Αξιότιμε Κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας,
Πρόεδρε και μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της Eurobank,
Αγαπητά παιδιά,
Κυρίες και κύριοι,
Σας ευχαριστώ για τη δυνατότητα που μου δίνετε να εκφραστώ από αυτό εδώ το βήμα. Δράττομαι της ευκαιρίας και θα ήθελα και εγώ με τη σειρά μου να τονίσω πόσο σημαντικό είναι στις μέρες μας να αναγνωρίζονται και να επιβραβεύονται οι άνθρωποι που αγωνίζονται για να πετύχουν τους στόχους τους.
Ευχαριστώ τη Eurobank για την αξιέπαινη πρωτοβουλία της όσον αφορά το πρόγραμμα «Η Μεγάλη Στιγμή για την Παιδεία» και εύχομαι στα χρόνια που θα ακολουθήσουν να διατηρήσει τη συναίσθηση της κοινωνικής της ευθύνης. Το οικονομικό σκέλος της βράβευσης, που περιλαμβάνεται σε αυτό το πρόγραμμα, είναι βέβαια το πιο χειροπιαστό, αλλά δεν είναι και το πιο σημαντικό. Το πιο σημαντικό είναι ο κοινωνικός έλεγχος που ασκείται, επιβραβεύοντας μια συνετή συμπεριφορά. Και αυτό δεν είναι δυστυχώς αυτονόητο σε μια Ελλάδα της φοροδιαφυγής, της επαγγελματικής αναξιοκρατίας, της πολιτικής αναισχυντίας, των εκπαιδευτικών και κοινωνικών ανισοτήτων.
Γεννήθηκα και ζω στο Χαϊδάρι και για δώδεκα χρόνια ήμουν παιδί της δημόσιας παιδείας. Αυτής της δακτυλοδεικτούμενης κυρίας που και αν δεν έχει δαιμονοποιηθεί από μαθητές, γονείς, πολιτικούς και πολιτικάντες. Προσωπικά της είμαι ευγνώμων γιατί ακόμα και αν συχνά υστερούσε σε υλικοτεχνικές υποδομές και προγράμματα σπουδών, υπερτερούσε σε έμψυχο δυναμικό. Είμαι ευγνώμων στους δασκάλους που με στήριξαν και με βοήθησαν- πολλές φορές μετά το πέρας του ωραρίου τους- με τις μαθητικές μου αναζητήσεις.
Όσον αφορά την αίσια έκβαση της προσωπικής μου αναζήτησης, δεν αυταπατώμαι, θεωρώντας ότι κατέκτησα την κορυφή. Ο στίβος της ζωής για μένα τώρα ξεκινά. Και νομίζω ότι οι Πανελλαδικές μοιάζουν μικρό εμπόδιο μπροστά σε αυτά τα οποία θα κληθώ να αντιμετωπίσω στο μέλλον. Γιατί όταν θα αποφοιτήσω και θα χρειάζεται να περιμένω για χρόνια σε κάποια λίστα αναμονής των δυσλειτουργικών νοσοκομείων μας, όταν θα αναγκαστώ να φτιάξω μια βαλίτσα για μια ειδικότητα στο εξωτερικό, όταν θα βλέπω τους συναδέλφους μου να παίρνουν το- καθιερωμένο για αρκετούς- φακελάκι, όταν θα αντιμετωπίσω τη δυσπιστία των ασθενών μου που θα φοβούνται ότι με την εισαγωγή τους στο δημόσιο νοσοκομείο κινδυνεύουν να φύγουν με περισσότερες ασθένειες απ’ό,τι αυτές με τις οποίες εισήχθησαν, σε όλες αυτές λοιπόν τις περιπτώσεις προς μεγάλη μου απογοήτευση καμία παπαγαλία και κανένας νόμος της Φυσικής δε θα μου δώσουν την απάντηση.
Γι΄αυτό λοιπόν παιδιά, απευθυνόμενη και σε εσάς, σας παροτρύνω να μην αρκείστε στη συσσώρευση άγονων γνώσεων. Αντίθετα, προσπαθήστε τις γνώσεις αυτές να τις ποτίσετε με το νερό της κριτικής σκέψης και του ορθολογισμού, του ήθους και της πνευματικής ωριμότητας. Φροντίστε τα εφόδια αυτά να τα κατακτήσετε στην ακαδημαϊκή και μετέπειτα ζωή σας. Έτσι θα έχετε δικαιώσει όχι μόνο τον τίτλο του αρίστου, αλλά και του ανθρώπου. Του ανθρώπου που θα τοποθετήσει υπεύθυνα τη ψηφίδα που ο ίδιος επιθυμεί στο ψηφιδωτό της αυριανής Ελλάδας.
Σε αυτήν την Ελλάδα οι κάθε λογής Κασσάνδρες του 2018 αρέσκονται στο να υποθηκεύουν το μέλλον της νέας γενιάς.
Λένε ότι οι μισοί θα είμαστε άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι, ότι πολλοί από εμάς θα ξενιτευτούν, ότι θα παραμείνουμε ημιμαθείς και πνευματικά μονομερείς. Λένε ότι οι προφητείες της Κασσάνδρας έβγαιναν πάντα αληθινές. Οπότε παιδιά φαντάζομαι ότι ήρθε η ώρα να αλλάξουμε την ιστορία.
Πρόκειται για την ομιλία της αριστούχου Αλεξία Κατσικογιάννη – είναι η πρώτη των πρώτων – η οποία έχει εισαχθεί στην Ιατρική Αθηνών και έχει αποφοιτήσει από το 4ο Γενικό Λύκειο Χαϊδαρίου.
