Η «μαφία» των δημάρχων

Οικονομικά σκάνδαλα, παράνομες αποφάσεις, πελατειακές σχέσεις και προστασία νυχτερινών κέντρων

Με χαμαιλέοντα τείνει να μοιάσει ο θεσμός της Τοπικής Αυτοδιοίκησης έναν ακριβώς χρόνο πριν από τις δημοτικές εκλογές του Οκτωβρίου 1998. Τα οικονομικά σκάνδαλα, οι παράνομες αποφάσεις δημοτικών συμβουλίων, οι παρατυπίες, οι άκριτη εξυπηρέτηση πελατειακών σχέσεων και η προστασία νυχτερινών κέντρων και παντός είδους αετονύχηδων τείνουν να προσλάβουν πλέον μορφή χιονοστιβάδας που απειλεί να συμπαρασύρει έναν κατ’ εξοχήν δημοκρατικό θεσμό, όπως είναι η Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Δήμαρχοι δεν διστάζουν να αυτοδιοριστούν ακόμη και προϊστάμενοι υπηρεσιών του δήμου τους ώστε να αρθούν τα εμπόδια στην εξυπηρέτηση των ημετέρων· αντιδήμαρχοι αναδεικνύονται σε φτηνούς μαγαζάτορες που επιχειρούν να καλύψουν τις παρανομίες τους πίσω από το πέπλο της λαϊκής εντολής· δημοτικοί σύμβουλοι συνάπτουν ανύπαρκτες συμβάσεις ή συμβάσεις – «μαϊμούδες» εκατοντάδων εκατομμυρίων, που τινάζουν στον αέρα τους προϋπολογισμούς των δήμων· δημοτικά συμβούλια αρνούνται να συμμορφωθούν προς τις απαιτήσεις των κατοίκων των περιοχών τους με τραγικά επακόλουθα· συγγενείς ή φίλα προσκείμενα προς τους δημάρχους πρόσωπα λυμαίνονται τις κοινοτικές επιχορηγήσεις βαπτίζοντας ­ όπως οι καλόγεροι τον Μεσαίωνα ­ ακόμη και φαντάρους ανέργους που λαμβάνουν μέρος σε σεμινάρια ανέργων, χωρίς οι ενδιαφερόμενοι να το μαθαίνουν ποτέ.

Το παράξενο όμως είναι ότι απέναντι σε αυτόν τον «κόσμο της άκρατης παρανομίας» και «ηθικής κατάπτωσης» η επίσημη πολιτεία μοιάζει ανήμπορη. Οχυρωμένη πίσω από το ισχύον νομικό πλαίσιο που δεν παρέχει δικλίδες ασφαλείας και καλυπτόμενη πίσω από τον φόβο που γεννά η εξυπηρέτηση των πολιτικών σκοπιμοτήτων και ο επιμερισμός του πολιτικού κόστους, φαίνεται να παρακολουθεί ως απλός θεατής την εξέλιξη των γεγονότων. Ετσι, οι παρανομίες, που τείνουν να καταστούν καθεστώς, περιβάλλονται με ένα πέπλο μυστηρίου το οποίο οι κυβερνώντες αρνούνται να σηκώσουν. Η αδυναμία ορισμένων εκπροσώπων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης να εμφανίσουν μια αξιόπιστη και ηθικώς άμεμπτη εικόνα, εκτός όλων των άλλων, εκκολάπτει και φαινόμενα ακραίων εκδηλώσεων που απειλούν να καταφέρουν ισχυρό πλήγμα στον θεσμό.

Πριν από περίπου τρία χρόνια, όταν ο Πειραιάς συγκλονιζόταν από την υπόθεση των ναρκωτικών που διακινούνταν σε νυχτερινά κέντρα της περιοχής το Δημοτικό Συμβούλιο πήρε μια απόφαση: να αναστείλει οποιαδήποτε περαιτέρω έκδοση αδειών για λειτουργία κέντρων διασκέδασης. Η απαγόρευση αυτή, ωστόσο, όπως απεδείχθη στην πράξη υπέκρυπτε και κάποια σκοπιμότητα. Κατ’ αρχήν αφορούσε το… φιλέτο. Δηλαδή τις περιοχές Ακτής Αθηνάς Δηλαβέρη, Ακτών Πρωτοψάλτη, Κουντουριώτη, Βασ. Παύλου και Θεμιστοκλέους που εμφάνιζαν έντονο «εμπορικό ενδιαφέρον».

