Την τελευταία φορά που είδα τη Βαλέρια Γκολίνο από κοντά στην Αθήνα ήταν πέρυσι το φθινόπωρο όταν η ελληνοϊταλίδα ηθοποιός και σκηνοθέτρια ήρθε από το Λος Αντζελες για µία µόνο ηµέρα προκειµένου να παραστεί στην πρεµιέρα της ταινίας της «Euforia». Επρόκειτο για τη δεύτερη ταινία µεγάλου µήκους που σκηνοθετούσε η ίδια µετά το «Μέλι» και η οποία σήκωσε την αυλαία του 31ου Πανοράµατος Ευρωπαϊκού Κινηµατογράφου της Αθήνας στο Ιντεάλ. Για την τελευταία ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί, το «Ενήλικοι στην αίθουσα» («Adults in the Room»), του Κώστα Γαβρά δεν είχε πει λέξη πέρυσι, ούτε και ερωτήθηκε, αφού ουδείς γνώριζε για τη συµµετοχή της – πολύ πιθανόν να µην είχε κλείσει εκείνη την εποχή.

Στους «Ενήλικους στην αίθουσα», που μόλις έκαναν την παγκόσµια πρεµιέρα τους, εκτός συναγωνισµού, στο 76ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηµατογράφου της Βενετίας, η Γκολίνο υποδύεται τη γνωστή εικαστικό Δανάη Στράτου, κόρη της γλύπτριας Ελένης Πόταγα-Στράτου και του επιχειρηµατία Φαίδωνα Στράτου και σύζυγο του πρώην υπουργού Οικονοµικών επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ Γιάνη Βαρουφάκη, από το βιβλίο του οποίου η ταινία του Κώστα Γαβρά είναι εµπνευσµένη. Τον Βαρουφάκη υποδύεται ο Χρήστος Λούλης, ενώ στο καστ της ταινίας, που επί το πλείστον γυρίστηκε στη χώρα µας, βρίσκουµε επίσης τον Γιώργο Χωραφά (ο γάλλος πρέσβης στην Αθήνα), τον Αλέξανδρο Μπουρδούµη (Αλέξης Τσίπρας), τον Ούλριχ Τούκουρ (Βόλφγκανγκ Σόιµπλε), τον Χρήστο Στέργιογλου, τη Μαρία Πρωτόπαππα και τον Θέµη Πάνου, ο οποίος πριν από µερικά χρόνια απέσπασε το βραβείο Copa Volpi καλύτερης ανδρικής ερµηνείας στο φεστιβάλ Βενετίας για τη «Miss Violence» του Αλέξανδρου Αβρανά.

Η καριέρα της Βαλέρια Γκολίνο είναι αρκετά µακρά συγκριτικά µε τα µόλις 54 χρόνια της, τα οποία θα κλείσει στις 22 Οκτωβρίου. Γεννηµένη από ιταλό πατέρα και ελληνίδα µητέρα στην αγαπηµένη της Νάπολι, η Γκολίνο από πολύ νωρίς απέσπασε διακρίσεις, ανάµεσα στις οποίες το Copa Volpi καλύτερης γυναικείας ερµηνείας το 1986 στο φεστιβάλ Βενετίας για την ταινία «Storia D’ Amore» (Ενας κάποιος έρωτας). Προς τιµήν της, η ίδια παραδέχεται ότι δεν έχει βιώσει τις δυσβάσταχτες δοκιµασίες που πολλοί συνάδελφοί της έχουν περάσει. Το βραβείο που κέρδισε τη βοήθησε αµέσως. Το Χόλιγουντ την κάλεσε, η Γκολίνο δέχθηκε την πρόσκληση και έκανε καριέρα στις ΗΠΑ παίζοντας κατ’ αρχάς στον «Ανθρωπο της βροχής» (1988), µια τεράστια διεθνή επιτυχία. Θα ακολουθούσαν και άλλες ταινίες, όπως η σάτιρα «Στραβοί πιλότοι σε F-16» (1991) που επίσης έσπασε ταµεία, όµως η Γκολίνο δεν ξέχασε ποτέ ότι «οι ρίζες µου βρίσκονται στην Ευρώπη» και ότι «η ατµόσφαιρα των ευρωπαϊκών ταινιών – στην Ιταλία, στην Ισπανία, στη Γαλλία – είναι εκείνη που πάντα µου ταίριαζε».

