Η τηλεκπαίδευση μπήκε στη ζωή μας ως «παραπροϊόν» της πανδημίας και έγινε το θέμα που απασχολεί τους γονείς όσο κανένα άλλο σε αυτή τη μακρά, όπως αποδεικνύεται, περίοδο του εγκλεισμού. Πολλά τα παράπονα και διαφορετικά, ανάλογα με την ηλικία των μαθητών. Κοινή βεβαίως απώλεια η πολύτιμη για την ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των παιδιών και των εφήβων συναναστροφή με τους συνομηλίκους τους.
Με δεδομένη την παγκόσμια κατάσταση και σε ό,τι τουλάχιστον αφορά τη μαθησιακή συνιστώσα της σχολικής ζωής, εκτιμώ πως οι γονείς έχουμε έναν λόγο να αισθανόμαστε τυχεροί (στην ατυχία μας): αν η πανδημία είχε ενσκήψει μία δεκαετία νωρίτερα, χωρίς τις δυνατότητες των σημερινών δικτύων τηλεπικοινωνίας, το πρόβλημά μας δεν θα ήταν η ποιότητα της τηλεκπαίδευσης αλλά οι συνέπειες της μη εκπαίδευσης!
Είναι άραγε αδικαιολόγητα τα γονεϊκά παράπονα; Εξαιρετικά λίγες είναι οι επιστημονικές μελέτες επί του θέματος. Ολες όμως καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η διά ζώσης εκπαίδευση υπερέχει της τηλεκπαίδευσης. Ενώ σημαντικό (και ιδιαιτέρως ανησυχητικό) είναι και το εύρημα ότι τα παιδιά που γενικώς δυσκολεύονται σε κάποιο μάθημα δυσκολεύονται ακόμα περισσότερο και έχουν την τάση να παραιτούνται όταν αυτό γίνεται από απόσταση.
Ισως λοιπόν για την περίοδο του εγκλεισμού η έστω ατελής τηλεκπαίδευση να ήταν ό,τι καλύτερο είχαμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας. Και σίγουρα οι γονείς χρωστούμε ένα τεράστιο «ευχαριστώ» στους εκπαιδευτικούς που εξάντλησαν την εφευρετικότητά τους για να κρατήσουν το ενδιαφέρον των γεωγραφικά απομακρυσμένων μαθητών τους, έχοντας απολέσει το βασικότερο ίσως «εργαλείο» μάθησης, την οπτική επαφή δασκάλου – μαθητή.
Οταν όμως επανέλθουμε στην κανονικότητα (σύντομα ελπίζω και εύχομαι), θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε κατάματα ένα σοβαρό θέμα: θα πρέπει να αξιολογήσουμε τι πραγματικά έμαθαν τα παιδιά μας στη διάρκεια των δύο τελευταίων σχολικών ετών και να λάβουμε αποφάσεις. Το λιγότερο που θα ανέμενε κανείς είναι η αναπροσαρμογή της διδακτέας ύλης έτσι ώστε τα κενά να καλυφθούν σε επόμενες τάξεις. (Εφόσον βεβαίως υπάρχουν επόμενες, καθώς ο γόρδιος δεσμός της Γ’ Λυκείου δύσκολα λύνεται…) Ισως πάλι χρειαστεί τα μέτρα να είναι δραστικότερα. Ισως χρειαστεί να προστεθεί μια χρονιά στην οποία θα ανακεφαλαιωθούν όλα όσα χάθηκαν στις δύο προηγούμενες.
Αλλοι, αρμοδιότεροι εμού, θα κληθούν να δώσουν λύσεις στα δύσκολα εκπαιδευτικά ζητήματα που ανέκυψαν λόγω πανδημίας. Αν όμως ως μητέρα μού επιτρέπεται να εκφέρω γνώμη, θα συμφωνούσα σε οποιοδήποτε μέτρο κριθεί απαραίτητο για να μη στιγματιστεί ως «αγράμματη» μια ολόκληρη γενιά