Η απόφαση εξυπηρετούσε και μια αναγκαιότητα: η Βουλή την εποχή εκείνη είχε κατακλυσθεί από ερωτήσεις και επερωτήσεις βουλευτών όλων σχεδόν των κομμάτων οι οποίοι ζητούσαν από τον υπουργό Δημόσιας Τάξης να λάβει μέτρα που θα περιόριζαν τουλάχιστον την ασυδοσία του «κόσμου της νύχτας». Μάλιστα ορισμένοι βουλευτές αναφέρονταν και σε «μαφιόζικες μεθόδους που χρησιμοποιούν οι νονοί της πειραϊκής νύχτας, που με ξυλοδαρμούς και απειλές προσπαθούν να κλείσουν τα στόματα πολιτών που διαμαρτύρονται για παρανομίες σε μπαρ και νυχτερινά κέντρα».

Το θέμα ευαισθητοποίησε και τον ίδιο τον δήμαρχο κ. Σ. Λογοθέτη, ο οποίος με το υπ’ αριθμόν 593/5.5.94 έγγραφό του προς τον υπουργό Δημόσιας Τάξης τον ενημέρωνε ότι «έχει διαπιστωθεί, μετά από επανειλημμένες αυτοψίες τις οποίες έκανα εγώ προσωπικά και σε μία από αυτές συνοδευόμενος από αστυνομικά όργανα, ότι οι καφετέριες – ουζερί που λειτουργούν στην Ακτή Πρωτοψάλτη και στο Μικρολίμανο (π.χ., «Απαλούζα», «Πόρσε», «Καταφύγιο», «Ασιλουμ», «Εκστασις») καθώς και πολλά παρόμοια επί της Βασ. Παύλου παραβιάζουν κάθε βράδυ τις ώρες κοινής ησυχίας και λειτουργούν τα μεγαφωνικά στη διαπασών, έχοντας τοποθετήσει τις εγκαταστάσεις εξωτερικά». «Εμείς», κατέληγε ο κ. Λογοθέτης, «ως αρμόδια όργανα για την έκδοση αδειών, σας πληροφορούμε ότι δεν έχουμε εκδώσει άδεια για μπαρ ή παμπ, και οι άδειες που έχουν εκδοθεί αφορούν καφετέρια και όχι ντίσκο – μπαρ».

Ο δήμαρχος αναγνώριζε το πρόβλημα: την αλλαγή χρήσης που έχουν πραγματοποιήσει οι ιδιοκτήτες για τα καταστήματά τους. Κάτι που αποτελεί «κοινό μυστικό», αφού τα μισά σχεδόν νυχτερινά κέντρα της Αττικής λειτουργούν παράνομα. Τα μέτρα ελέγχου όμως που ελήφθησαν, αντί να περιορίσουν την ασυδοσία ορισμένων ιδιοκτητών νυχτερινών κέντρων, είχαν αποτέλεσμα να στηθεί μια νέα «βιομηχανία παρανομίας». Η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου δηλαδή αποτέλεσε προκάλυμμα ακόμη και για νομιμοποίηση ορισμένων νυχτερινών κέντρων που δεν πληρούσαν τους όρους λειτουργίας. Ιδιοκτήτες των οποίων οι άδειες είχαν αφαιρεθεί μετά από μηνύσεις που υπεβλήθησαν εναντίον τους από τις αρχές ασφαλείας επανέκτησαν προσωρινές άδειες λειτουργίας, ενώ από την άλλη δεν εμφανίζονταν ως ιδιοκτήτες κέντρων διασκέδασης αλλά ως ιδιοκτήτες καφετεριών, κυλικείων και ζαχαροπλαστείων. Πώς συνέβη αυτό; Η κομπίνα είναι απλή: οι ιδιοκτήτες των νυχτερινών κέντρων «Asylym» κκ. Θεοφιλόπουλος και Κορλοτσίδης, «Ekstasis» κκ. Πρέκας, Μανωλάκος, Λεκάκης, «Αίγλη» κ. Π. Γεροδήμος, «Βαρελάδικο» κκ. Παναγόπουλος, Ζώρζος, Κατσαμπούρης κατέθεσαν αιτήσεις για χορήγηση αδειών για καφετέριες και ζαχαροπλαστεία με μουσική χαμηλής έντασης. Το Δημοτικό Συμβούλιο ενέκρινε τη χορήγηση αδειών, χωρίς ωστόσο να έχει προηγηθεί αυτοψία των υπαλλήλων του Δημοτικού Διαμερίσματος που αφορά τον τρόπο χρήσης των καταστημάτων, το οποίο έδωσε την… έγκρισή του αρκετούς μήνες μετά την έναρξη λειτουργίας των εν λόγω κέντρων.

