι φωτιές σου στα μέτωπα σου με τους άλλους. Πυρόσβεση σημαίνει συμβιβασμός. Τούτο σου μεταλαμπαδεύει η ενηλικίωση. Αγνόησε την εποχή σου και τους δρόμους της. Άλλαξε γλώσσα, μίλα την δική σου ιδιόλεκτο, μην κλέβεις απ’ τα λεξιλόγια τους.
9. « Λοιπόν τα πράγματα έχουν ως εξής. Ό,τι κυνηγιέται οφείλουμε να το προστατεύουμε. Οι νόμοι δεν μπορούν να σημασιοδοτούν το σώμα μου και πώς θα το χρησιμοποιήσω. Είμαι μια εξαίρεση στις εθιμοτυπίες και τις άγραφες διατάξεις των πολλών. Αυτό δεν σημαίνει πως μπορούν να με πειράξουν. Τί κάνει αυτός; είναι η μόνιμη επωδός τους. Λες και κάποιος θεός τους βάφτισε για να ορίζουν και να περιορίζουν τις ζωές όσων αποκλείουν απ’ το να είναι μαζί τους. Πονάμε γι’ αυτά που μας κάνουν να νιώθουμε πως είναι σαν κι εμάς, προσπαθούμε να τα φροντίσουμε, να προσευχηθούμε γι’ αυτά. Είναι ο ίδιος μας ο εαυτός αυτά τα πράγματα που μας κάνουν να ευαισθητοποιούμαστε. Γι’ αυτό και τα κοιτάζουμε στοργικά. Συμπονάμε όσους αναγνωρίζουμε ως ίδιους ή παρόμοιους μ’ εμάς. Με ιδιότητες και με αναπηρίες παραπλήσιες με τις δικιές μας. Φροντίζοντάς τους, αναπληρώνουμε τη δική μας ανάγκη να μας φροντίσει κάποιος».
10. «Είμαι στην Κω. Χθες ήταν όμορφα. Ακμαίος απ’ την αίσθηση ή μπορεί και ψευδαίσθηση πως κάτι σπουδαίο δικό μου θα κυκλοφορήσει σε λίγο καιρό στα βιβλιοπωλεία. Στις 2 Νοεμβρίου. Αυτή η αίσθηση δεν πρέπει να σταματάει. Και πρέπει να μένει ανόθευτη από βλακείες για υστεροφημία και πάλη του έργου μας με την φθορά του απ’ το πέρασμα του χρόνου. Είμαι εδώ και ζω το τώρα. Ας κάνουμε τις δουλειές μας ορμητήρια για την αλλαγή του κόσμου σήμερα. Είναι ωραία η αίσθηση να ζεις, γνωρίζοντας πως έχεις φτιάξει κάτι ανθεκτικότερο απ’ την φυσική σου παρουσία. Το αποτύπωμα σου μπορεί να μείνει παντοτινό μέσα στον κόσμο. Και όμως αυτά είναι έωλα. Τί γνωρίζεις στ’ αλήθεια από μέλλον; Μπορεί όλα να έχουν αλλάξει τόσο πολύ, που η δουλειά σου δεν θα φυλάσσεται στη μνήμη κανενός. Ο κόσμος δεν ακολουθεί κάποια πεπατημένη. Αν αλλάξουν τα πράγματα, θα αλλάξουν ολικά και οι εξαρτήσεις μας απ’ αυτά. Νέα συμφέροντα και νέες προκείμενες έχουν αρχίσει να διαφαίνονται
