Είναι το μεγαλύτερο κοινωνικό μας πρόβλημα, ίσως το εθνικό μας πρόβλημα σ’ αυτή τη συγκυρία. Είναι το φαινόμενο που μπορεί να οδηγήσει σε κοινωνική έκρηξη. Γιατί η ανεργία έχει διεισδύσει σε κάθε οικογένεια. Αποδομεί τον κοινωνικό ιστό. Αποσαθρώνει κάθε έννοια του κράτους πρόνοιας. Ταπεινώνει τον άνθρωπο. Ακυρώνει το μέλλον των νέων. Απογυμνώνει την έννοια της κοινωνικότητάς μας.
Η εικόνα της ανεργίας είναι ζοφερή, είναι εικόνα μεσαίωνα. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ., η ανεργία τον Ιούλιο διαμορφώθηκε στο 25,1%, έχοντας αυξηθεί κατά 7,3 ποσοστιαίες μονάδες μέσα σε ένα μόλις χρόνο, καθώς τον Ιούλιο του 2011 βρισκόταν στο 17,8%! Κατά το ίδιο χρονικό διάστημα, ο αριθμός των ανέργων έχει αυξηθεί κατά 377.991 άτομα (αύξηση 42,8%) και διαμορφώθηκε στα 1.261.604 άτομα. Με αυτά τα ποσοστά και με την τάση ανόδου τους σύμφωνα με τις πολιτικές και με τις οικονομικές εξελίξεις είναι ηλίου φαεινότερον ότι η ανεργία «ήλθε για να καθίσει». Αλλά η ανεργία δεν «πέφτει από τον ουρανό», έχει αιτίες και εξήγηση.
Η επίθεση του κεφαλαίου στη χώρα μας και ιδιαίτερα στις κοινωνικές δυνάμεις σπρώχνει ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων στην πλήρη εξαθλίωση. Η ύφεση της οικονομίας απομυζά και τους τελευταίους χυμούς της κοινωνικής και δημόσιας ζωής μας. Αν συνεχιστεί η εικόνα της βαρβαρότητας, τότε μπορεί η όλη κατάσταση να αποκτήσει διαστάσεις μη διαχειρίσιμες, μπορεί ακόμα και να αμφισβητηθεί ο πυρήνας της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μας, όπως έχει συμβεί στο παρελθόν, στη χώρα μας και αλλού.
Όταν η φτώχεια – γενικευμένη και καρκινικά αναπτυσσόμενη – αγγίζει ή και θρυμματίζει τα όρια της επιβίωσης των πολιτών, τότε τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τα ποτάμια της οργής. Όταν η απόγνωση φωλιάσει για καλά όχι μόνο στην καθημερινή ζωή μας αλλά και στα όνειρά μας, κανένας θεσμός, καμιά δομή της εξουσίας δεν μπορούν να είναι ασφαλείς. Όταν η αβεβαιότητα δεν παρασιτεί μόνο στο μέλλον μας και στο μέλλον των παιδιών μας αλλά επεκτείνεται και στο παρόν της στοιχειώδους ανατροφής των παιδιών μας, τότε η βία θα γίνει το μόνιμο εργαλείο της δράσης των πολιτών.
Ο χάρτης της ανεργίας γίνεται χάρτης της Ελλάδας. Εκεί που μέχρι πρόσφατα καμαρώναμε τα χρώματα των κομμάτων μας στον εκλογικό χάρτη, τώρα γευόμαστε τη συλλογική μας θλίψη. Ο χάρτης της ανεργίας γίνεται ο εφιάλτης της ζωής μας. Κανένας δεν μπορεί πλέον να αισθάνεται ήσυχος και ασφαλής όταν η ανεργία σκιάζει κάθε ικμάδα της ζωής χιλιάδων και χιλιάδων πολιτών.
Κανένας πολιτικός και κανένα κόμμα δεν μπορεί να φλυαρεί ανέξοδα στο ζήτημα της ανεργίας. Αν δεν βρεθεί λύση σύντομα, τυφλές δυνάμεις θα ξεπηδήσουν όχι για να βρουν λύση, αλλά για να αμφισβητηθούν βασικές λειτουργίες της δημόσιας ζωής μας. Αν η μόνη οικονομική πολιτική της κυβέρνησης είναι να κάνει διαρκείς περικοπές στο γλίσχρο πλέον εισόδημα των εργαζομένων, τότε δεν έχει καταλάβει σε ποια κατάσταση ακριβώς βρίσκεται η κοινωνία και η χώρα μας. Αν το πραγματικό ποσοστό της ανεργίας υπερβαίνει το 30% και με τάσεις ενίσχυσής του – αφού η σημερινή κυβερνητική πολιτική ακολουθεί την αδιέξοδη συνταγή της -, τότε δημιουργείται μια «πολιτική βόμβα» που μπορεί να φέρει τον τόπο μας πίσω αρκετά χρόνια και δεκαετίες.
Η ανεργία είναι η πιο μεγάλη, η πιο σκληρή μορφή ανισότητας. Οδηγεί τον πολίτη στο αδιέξοδο. Πώς μπορεί να αντέξει ένας άνεργος οικογενειάρχης τη συντήρηση της οικογένειάς του που επιπλέον φορτώνεται όλο και πιο νέα χαράτσια; Πώς μπορεί ένας άνεργος νέος να ξεκινήσει τη ζωή του και να φτιάξει οικογένεια και πόσο μπορεί να περιμένει όταν οι πολιτικές της λιτότητας και οι επιπτώσεις της μπορούν να πάρουν δεκαετίες;
Η κρίση χρέους της χώρας μας δεν είναι απλά κρίση χρέους. Η Ελλάδα δεν πληρώνει μόνο το χρέος της, που σαφώς οφείλει να πληρώσει. Η Ελλάδα πληρώνει πολλαπλάσιο χρέος με φοβερή τοκογλυφία, πληρώνει την επιθετικότητα των αγορών, οι οποίες δεν ελέγχονται από πουθενά. Τα πολιτικά κόμματα – αν έχουν αίσθηση της εθνικής ευθύνης – οφείλουν να κάνουν μια συνολική συνεννόηση στην αντιμετώπιση του χρέους της χώρας, μια συνεννόηση που θα προσανατολίζεται σε μια αποπληρωμή του πραγματικού και μόνο χρέους με συνθήκες που δεν θα γονατίζουν τον ελληνικό λαό και που θα δίνουν τη δυνατότητα στην ελληνική οικονομία να εισέλθει σε τροχιά ανάπτυξης. Άλλως οι εξελίξεις δεν μπορεί να είναι ευοίωνες.