Εκτοτε οι άδειες αυτές, όπως και οι άδειες πολλών άλλων καταστημάτων, ανανεώνονται σε τακτά χρονικά διαστήματα παρ’ ότι έχει διαπιστωθεί ότι έγινε αλλαγή χρήσης τους. Εν τω μεταξύ οι κάτοικοι της περιοχής άρχισαν να διαμαρτύρονται εντόνως για την κατάσταση που επικρατεί: Στις 4 Ιανουαρίου 1996, για παράδειγμα, ενημερώνουν το Δημοτικό Συμβούλιο Πειραιά ότι «το «Βαρελάδικο» δημιουργεί ηχορύπανση», ενώ «τα αυτοκίνητα που προσπαθούν να παρκάρουν σε ένα χώρο ήδη κορεσμένο καταστρέφουν δέντρα, προστατευτικά κιγκλιδώματα του Ε’ Δημοτικού Σχολείου και κλείνουν όλες τις στροφές των δρόμων». Εγγραφες διαμαρτυρίες έκανε και η Ομοσπονδία Γονέων και Κηδεμόνων Μαθητών Πειραιά, που, όπως αναφέρει, εκτός των άλλων ανησυχεί και για τη διάδοση των ναρκωτικών. Ωστόσο η άδεια για το εν λόγω κέντρο παρά τις διαμαρτυρίες ανανεώθηκε λίγες ημέρες αργότερα, στις 12 Φεβρουαρίου 1996, με την υπ’ αριθμόν Β464/1996 απόφαση του δημάρχου.

Στις 27 Σεπτεμβρίου 1996 η Αστυνομική Διεύθυνση Πειραιά, με έγγραφο που έστειλε προς τον δήμο με ημερομηνία 27 Φεβρουαρίου 1996, τον ενημερώνει ότι 26 κέντρα της πόλης λειτουργούν παράνομα καθώς δεν διαθέτουν τις αναγκαίες άδειες. Ταυτοχρόνως αποστέλλει και κατάσταση από την οποία προκύπτει ότι έχουν υποβληθεί μηνύσεις σε δεκάδες κέντρα της περιοχής για παράνομη λειτουργία. Στις 16 Μαΐου 1996, δηλαδή τρεις μήνες αργότερα, το Δημοτικό Συμβούλιο, αγνοώντας το έγγραφο της Αστυνομικής Διεύθυνσης, λαμβάνει απόφαση να χορηγηθεί άδεια λειτουργίας σε 42 καταστήματα, για ορισμένα από τα οποία είχαν υποβληθεί άνω των τριών μηνύσεων εναντίον τους από την Αστυνομία, γεγονός που σημαίνει ότι θα έπρεπε να τους αφαιρεθεί η άδεια. Μάλιστα εναντίον του «Asylum» είχαν υποβληθεί 60 μηνύσεις μόνο κατά τη διάρκεια του 1995, εναντίον του «Ekstasis» 21, εναντίον της «Αίγλης» 98, εναντίον του «Iguana» 53, εναντίον του «Mirabu» 51, του «L’ action – Follie» 50, του «Cimbo» 42, του «Αργώ» 32 κλπ.

Ποιες σκοπιμότητες υπαγόρευσαν αυτή τη συμπεριφορά του Δημοτικού Συμβουλίου; Η σύνηθης δικαιολογία για την ολιγωρία ­ τουλάχιστον ­ των δημοτικών αρχόντων είναι ότι αναμένουν να τελεσιδικήσουν οι αποφάσεις των δικαστηρίων ώστε να προβούν σε αφαίρεση των αδειών λειτουργίας των παρανομούντων ιδιοκτητών των καταστημάτων, πράγμα το οποίο όμως δεν ευσταθεί με βάση την ισχύουσα νομοθεσία.

