Ένας αφύλακτος σταθμός τρένων με εγκαταλελειμμένα βαγόνια και χιλιάδες βολτ στον Εμπορικό Σταθμό Διαλογής Μεζούρλου στη Λάρισα. Εκεί ο Κωνσταντίνος έχασε τη ζωή του σε ηλικία 15 ετών πριν τρία χρόνια. Χτυπημένος από το ρεύμα. Στα τέλη της περασμένης χρονιάς, στον συγκεκριμένο σταθμό, ένα ακόμη 18χρονο κορίτσι χτυπήθηκε από 25.000 βολτ με ποσοστό εγκαυμάτων 70%, ενώ το ίδιο είχε συμβεί το 2010 σε ένα αγόρι 12 ετών.

Ο τραγουδοποιός Βασίλης Μπαμπανιάρης, αφιερώνει το τραγούδι «Τα τρένα που δεν έφυγαν ποτέ» (σε στίχους του Κωνσταντίνου για το κορίτσι που είχε ερωτευτεί), σε αυτά τα παιδιά σε μια ακόμη προσπάθεια να ευαισθητοποιηθούν οι αρμόδιοι φορείς. Το κομμάτι αυτό περιλαμβάνεται στη «Γέφυρα» στο τρίτο προσωπικού άλμπουμ του. Ηλεκτρικές κιθάρες μαζί με μαντολίνα, τζουράς και βιολί, ιρλανδικό μπουζούκι και νταούλι εναλλάσσονται δημιουργώντας την προσωπική μου μουσική γέφυρα ανάμεσα στα blues και τη folk, τη rock και την παραδοσιακή μουσική. Ο Βασίλης Μπαμπανιάρης μιλά στο vima.gr τόσο για τη προσωπική του δουλειά όσο για το κοινωνικό μήνυμα που θέλει να περάσει με το «Τα τρένα που δεν έφυγαν ποτέ».

Κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό το τρίτο σας προσωπικό album με τίτλο «Η γέφυρα».

Ποιές είναι οι επιρροές σας και ποιές οι πηγές έμπνευσης των συγκεκριμένων τραγουδιών;

«Το συγκεκριμένο album είναι μια βουτιά σε πράγματα που βίωσα από την παιδική μου ηλικία μέχρι τώρα. Μια προσπάθεια χαρτογράφησης του μέσα κόσμου μου και μια ανάγκη να μιλήσω για πράγματα που δεν ξέρω πώς αλλιώς να τα εκφράσω. «Η γέφυρα» λοιπόν, εκτός από το βιωματικό κομμάτι, είναι και μια σύνδεση ανάμεσα στα ετερόκλητα μουσικά ακούσματα που είχα από μικρός. Έχοντας λοιπόν χρησιμοποιήσει συνδυασμούς μουσικών οργάνων όπως ηλεκτρικές κιθάρες με μαντολίνα και βιολί με ιρλανδικό μπουζούκι, πιστεύω ότι έχω παραμένει πιστός στο μότο μου, ότι η μουσική δεν χωράει σε στεγανά και ταμπέλες. Άλλωστε τα blues με την folk και η rock με την παραδοσιακή μουσική, στοιχεία που υπάρχουν μέσα στο album, ξεκινάνε από την ίδια βάση, την ανάγκη δηλαδή του δημιουργού να ρίξει φως στα σκοτάδια που κρύβει μέσα του.»

«Τα τρένα που δεν έφυγαν ποτέ από το σταθμό» είναι ένα τραγούδι που κρύβει μέσα του μια τραγική ιστορία. Πείτε μας λίγα λόγια για το τι συνέβη.

«Το συγκεκριμένο τραγούδι δημιουργήθηκε με αφορμή ένα τραγικό γεγονός που συνέβει το 2017 σε ένα αφύλακτο σταθμό εμπορικών τρένων στη Λάρισα. Σε αυτό το σταθμό ο δεκαπεντάχρονος ανηψιός μου Κωνσταντίνος, έχοντας άγνοια του επικείμενου κινδύνου, κεραυνοβολήθηκε από 25.000 volt και κατέληξε λίγες ημέρες αργότερα. Σε διάστημα 11 ετών άλλα δύο παιδιά έχουν πάθει ηλεκτροπληξία στο ίδιο σημείο, με το πιο πρόσφατο περιστατικό το Δεκέμβρη που μας πέρασε. Τα μέτρα προστασίας στο συγκεκριμένο χώρο είναι ελλιπή. Κατόπιν έντονων πιέσεων των γονιών του Κωνσταντίνου τοποθετήθηκε από τους αρμόδιους

ένας τυπικός φράχτης (ένα χρόνο μετά το τραγικό συμβάν) ενώ για σημάνσεις ασφαλείας τοποθετήθηκαν πλαστικοποιημένες σελίδες Α4, που με τον καιρο υπέστησαν σημαντική φθορά. Το βασικό αίτημα των οικογενειών αυτών των παιδιών αλλά και των κατοίκων της περιοχής, είναι η απομάκρυνση των δεκάδων βαγονιών που έχουν αφεθεί εκεί, χωρίς καμία χρησιμότητα, κάνοντας το χώρο να μοιάζει με νεκροταφείο τρένων και αναπόφευκτα πόλο έλξης των παιδιών. Το τραγούδι λοιπόν αυτό (σε στίχους του Κωνσταντίνου για το κορίτσι που είχε ερωτευτεί), είναι μια ακόμη προσπάθεια να ευαισθητοποιηθούν οι αρμόδιοι φορείς.»

Λόγω της κατάστασης που βιώνουμε με τον covid-19 όλο και περισσότεροι καλλιτέχνες ακολουθούν το δρόμο του live streaming. Τι γνώμη έχετε για τις ζωντανές μεταδόσεις μέσω του διαδικτύου;

«Αρχικά κατανοώ την ανάγκη των ανθρώπων για επικοινωνία λόγω της έλλειψης επαφής που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό. Φοβάμαι όμως ότι το live streaming δυστυχώς ήρθε για να μείνει, όπως η τηλεργασία και η τηλεκπαίδευση. Φοβάμαι επίσης μήπως συνηθίσουμε να ζούμε απομονωμένοι, χωρίς προσωπικές επαφές μεταξύ μας, κλεισμένοι στα «κελιά» μας, δουλεύοντας συνέχεια, όλα εικονικά, ζωή μέσα από τις οθόνες. Προσωπικά έχω αποφασίσει να μείνω εκτός, επιλέγοντας τον παραδοσιακό τρόπο των ζωντανών εμφανίσεων, όταν και όπως θα είναι αυτές ξανά εφικτές.»

Ο πολιτισμός και κυρίως οι τέχνες βάλλονται το τελευταίο διάστημα ποικιλοτρόπως.

Γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτό;

«Αυτό συμβαίνει κάθε φορά που λάθος άνθρωποι βρίσκονται σε θέσεις επιρροής. Ζούμε στη χώρα που ενώ έχει δώσει τα φώτα της παγκόσμια μέσα από τις τέχνες και τον πολιτισμό, οι άνθρωποι που ασχολούνται με αυτές κατά βάση, φυτοζωούν, αφού η πολιτεία δε λαμβάνει υπόψη της όπως θα έπρεπε την προσφορά τους. Ο πολιτισμός άγει την ψυχή μας και μας ωθεί στο να «θρώσκουμε άνω». Οι τέχνες, εκτός των άλλων, μας καλλιεργούν και μας φυτεύουν τον σπόρο της αμφισβήτησης. Η μορφωση και η αμφισβήτηση είναι τα πιο ισχυρά όπλα του ανθρώπου απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας που τον κυβερνά.»