Τελείωσε το 2010 και πραγματικά δεν βρίσκω κάτι ευχάριστο για αυτό. Κάτι που να μου έφερε αισιοδοξία. Αλλά έχω να πω το εξής: Ξέρω ότι χρωστάμε από την εποχή που ήταν ο Περικλής στην Αθήνα και έβλεπες ότι όλα ήταν έτοιμα να καταρρεύσουν, και όμως δεν γινόταν τίποτα. Αρα αυτό μου έδινε την εικόνα ότι επρόκειτο για ένα στημένο πράγμα. Η Ελλάδα ήταν ένας εύκολος στόχος και δεν ξέρω πού θα καταλήξει όλο αυτό που ζούμε το τελευταίο διάστημα.
Ξέρω όμως ότι ζούμε την εποχή του προβάτου. Σαν να είμαστε πρόβατα, να τρώμε τη φάπα και να μη μιλάει κανείς. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί (όλοι μας) πρέπει να είμαστε υπόλογοι για πέντε δραχμές που βγάλαμε στη ζωή μας από τη δουλειά μας. Πρέπει δηλαδή να γυρίσουμε στη δεκαετία του ΄50, όπου τρώγαμε κρέας μία φορά την εβδομάδα; Τι παραμύθι είναι αυτό που «κυκλοφορεί» δεξιά και αριστερά; Γι΄ αυτό λέω ότι είμαστε πρόβατα εν σφαγείω. Ισως από την ενοχή που νιώθουμε, δεν αντιδρούμε, αντί να πάρουμε ένα σκουπόξυλο και να τους κυνηγήσουμε όλους. Και γιατί γίνονται εν κατακλείδι όλα αυτά, για να περνάνε καλά οι κωλογερμανοί;
Γι΄ αυτό έχω την αίσθηση πως και για το 2011 ό,τι χαραμάδα φωτός προκύψει κάποιος θα έρθει και θα βάλει τσιρότο για να την κλείσει. Ισως επειδή πρέπει να συνηθίσουμε να ζούμε σαν να είμαστε στη φεουδαρχική κοινωνία. Είμαστε σε μια κατάθλιψη. Και από την άλλη, ο κόσμος έχει ανάγκη να γελάσει. Και εύχομαι και κάτι ακόμη: να αγαπήσουν οι κρατούντες τον κόσμο… Οποιοι και να είναι αυτοί. Πας στην Αστυνομία να βγάλεις ένα χαρτί και σε κοιτάνε με μισό μάτι. Αγαπήστε τον κόσμο, μωρέ… Από τον Πρωθυπουργό έως τον τελευταίο πολίτη. Μόλις χαμογελάς είναι σαν να θέλουν να σου κόψουν το κεφάλι.
Σαφώς και δεν είναι εποχή για εφησυχασμούς. Χρειάζεται ανεβασμένος ψυχισμός και αγώνας. Η κατάθλιψη που όλοι βιώνουμε γύρω μας είναι ένα βήμα πριν από την έκρηξη.
Καλή χρονιά και να σώσουμε οτιδήποτε και αν σώζεται…
Ο κ. Λαυρέντης Μαχαιρίτσας είναι τραγουδοποιός.
