Είναι γενικώς παραδεκτό το βασικό δικαίωμα της Πολιτείας να ελέγχει, ακόμη και μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα, τις κατοικίες των πολιτών. Η οπωσδήποτε ακραία αυτή ενέργεια της Εξουσίας (αφού συνεπάγεται παραβίαση του οικογενειακού ασύλου) είναι προφανές ότι πρέπει να ασκείται με τη μεγαλύτερη δυνατή φειδώ.
Σε άλλες εποχές, που η Δημοκρατία επιβίωνε τραυματισμένη, ομάδες πολιτών αντιμετώπιζαν με φόβο τις εισβολές σε κατοικίες και γραφεία, καθώς συχνά κατέληγαν σε συλλήψεις διαφωνούντων.
Η ανάγκη προστασίας των γραφείων, πολιτικών κομμάτων κυρίως, οδήγησε στην επινόηση τρόπων αμύνης. Οι παλαιότεροι θυμούνται, παραδείγματος χάριν, ότι στα γραφεία της ΕΔΑ τα έπιπλα έφεραν την ένδειξη ότι ανήκαν σε βουλευτές. Αρα, βουλευτικής ασυλίας ένεκεν, δεν μπορούσε να τα αγγίξει κανείς εκπρόσωπος της Εξουσίας.
Τα χρόνια πέρασαν και η χώρα απηλλάγη από τα φαινόμενα της πολιτικής αυθαιρεσίας. Τώρα πια, σπανίως ακούμε για περιπτώσεις παραβιάσεως της οικογενειακής στέγης∙ φυσικά, εξαιρούνται οι περιπτώσεις της τρομοκρατίας.
Οπωσδήποτε την ευθύνη την έχει τώρα η κάθε κυβέρνηση, όταν ασκεί τις εξουσίες της. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες σαν εκείνη του Κωνσταντίνου Καραμανλή που, προφανώς αποποιούμενος τις ευθύνες για τη δολοφονία του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη, ανέκραξε: «Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;».
Μετά από πολλά χρόνια όλοι ξεχωρίζουμε τα δήγματα της Δημοκρατίας από τα δήγματα της αυταρχικής εξουσίας.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
