Εχουμε ακούσει τόσες πολλές φορές την λέξη συναίνεση τις τελευταίες ημέρες που κοντεύουμε να την σιχαθούμε! Διότι όλοι όσοι μιλούν για συναίνεση, την υπερασπίζονται για να μην παραδεχθούν ανοιχτά ότι την απορρίπτουν.
«Εθνική αναγκαιότητα» την χαρακτηρίζει ο πρωθυπουργός, αλλά δεν κάνει τίποτα για να την διασφαλίσει. Δεν καλεί τους πολιτικούς αρχηγούς στο ίδιο τραπέζι για να συζητήσουν πώς μπορεί να υπάρξει συνεννόηση, ούτε αποδέχεται ότι σε ορισμένες περιπτώσεις οι λύσεις βρίσκονται στις προτάσεις της αντιπολίτευσης.
«Δεν λέμε όχι στην συναίνεση, αλλά δεν λέμε και ναι» δηλώνει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αφήνοντας σαφώς να εννοηθεί ότι θα στηρίξει μόνο τις ρυθμίσεις που προτείνει ο ίδιος και που ενδεχομένως θα συμπεριλάβει η κυβέρνηση στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, καταψηφίζοντας όλα τα άλλα που προτείνει η κυβέρνηση ή η Τρόικα.
Τι σημαίνει συναίνεση; Σημαίνει ότι στηρίζω απόψεις άλλων, έστω κι αν διατηρώ επιφυλάξεις γι’ αυτές. Κι αυτό δεν το κάνει ούτε ο κ. Παπανδρέου ούτε ο κ. Σαμαράς. Για ποια συναίνεση λοιπόν μας μιλάνε;
Νομίζουν ότι μπορούν να συνεχίσουν να μας παραπλανούν ακόμη και σήμερα που η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού; Γιατί ξαφνικά άνοιξαν αυτόν τον διάλογο για τη συναίνεση, όταν δεν είναι πρόθυμοι να υποχωρήσουν ούτε ένα βήμα, αδιαφορώντας αν με τη στάση τους επιδεινώνουν κι άλλο μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση;
Και γιατί όλοι δηλώνουν ότι συμφωνούν με την παρατήρηση του προέδρου της Δημοκρατίας που παρατηρεί ότι «οι καιροί ου μενετοί». Γιατί με τη στάση τους τα κόμματα, άλλη ρήση θυμίζουν: «Των οικιών ημών εμπιμπραμένων, ημείς άδομεν»!