Τα νυχτερινά κέντρα δεν δημιουργούν πρόβλημα στον Πειραιά μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες. Τον Ιανουάριο του 1996 η Διοίκηση Πυροσβεστικής Υπηρεσίας του Πειραιά διαμαρτύρεται με έγγραφό της στον δήμο, γιατί «επί της οδού 34ου Συντάγματος, η οποία περικλείεται από νυχτερινά κέντρα, σταθμεύουν αυτοκίνητα παράνομα απέναντι από την είσοδο και έξοδο των πυροσβεστικών οχημάτων, πράγμα το οποίο καθιστά αδύνατη την έξοδο των κλιμακοφόρων και βραχιονοφόρων οχημάτων. Σε περίπτωση συμβάντος, ιδίως τις νυχτερινές ώρες, δεν θα μπορέσουν να διατεθούν τα οχήματα, με ανυπολόγιστες συνέπειες από τον μη έγκαιρο απεγκλωβισμό ατόμων και πιθανόν να κινδυνεύσουν ακόμη και ανθρώπινες ζωές». Τι έκανε ο δήμαρχος για την κατάσταση αυτή; Ούτε απλή σύσταση στους ιδιοκτήτες των κέντρων.

Και δεν είναι μόνο αυτά. Στους ελέγχους της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας εντός των κέντρων διαπιστώνονται πλήθος παραβάσεις των κανονισμών ασφαλείας, αλλά κανενός το αφτί δεν ιδρώνει. Ενδεικτικές περιπτώσεις: έλεγχος στο «Καρπούζι» στις 27 Μαρτίου 1996. Η Πυροσβεστική διαπιστώνει ότι το δάπεδο στο ισόγειο είναι ξύλινο αντί για μωσαϊκό και χρησιμοποιείται υγραέριο χωρίς να λαμβάνονται τα προβλεπόμενα μέτρα ασφαλείας. Επειτα από μία ημέρα κάνουν έλεγχο στο «Καρτούν» και βρίσκουν ότι ο τοίχος έχει επικαλυφθεί με εύφλεκτα υλικά, υπάρχει δεξαμενή καυσίμων η οποία δεν περιγράφεται στην αρχική έκθεση με την οποία εκδόθηκε η άδεια λειτουργίας και επιπλέον τα μέτρα πυρασφάλειας είναι ανύπαρκτα. Στις 16 Ιανουαρίου 1997 η υπηρεσία κάνει έλεγχο στα «Λαδάδικα» και διαπιστώνει μεταξύ άλλων ότι έχουν τοποθετηθεί καθρέφτες στην τελική έξοδο κινδύνου, μεταλλική καγκελόπορτα στον ημιώροφο, το κλιμακοστάσιο και η έξοδος κινδύνου είναι γεμάτα έπιπλα, ο φωτισμός ασφαλείας είναι εκτός λειτουργίας και στο κλιμακοστάσιο κατεστραμμένος, η δεύτερη πυροσβεστική φωλεά δεν έχει συνδεθεί και η τελική έξοδος προς το κλιμακοστάσιο είναι κλειστή. Κοινοποιείται στον Δήμο Πειραιά. Κύρωση καμία.

Αλλά γιατί να επιβάλει κυρώσεις στους άλλους ο δήμαρχος Πειραιά, όταν ο ίδιος χρειάζεται λίγους μήνες μόνο για να ανακαλέσει τις αποφάσεις του. Η περίπτωση του νυχτερινού κέντρου «Μάρκετ» τα λέει όλα. Το Δημοτικό Συμβούλιο του Πειραιά αποφασίζει στις 15 Μαΐου να σφραγίσει το κέντρο αυτό γιατί ρύπαινε ηχητικά και γιατί λίγες ημέρες ενωρίτερα παραβίασε την προηγούμενη σφραγίδα. Ενα μήνα μετά συνεργείο του δήμου σφραγίζει το κέντρο. Ο ιδιοκτήτης δεν μένει με σταυρωμένα χέρια, καταθέτει αρχικώς προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας αλλά δεν δικαιώνεται· προσφεύγει στον υπουργό…. αλλά ούτε και εκεί γίνονται αποδεκτά τα επιχειρήματά του. Κανονικά η υπόθεση θα έπρεπε να είχε λήξει εκεί. Στις 18 Σεπτεμβρίου 1997 όμως εισάγεται ξαφνικά στο Δημοτικό Συμβούλιο θέμα επανεξέτασης της άδειας λειτουργίας του «Μάρκετ». Η συζήτηση αναβάλλεται δύο φορές και τελικά στις 7 Οκτωβρίου 1997 το κέντρο παίρνει ξανά άδεια λειτουργίας, γιατί «οι διαπιστωθείσες σε βάρος του παραβάσεις περί ωραρίου, θορύβου κλπ. δεν ευσταθούν και δεν έχουν την παραμικρή υπόσταση».

Ο κ. Λογοθέτης υπάλληλος της… Πολεοδομίας

Ο δήμαρχος του Πειραιά κ. Στ. Λογοθέτης, όπως προκύπτει από την υπ’ αριθόν 64130/1721 απόφασή του, ανέλαβε για δύο ημέρες, στις 18 και 19 Δεκεμβρίου 1996, προϊστάμενος της Πολεοδομίας. Κατά διαβολική σύμπτωση στις 19 Δεκεμβρίου χορηγήθηκε για «κοινωνικούς λόγους», όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στη σχετική απόφαση, άδεια λειτουργίας στο εστιατόριο «Silo» που στεγάζεται σε μια παλιά αποθήκη που αντιμετωπίζει προβλήματα στατικής επάρκειας.

Περίεργη όμως είναι και η απόφαση του δημάρχου Πειραιά να αναθέσει «την επιμέλεια και επίβλεψη της καλής λειτουργίας των καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος καθώς και της λειτουργίας του κυριακάτικου Παζαριού» στον αντιδήμαρχο κ. Ε. Βολυράκη, γεγονός που απασχόλησε και την Επιτροπή του άρθρου 18 του υπουργείου Εσωτερικών. Πολλοί είπαν ότι «έβαλε τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα». Ο κ. Βολυράκης, όπως προκύπτει από την υπ’ αριθμόν 1020/1967 άδεια της Αστυνομικής Διεύθυνσης Πειραιά, διαθέτει εστιατόριο – ζαχαροπλαστείο. Λίγο αργότερα το ζαχαροπλαστείο μετατράπηκε σε κέντρο διασκέδασης υπό την επωνυμία «Vios». Μόνο κατά τη διάρκεια του 1995 εναντίον του κέντρου κατατέθηκαν 34 μηνύσεις από την Αστυνομία. Βεβαίως, το κέντρο ουδέποτε έκλεισε. Η σχετική απόφαση ανεστάλη με την 11484/19.3.96 απόφαση του δημάρχου κ. Στ. Λογοθέτη. Το μεγάλο φαγοπότι

Είναι ίσως μία από τις ελάχιστες φορές στην ιστορία της τοπικής αυτοδιοίκησης που ένας δήμαρχος βρίσκεται σε θέση να μηνύσει δημοτικό σύμβουλο ­ έστω κι αν δεν εξελέγη με τον ίδιο συνδυασμό. Αυτό συνέβη στο Περιστέρι από τον δήμαρχο της πόλης κ. Θ. Δημητρακόπουλο, ο οποίος μήνυσε τον δημοτικό σύμβουλο κ. Α. Κολιό, που εξελέγη ως ανεξάρτητος, ώστε να ριχθεί φως σε μια σκοτεινή υπόθεση.

Η ιστορία έχει ως εξής: στις 8 Αυγούστου 1997, στην καρδιά του καλοκαιριού, το υποκατάστημα Τρίπολης της Alpha Τράπεζας Πίστεως, όπως αναφέρει ο κ. Δημητρακόπουλος στη μηνυτήριο αναφορά, κοινοποίησε στο Αθλητικό Κέντρο Δήμου Περιστερίου (ΑΚΕΔΗΠ) την από 5ης Αυγούστου 1997 σύμβαση ενεχυριάσεως μεταξύ της τράπεζας και της εταιρείας «Εκδόσεις COMTEKO ΕΠΕ». Με τη σύμβαση αυτή η τελευταία συνιστούσε ενέχυρο υπέρ της τράπεζας εκχωρώντας προς αυτήν απαιτήσεις της συνολικού ποσού 71.685.000 δρχ. που είχε δήθεν η εταιρεία αυτή κατά του ΑΚΕΔΗΠ και οι οποίες (απαιτήσεις) στηρίζονταν και προέκυπταν από τρία συμφωνητικά που αποτελούσαν συνημμένα στη σύμβαση αυτή έγγραφα.

Τα συμφωνητικά αυτά έφεραν την υπογραφή του δημοτικού συμβούλου κ. Α. Κολιού, ο οποίος ήταν ταυτοχρόνως και πρόεδρος του ΑΚΕΔΗΠ, προτού αναλάβει τη διαχείρισή του ο ίδιος ο κ. Δημητρακόπουλος. Ο πρώτος, κατά την κοινοποίηση της σύμβασης ενεχυριάσεως, όπως αναφέρει ο κ. Δημητρακόπουλος στη μηνυτήριο αναφορά του, δήλωσε ότι δεν έχει υπογράψει αυτός τα παραπάνω έγγραφα και ότι η υπογραφή του είναι πλαστογραφημένη και καταμήνυσε ως πλαστογράφο τον ιδιώτη Α. Μαούνη.

Οπως κι αν έχει, παραμένει γεγονός ότι το διοικητικό συμβούλιο του ΑΚΕΔΗΠ ουδέποτε πήρε απόφαση για πραγματοποίηση των έργων που αναφέρονταν στις συμβάσεις. «Οι συμβάσεις που αναφέρονται στα παραπάνω συμφωνητικά είναι εντελώς ανυπόστατες και ουδέποτε το ΑΚΕΔΗΠ ανέθεσε τις προμήθειες που αναφέρονται στα πλαστά συμφωνητικά στην εταιρεία «COMTEKO ΕΠΕ»», λέει ο κ. Δημητρακόπουλος.

Η ίδια ιστορία, όμως, επαναλήφθηκε πολλάκις. Στις 12 Αυγούστου κοινοποιήθηκε από την ανώνυμη εταιρεία «Πρακτορεία Επιχειρηματικών Απαιτήσεων ΑΕ ABC Factors» κατάσταση λογαριασμού στην οποία αναφέρονται δύο τιμολόγια αξίας 57.408.000 δρχ. και 48.204.000 δρχ. αντιστοίχως με δήθεν πελάτη και οφειλέτη το ΑΚΕΔΗΠ. Από την πλευρά της η Τράπεζα Πίστεως κοινοποίησε στο ΑΚΕΔΗΠ και άλλες συμβάσεις ενεχυριάσεως, δήθεν απαιτήσεων της εταιρείας «Ε. Βαρβέρη & Σία ΟΕ» εις βάρος του ΑΚΕΔΗΠ. Συνολικά οι απαιτήσεις διαφόρων εταιρειών προς το ΑΚΕΔΗΠ, όπως προκύπτει από τη μηνυτήριο αναφορά του κ. Δημητρακόπουλου, αγγίζουν τα 700 εκατ. δρχ., γεγονός που υποδεικνύει ότι στην περίπτωση κατά την οποία καταβληθούν κινδυνεύει να τιναχθεί στον αέρα ο προϋπολογισμός του δήμου.

Ποιος ευθύνεται γι’ αυτό το σκάνδαλο; Η Δικαιοσύνη θα αποφανθεί. Ο κύκλος των εργολάβων

Σύμφωνα με τη μηνυτήριο αναφορά του επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «Ενωτική Αναβάθμιση Μενιδίου» κ. Φ. Μουστακάτου, η οποία κατετέθη στον προϊστάμενο της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών στις 27 Ιανουαρίου 1997, στον Δήμο Μενιδίου γίνεται μεγάλο φαγοπότι με παράνομες αναθέσεις έργων. Από τα στοιχεία της μήνυσης προκύπτουν τα εξής καταπληκτικά: στις 10 Απριλίου 1996 ο δήμαρχος Μενιδίου κ. Αν. Μουστακάτος ζήτησε την έγκριση του δημοτικού συμβουλίου για τέσσερις ομάδες έργων ασφαλτόστρωσης δρόμων αξίας 200 εκατ. δρχ. η καθεμιά, χωρίς να υπολογισθεί ο ΦΠΑ. Συνολικά το κόστος των έργων υπολογίζεται σε περίπου 1,7 δισ. δρχ.