Επιστροφή στις ρίζες

Η Βαλέρια Γκολίνο λατρεύει την Ελλάδα όπως και την ελληνίδα μητέρα της. Είναι κυριολεκτικά συγκινητικός ο τρόπος που μιλάει γι’ αυτήν, όπως και οι λέξεις που επιλέγει να χρησιμοποιήσει με τα πολύ καλά ελληνικά της. «Οι γονείς είναι πρώτα απ’ όλα οι μύθοι μας» μου έχει πει. «Και μετά γίνονται οι γονείς μας. Αλλά σε κάποιες περιπτώσεις παραμένουν μύθοι και αυτό συμβαίνει με εμένα και τη μητέρα μου». Μάλιστα, είναι πολύ πιθανόν η μητέρα της να γίνει κάποτε ηρωίδα σε ταινία της. Οταν έτυχε σχετικά πρόσφατα να βρεθεί στο Ισραήλ για διακοπές τής ήρθε στο μυαλό «ένα άλλο, πιο παλιό ταξίδι που είχα κάνει με τη μητέρα μου στη Χάιφα, όπου γεννήθηκε. Και άρχισα να σκέφτομαι τι θα μπορούσε να είχε γίνει αν εκείνο… ή τι θα μπορούσε να είχε γίνει αν το άλλο… Οσο μεγαλώνεις σκέφτεσαι με αυτόν τον τρόπο, έτσι δεν είναι; Και τότε μου ήρθε η ιδέα μιας ταινίας με ηρωίδα τη μητέρα μου. Παράξενο, γιατί συνήθως βάζω δικά μου πράγματα σε ιστορίες άλλων».

Κάπως έτσι εξάλλου λειτουργεί γενικότερα. Οταν έγραφε το σενάριο για το «Euforia» μαζί με τις Φραντσέσκα Μαρτσιάνο και Βάλια Σαντέλα (συνεργάτιδές της και στην προηγούμενη ταινία που σκηνοθέτησε, το «Μέλι»), έλεγαν ιστορίες που ήξεραν και είχαν εικόνες τους. «Κάποιες από αυτές τις βρίσκαμε ενδιαφέρουσες, οπότε τις βάλαμε στην ταινία. Τόσο απλά». Μάλιστα, στην περίπτωση της «Euforia» – που αφορά τη σχέση δύο αδελφών οι οποίοι πάσχουν από μια θανατηφόρα αρρώστια – η Γκολίνο ζήτησε τη συνεργασία του διάσημου ιταλού συγγραφέα Βάλτερ Σίτι, βιβλίο του οποίου διάβαζε ενώ έγραφε το σενάριο. «Εκλεβα συνεχώς ιδέες από βιβλία του, που κάποια στιγμή είπα: “Μωρέ, αντί να τον κλέβω, δεν του λέω καλύτερα να συνεργαστεί και αυτός μαζί μας;”». Ετσι και έγινε.

Είναι άραγε ο θάνατος αυτό που απασχολεί τη Βαλέρια Γκολίνο, λαμβανομένου υπόψη ότι στην προηγούμενη ταινία της, το «Μέλι», ασχολήθηκε με το ακόμη πιο επίμαχο θέμα της ευθανασίας; «Ο θάνατος είναι μέρος της ζωής» υποστηρίζει η ίδια. «Αλλά το πρόβλημα είναι ότι δεν μιλάμε συχνά για αυτόν. Είναι ένα θέμα που φοβόμαστε, ένα θέμα που αποφεύγουμε. Αρκούμαστε στον στυλιζαρισμένο θάνατο που τόσο εύληπτα μπορεί να προσφέρει ο κινηματογράφος. Oμως ο θάνατος μπορεί να γίνει ένα εργαλείο για να μιλήσει κανείς για την ελπίδα, για την αγάπη, για το θαύμα της ζωής».

INFO
Η ταινία «Ενήλικοι στην αίθουσα» θα παρουσιαστεί σε πανελλήνια πρώτη στις 28 Σεπτεμβρίου στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας» και από τις 3 Οκτωβρίου θα προβάλλεται στις αίθουσες σε διανομή Odeon.