Τίποτα δεν κρίνεται μέσα στο πέλαγος της αμφιβολίας και της αδράνειας. Αυτό, όμως που γίνεται αντιληπτό είναι η ασάφεια και o παραλογισμός. Χωρίς ενδοιασμούς και κοσμοθεωρίες, σε αυτή την ιστορική περίοδο, είναι κάθε άλλο αναγκαία η ενότητα και η εθνική συνεννόηση. Η οργή και η απελπισία δεν αποτελούν λύσεις, Αντίθετα, οδηγούν στο διχασμό και στην αβεβαιότητα. Σκέψεις για συνασπισμό δυνάμεων εθνικής κατεύθυνσης με προσανατολισμό την ευρωπαική διάσταση του μοντέρνου ανθρώπου αποτελούν μονόδρομο για τη σωτηρία.
Η αλαζονεία και η ματαιότητα των περιστάσεων οδηγούν σε ψευδαισθήσεις.Τώρα, κρίνεται η εμπειρία και το θάρρος για αναγέννηση και αναδημιουργία από τα ερείπια της λογικής. Τα συναισθήματα χαρίζουν τη ψυχική λύτρωση, όχι όμως και το δρόμο για ανασυγκρότηση.
Ο συνδυασμός της λογικής με την παράνοια μπορεί να επιφέρει την ισορροπία και να γεφυρώσει το χάος με το ρεαλισμό. Η οργή μπορεί να λειτουργήσει με επικοδομητικό τρόπο, μόνο εάν αποτελεί αφετηρία για μια νέα προσπάθεια.
