Ενιαίο ευρωψηφοδέλτιο ΝΔ και ΠαΣοΚ

Είχα τολμήσει να διατυπώσω στο πρόσφατο παρελθόν την άποψη ότι οι ευρωπαϊκές εκλογές του Μαΐου θα χαρακτηρίζονται από πρωτοφανή πόλωση ανάμεσα στις «μνημονιακές» και στις «αντιμνημονιακές» δυνάμεις. Στην πραγματικότητα, θα πρόκειται για μια σύγκρουση ανάμεσα στις δυνάμεις που πιστεύουν στην αγορά και στην ελεύθερη οικονομία, στηρίζουν το Σύνταγμα και τους θεσμούς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και επιθυμούν να παραμείνει η χώρα ενεργός συντελεστής της ευρωπαϊκής ενοποίησης και της Νομισματικής Ενωσης.

Δεχθήκαμε τότε και ως σήμερα επιθέσεις κάθε είδους, από την κόσμια και εκλογικευμένη αντιπαράθεση ως τη χυδαία προσωπική αμφισβήτηση, η οποία συνήθως σε ό,τι με αφορά καταλήγει σε δύο ακραιφνώς μαρξιστικά επιχειρήματα.

Το πρώτο είναι το όντως υπερβολικό βάρος μου και το δεύτερο κάποια δικτατορία που καταγράφεται στην ιστορία της χώρας μεταξύ του 1925 και του 1927. Δηλαδή, 13 χρόνια πριν από τη γέννησή μου. Τα επιχειρήματα αυτά απέκλειαν ότι θα γίνει περαιτέρω πόλωση της πολιτικής ζωής. Επρεπε επομένως να αφήσουμε ανοιχτές τις προσβάσεις. Να ξεχάσουμε τις ύβρεις, τους προπηλακισμούς και τις βίαιες εγκληματικές πράξεις ούτως ώστε όταν θα δούμε κάποια μέρα να προσέρχονται οι «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις» να είμαστε έτοιμοι να ανοίξουμε την αγκαλιά μας και να ζήσουμε το δακρύβρεχτο happy end της «Κεντροαριστεράς».

Ανάμεσα σε αυτούς που εξέπεμπαν αυτού του είδους την κριτική ήταν και διάφοροι που πρόσφατα είχαν γράψει στις χρυσές σελίδες της προσωπικής τους Βίβλου με την οποία κανείς πλέον δεν ασχολείται σελίδες δόξας πείθοντας τον Γιώργο Παπανδρέου να προτείνει παλλαϊκό δημοψήφισμα στο οποίο ο ατυχής έλλην πολίτης θα έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα στην επίπονη λογική της ομαλής εξόδου από την κρίση και μιας παραληρηματικής αφοσίωσης σε φαντασιώδεις μορφές υπεραναπλήρωσης από αυτές που μας διδάσκει η ψυχιατρική.

Στην πραγματικότητα, στις εκλογές του Μαΐου και σε αυτές που θα ακολουθήσουν διακυβεύεται η παραμονή της χώρας στο εκλογικευμένο τμήμα της ανθρωπότητας, με τα προβλήματα και τις αδυναμίες του. Η άλλη προοπτική είναι η φυγή προς το άγνωστο, χωρίς ενδύματα και όπλα, μέσα στη ζούγκλα που διαμορφώνουν οι νεοκομμουνιστικές ή νεοναζιστικές απόψεις.

Με αυτούς όλους τα έχουμε πει και θα τα ξαναπούμε και μάλλον θα τα λέμε για πολύ καιρό ακόμη γιατί το μείγμα ημιμάθειας, παραλογισμού και ιδιοτέλειας που είναι το κοινό βάθρο των απόψεών τους φαίνεται ότι έχει αποκτήσει διαστάσεις δομικού χαρακτηριστικού του μεταπολιτευτικού πολιτισμού μας. Ας ελπίσουμε ότι θα ηττηθούν στο επίπεδο των ιδεών και ότι οι πολίτες –και ιδιαίτερα οι νέοι και τα παιδιά –δεν θα υποστούν τις συνέπειες ενός ιδεολογικού Βατερλό της γενιάς μας.

Υπάρχουν όμως και απλούστερες αμφισβητήσεις. Προέρχονται από αυτούς που θα ονόμαζα γνήσιους και ειλικρινείς «πασόκους», με όλον τον σεβασμό. Οι άνθρωποι αυτοί, που συχνά έδωσαν πολλά και δεν περίμεναν τίποτα, είναι πραγματικά αξιοσέβαστοι. Θέλουν να διατηρήσουν πάση θυσία τον κομματικό τους χώρο. Θέλουν να υπάρχει αυτοτελής εκπροσώπηση του ΠαΣοΚ στην Ευρωβουλή.

