Η εύφορη πεδιάδα

Υπάρχει στην εποχή που διανύουμε εύφορη εκλογική πεδιάδα;

Ακούγοντας τα στελέχη της αντιπολίτευσης, και ιδιαίτερα της αξιωματικής, νομίζει κανείς ότι δεν μένει παρά ο εκλογικός θερισμός. Οτι το εύρος της κυβερνητικής φθοράς έχει διαμορφώσει ήδη τις συνθήκες μιας εύκολης εκλογικής νίκης. Ερχονται και οι δημοσκοπήσεις και δίνουν αέρα ελπίδας και επιβεβαίωσης σε αυτή την πρόγνωση.

Οι δημοσκοπήσεις έχουν ασφαλώς την αξία τους. Δίνουν μια αύρα της πραγματικότητας του μέλλοντος. Και οι αριθμοί που μιλάνε για τον πιθανό μελλοντικό συσχετισμό διεκδικούν να γίνουν μέρος του πραγματικού. Διεκδικούν αλλά δεν είναι.

Και πάντως περισσότερο δίνουν μια οριακή δυνατότητα μετάβασης στην επόμενη φάση. Ακόμη και οι αριθμοί μάς δείχνουν ότι η εποχή δεν έχει τίποτα από κανονικότητα. Τίποτα δεν είναι όπως πριν. Τίποτα δεν θα γίνει όπως πριν. Κανένα «αντί» δεν αρκεί πλέον.

Το ζήτημα τίθεται κυρίως για τη Νέα Δημοκρατία και αυτήν αφορά. Η εκτίμηση ότι η ωρίμανση των συνθηκών θα την οδηγήσει σε ένα εύκολο εκλογικό αποτέλεσμα είναι αθεμελίωτη.

Οι μεταβολές που έχουν συντελεστεί στο κοινωνικό σώμα, η αφομοίωση του ψεύδους, ο συμβιβασμός με την ανάγκη, η παραίτηση από την ελπίδα και τη δυνατότητα βελτίωσης της ζωής εγκαθιστούν τις συμπεριφορές στο παρελθόν και κάνουν το παρελθόν οδηγό της εκλογικής στάσης.

Η ήττα και η συστηματική ταπείνωση των ανθρώπων από τον ΣΥΡΙΖΑ δυσχεραίνουν αντί να διευκολύνουν τη μεταβολή.

Δεν αρκεί σήμερα ένα κόμμα –η αξιωματική αντιπολίτευση εν προκειμένω –γραφειοκρατικού τύπου για να διαμορφώσει πρόσφορες συνθήκες ευρείας εκλογικής νίκης, ακόμα και αν ο στενός πολιτικός κύκλος που αποτελεί την καρδιά του μπορούσε να βρεθεί στην πιο εμπνευσμένη στιγμή του.

Σε μια εποχή σύγχυσης, ακατανοησίας, σχεδόν παραζάλης, οφείλει να προσέλθει στην αναμέτρηση, υπό τις παρούσες συνθήκες, ως επεξεργαστής νοήματος. Να καλλιεργήσει δηλαδή την πεδιάδα ώστε να γίνει εύφορη.

Αυτό σημαίνει: μέσα στον κυβερνητικό θόρυβο της σημερινής πορείας, της αμφιβολίας και της αναζήτησης προσανατολισμού και νοήματος, να προτάξει μια απάντηση για τη μεγάλη κατεύθυνση. Μια επαρκώς επεξεργασμένη απάντηση. Πέρα από τη γοητεία κάθε ακτιβισμού μικρού ορίζοντα. Μια απάντηση που διεκδικεί να καλύψει το κενό νοήματος, με τρόπο διαυγή, σταθερό και θεμελιωμένο.

Το ζήτημα είναι, επεξηγούμενα τα πράγματα, να οδηγηθούν κάπου και να εμπεριέχουν εν δυνάμει μια κίνηση προς κάπου. Να μιλήσει για τη δύσκολη πορεία στην αβέβαιη περιοχή σε μια αβέβαιη εποχή.

Χωρίς τη δύσκολη αυτή πολιτική μάχη και σύγκρουση με τις δυνάμεις του παρελθόντος, του ΣΥΡΙΖΑ πρώτου, όσο και αν κινηθεί αποτελεσματικά ένα κόμμα ως μηχανισμός εκλογικής συνάθροισης, δεν μπορεί να διαμορφώσει ορμή διακυβέρνησης, δεν μπορεί να πείσει ως εκφραστής μεταβολής.

Χωρίς αυτή την απαιτούμενη επίμονη και πειθαρχημένη προσπάθεια επεξήγησης των συνθηκών της εποχής, η παραζάλη θα καλύπτει σαν αφρικανική σκόνη την πολιτική κρίση των ανθρώπων και ο κατακερματισμός των δυνάμεων θα είναι η αποτύπωση της κάλπης.

Η ανησυχία που επικρατεί στην κοινωνία, το αίτημα της σοβαρότητας στον χειρισμό των μεγάλων θεμάτων που σκιρτά, η ανάγκη εσωτερικής ανασυγκρότησης που κερδίζει έδαφος και η αντικειμενική ανάγκη της νέας αντιπροσώπευσης δυσκολεύουν την επόμενη αναμέτρηση.

Αν λοιπόν κανείς προσέλθει στην αναμέτρηση αυτή ελπίζοντας σε εύκολο θερισμό στην εύφορη πεδιάδα, θα συναντηθεί με τα ζιζάνια του κάμπου.

Ο κ. Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας.