Ενα από τα μεγαλύτερα θύματα της τελευταίας οκταετίας είναι ο ενδιάμεσος πολιτικός χώρος μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.
Ο πολυκερματισμός και η αποδυνάμωσή του έχουν ως συνέπεια μια επικίνδυνη πόλωση. Το πολιτικό εκκρεμές δεν καταφέρνει να συγκλίνει σε κάποιο σημείο ισορροπίας που να εξασφαλίζει το ελάχιστο εθνικής συνεννόησης που, όπως απέδειξε η εμπειρία της Κύπρου, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας, αποτελεί βασική προϋπόθεση για την έξοδο μιας χώρας από την κρίση.
Σήμερα υπάρχει μια μεγάλη ευκαιρία για την ενοποίηση και ανασύσταση αυτού του χώρου και θα είναι ασυγχώρητο πολιτικό λάθος εάν σπαταληθεί.
Ενα νέο κόμμα αρχών, χωρίς βαρόνους και προνομιακούς κληρονόμους, θα ασκήσει εκσυγχρονιστική πίεση σε όλο το πολιτικό σύστημα.
Η διαδικασία δημιουργίας του νέου πολιτικού φορέα είναι όντως ασυνήθιστη.
Υπό άλλες συνθήκες τον καθοριστικό ρόλο θα είχε ένα ιδρυτικό συνέδριο, αποτελούμενο το πολύ από λίγες χιλιάδες συνέδρους επιλεγμένους από κάποιους κομματικούς μηχανισμούς.
Με τη μέθοδο που προκρίθηκε, τη φυσιογνωμία και το ιδεολογικό στίγμα του νέου φορέα, έχουν την ευκαιρία να τα διαμορφώσουν κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες απλοί πολίτες, με βάση το προφίλ του επικεφαλής που θα επιλεγεί.
Το κρίσιμο θέμα είναι τα κριτήρια επιλογής του καταλληλότερου. Οσον με αφορά τα κύρια ζητήματα είναι:
1.Kεντροαριστερά ή κάτι ευρύτερο;
Ο νέος φορέας πρέπει να απευθύνεται σε όσο το δυνατό περισσότερους προοδευτικούς πολίτες.
Φιλελεύθερους, Κεντρώους Μεταρρυθμιστές, Σοσιαλδημοκράτες, Σοσιαλιστές, Ανανεωτικούς Αριστερούς, Οικολόγους.
Πρέπει κατά συνέπεια να είναι πολύ ευρύτερος της παραδοσιακής Κεντροαριστεράς που περνά λόγω της παγκοσμιοποίησης υπαρξιακή κρίση και να καλύπτει όλο το φάσμα από το μεταρρυθμιστικό Κέντρο ως την Κεντροαριστερά.
Στα πλαίσια αυτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η στρατηγική που οδήγησε τον Εμανουέλ Μακρόν στην Προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας.
2. Νέος φορέας ή αναπαλαίωση κάποιου υπάρχοντος σχήματος;
Οι δύο μεγαλύτεροι πολιτικοί της μεταπολεμικής περιόδου επέλεξαν την πρώτη λύση.
Ο μεν Κωνσταντίνος Καραμανλής δύο φορές με την ίδρυση της ΕΡΕ το ’56 και αργότερα της ΝΔ, ο δε Ανδρέας Παπανδρέου με τη δημιουργία του ΠαΣοΚ το 1974.
Η λήξη των μνημονίων απαιτεί ένα αυθεντικά νέο ξεκίνημα σε όλα τα μέτωπα.
Το νέο κόμμα πρέπει να εκφράζει πέρα από τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους του χώρου, τα δυναμικά κοινωνικά στρώματα του σήμερα και του αύριο. Αυτούς που είναι πρόθυμοι να ξεβολευτούν, να καινοτομήσουν, να λειτουργήσουν σε συνθήκες εξωστρέφειας και διεθνούς ανταγωνισμού.
3. Ομοσπονδια κομμάτων ή ενιαίος πολυσυλλεκτικός φορέας;
Στόχος πρέπει να είναι σαφώς μια πορεία προς το δεύτερο.
4. Ποιες πρέπει να είναι οι κύριες επιδιώξεις του καινούργιου κόμματος;
Ο αμείλικτος πόλεμος κατά του πελατειακού συστήματος. Ο εκσυγχρονισμός της Δημόσιας Διοίκησης και της λειτουργίας της Δικαιοσύνης. Η αποκατάσταση της δημόσιας τάξης και ασφάλειας των πολιτών. Η παροχή ίσων ευκαιριών και η αξιοκρατία. Η προώθηση παραγωγικών επενδύσεων. Η καταπολέμηση της ανεργίας και της μαύρης εργασίας. Η στήριξη της έρευνας, της υψηλής τεχνολογίας και της καινοτομίας. Η κοινωνική αλληλεγγύη. Η σταθερή υποστήριξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η αταλάντευτη προσήλωση στην ιδέα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
5. Ποιες πρέπει να είναι οι άμεσες προτεραιότητες της επόμενης μέρας;
Α) Η κυβερνησιμότητα της χώρας με βάση μια έντιμη και ξεκάθαρη προγραμματική συμφωνία της νέας παράταξης με το πρώτο κόμμα αν καταστεί εθνικά αναγκαία.
Σκοπός των κομμάτων είναι να κυβερνούν και όχι να κριτικάρουν αφ’ υψηλού.
Β)Η πολιτική σταθερότητα που είναι βασική προϋπόθεση για τη μαζική προσέλκυση σοβαρών επενδύσεων και την εξασφάλιση συνθηκών βιώσιμης ανάπτυξης.
Αυτό πρακτικά σημαίνει κατάργηση της απλής αναλογικής και εξασφάλιση επαρκούς πλειοψηφίας για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας το 2020, ώστε να αποφευχθούν νέες εκλογές.
Ο κ. Γιάννης Παπανικολάου είναι οικονομολόγος, τ. οικονομικός σύμβουλος και διευθυντής του Οικονομικού Γραφείου του τότε πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου.