Γι’ αυτόν τον λόγο η ριζοσπαστική ιδέα της προέκτασης σε ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο της σημερινής κυβερνητικής συνεργασίας τούς φαίνεται σαν απειλή. Τα αντανακλαστικά τους είναι αμυντικά, αλλά ως εκ τούτου δεν είναι κατά ανάγκη περιφρονητέα. Τρία είναι τα ερωτήματα που προβάλλονται:

–Από ποιους θα συγκροτείται το ευρωψηφοδέλτιο; Νομίζω ότι μέσα στο κλίμα των ημερών η απάντηση μπορεί να είναι απλούστατα ότι το ενιαίο ευρωψηφοδέλτιο του δημοκρατικού κοινοβουλευτικού ευρωπαϊκού χώρου πρέπει να συγκροτηθεί με βάση τον αποκλεισμό όλων των «πολιτευτών». Αυτό σημαίνει ούτε ένας υποψήφιος που θα έχει υπάρξει στο παρελθόν υπουργός, υφυπουργός, γενικός γραμματέας, δήμαρχος ή έστω νομαρχιακός, περιφερειακός ή δημοτικός σύμβουλος. Κανείς αιρετός οποιουδήποτε είδους από το παλαιό καθεστώς και σύστημα.

Ανθρωποι καινούργιοι από την κοινωνία, προβεβλημένοι και πετυχημένοι που θα έχουν την εμπιστοσύνη των ηγεσιών των δύο κυβερνητικών κομμάτων, ΝΔ και ΠαΣοΚ, και άλλων αν προσέλθουν με μια αναλογία και ένα σύστημα που θα βρεθεί. Αλίμονο αν αυτοί που σήμερα μας κυβερνούν δεν έχουν την ικανότητα που χρειάζεται για να συγκροτήσουν από κοινού ένα τέτοιο ψηφοδέλτιο.

–Δεύτερο ερώτημα είναι πού θα ανήκουν μετά την εκλογή τους οι έλληνες ευρωβουλευτές. Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο λειτουργούν συγκροτημένα ευρωπαϊκά κόμματα με σαφή ιδεολογική αναφορά. Η απάντηση είναι να αφεθούν, να επιλέξει ο καθένας κατά συνείδηση τον χώρο στον οποίον αισθάνεται πλησιέστερος. Δεν νομίζω ότι οποιοδήποτε κόμμα του Ευρωκοινοβουλίου θα αρνηθεί την υποψηφιότητα ενός νέου μέλους που δεν εξελέγη υπό τη σημαία του.

–Ας πάμε και στο ζουμί. Το ΠαΣοΚ κινείται σταθερά κάτω από το 7% στις τελευταίες δημοσκοπήσεις. Για να εκλεγεί ένας ευρωβουλευτής χρειάζεται περί το 4%. Αρα δεν μπορεί να ελπίζει παρά στην εκλογή ενός ή ως εκ θαύματος δύο ευρωβουλευτών. Η ψήφος στις ευρωεκλογές είναι χαλαρή και η αποχή μεγάλη. Στις εκλογές του 2004 η ΝΔ νικά με 45,36%, το ΠαΣοΚ παίρνει 40,55%. Στις ευρωεκλογές του ιδίου χρόνου η ΝΔ χάνει 2% και κατεβαίνει στο 43% και το ΠαΣοΚ χάνει 6 και πλέον μονάδες και κατεβαίνει στο 34%. Στις εκλογές του 2009 το ΠαΣοΚ συντρίβει τη ΝΔ, 43,92% έναντι 33,47%. Στις ευρωεκλογές όμως του ιδίου έτους η ΝΔ χάνει μόνο 1% στο 32,30% ενώ το ΠαΣοΚ χάνει ξανά 6 και πλέον ποσοστιαίες μονάδες και κατεβαίνει στο 36,65%.

Ας μην περιμένουν λοιπόν οι ηγέτες και τα στελέχη του «όλου ΠαΣοΚ» που συρρικνώθηκε σε τέτοιον βαθμό καλύτερο αποτέλεσμα στις ευρωπαϊκές εκλογές από εκείνο που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις για τις εθνικές εκλογές.

Ας αποφύγουμε τον εξευτελισμό. Η πρότασή μας, πέραν του ότι είναι σωστή και ωφέλιμη για την Ευρώπη και τη δημοκρατία μας, είναι και μια pro domo κίνηση.