Μια εικόνα μπορεί να μας πει όσα χίλιες λέξεις κατά το παλιό κινεζικό ρητό, αλλά το τι ακριβώς θα μας πει εξαρτάται από ποια εικόνα θα διαλέξουμε. Αν, για παράδειγμα, επιλέξουμε την εικόνα από τη δωρεάν διανομή τροφίμων στο κέντρο της Αθήνας με τα δεκάδες υψωμένα χέρια να προσπαθούν να πιάσουν μια σακούλα με λεμόνια (φωτογραφία που δημοσιεύθηκε στον «Guardian» και σε πολλά ακόμη ΜΜΕ), θα μπορούσαμε να γράψουμε όχι μόνο χίλιες αλλά πολλές χιλιάδες λέξεις για την κρίση και τις επιπτώσεις της στην Ελλάδα του μνημονίου. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που τη χαρακτήρισαν «εικόνα της ντροπής». Και δεν είναι ίσως οι μόνες που αξίζουν αυτόν τον χαρακτηρισμό. Υπάρχουν, για παράδειγμα, οι φωτογραφίες του σουδανού μετανάστη Χασάν Μέκι που δείχνει τη χαραγμένη με μαχαίρι πλάτη του ύστερα από ρατσιστική επίθεση στο κέντρο της Αθήνας. Το πρόβλημα με τέτοιου είδους εικόνες, επισημαίνει η κυρία Φωτεινή Τσαλίκογλου στο κείμενό της στην επόμενη σελίδα των «Νέων Εποχών», είναι μήπως τις συνηθίσουμε, πάψουμε να τις θεωρούμε εικόνες ντροπής, αλλά φυσιολογικές και καθημερινές. Είναι όμως, προσθέτει, εικόνες μιας αλήθειας που αξίζει να μην εξορίσουμε, αλλά να αναμετρηθούμε μαζί της για να την αλλάξουμε.
Μια άλλη αλλαγή, περισσότερο πνευματική και πιο ολοκληρωμένη, περιγράφει ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος παίρνοντας αφορμή από το μεγάλο ενδιαφέρον των αναγνωστών για τη σειρά του «Βήματος» για τη γλώσσα. Στο κείμενό του μιλά για «ένα νέο, υπόκωφο και ανεκδήλωτο κίνημα» που μέσα από τη συνειδητοποίηση της σημερινής αδυναμίας μας θα μπολιάσει την κοινωνία με μια αναγεννησιακή οργή και ορμή, θα προκαλέσει «την έγερση των συνειδήσεων, την αφύπνιση των πνευμάτων, την ανόρθωση του ηθικού».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