Σύμφωνα με την εισήγηση, επρόκειτο για έργα υψίστης σημασίας και επείγουσας μορφής, γι’ αυτό θα έπρεπε να εκτελεσθούν με προσκλήσεις περιορισμένου αριθμού εργολάβων και όχι με τον συνήθη διαφανή τρόπο των δημοσίων έργων του ανοιχτού διαγωνισμού. Το δημοτικό συμβούλιο έκανε δεκτή την εισήγηση του δημάρχου στο σύνολό της αναθέτοντάς του τις ενέργειες από εκεί και μετά και ο περιφερειακός διευθυντής Ανατολικής Αττικής κ. Πέρκιζας νομιμοποιεί την απόφαση του συμβουλίου. Στη συνέχεια ο δήμος απηύθυνε πρόσκληση σε εννέα εργολάβους δημοσίων έργων, οι οποίοι, όπως καταγγέλλει ο κ. Μουστακάτος, είναι οι ίδιοι για όλα τα έργα του δήμου αλλά και για όλα σχεδόν τα έργα των δήμων της Ανατολικής Αττικής. Στις 23 Μαΐου 1996 επιτροπή του δήμου άνοιξε τις προσφορές, που φέρνουν τον εργολάβο κ. Παπαδημητρίου μειοδότη με έκπτωση 25% επί του κόστους του έργου. Ο κ. Παπαδημητρίου είναι ο ίδιος μειοδότης σε όλα τα έργα του Δήμου Μενιδίου και των υπόλοιπων δήμων της Αν. Αττικής.

Την ίδια ημέρα (23 Μαΐου) η Δημαρχιακή Επιτροπή, λαμβάνοντας υπόψη την εισήγηση του δημάρχου, αποφασίζει και εγκρίνει το από 25.5.96 (!) πρακτικό ­ το οποίο είναι ανύπαρκτο αφού η επιτροπή συνεδρίασε στις 23 του μήνα ­ και διορθώνοντας την ημερομηνία του πρακτικού μειοδοσίας σε 28 Μαΐου 1996 κηρύσσει ανάδοχο τον εργολάβο. Το έγγραφο της Δημαρχιακής Επιτροπής, στο οποίο δεν αναφέρεται ούτε το όνομα του εργολάβου ούτε το ποσοστό του, υπογράφεται από όλα τα μέλη της επιτροπής πλην ενός, ο οποίος ήταν απών. Προφανώς η Δημαρχιακή Επιτροπή αποφάσισε να αναθέσει το έργο προτού μάθει ποιος θα ήταν ο μειοδότης. Το θέμα εκκρεμεί ακόμη. Η ενός ανδρός αρχή

ΛΕΓΕΤΑΙ χιουμοριστικά ότι η επιτροπή του αρ. 18 στο υπουργείο Εσωτερικών, η οποία ελέγχει τις αποφάσεις δημοτικών συμβουλίων, ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με τη Γλυφάδα. Πραγματικά ως σήμερα έχουν ακυρωθεί περισσότερες από 35 αποφάσεις της δημαρχιακής επιτροπής του Δήμου Γλυφάδας. Γιατί της δημαρχιακής επιτροπής και όχι του δημοτικού συμβουλίου; Επειδή ο δήμαρχος κ. Θ. Σπονδυλίδης το έχει ουσιαστικά «καταργήσει» καθώς το 90% του προϋπολογισμού για τα έργα δεν φθάνει ποτέ σε αυτό.

Η αντίληψη του δημάρχου Γλυφάδας για την ορθή λειτουργία του δημοτικού συμβουλίου είναι καινοφανής. Οχι μόνο έχει επιφυλάξει για τους συμβούλους ρόλο γλάστρας αλλά δεν διστάζει να πλαστογραφεί και τις αποφάσεις τους! Το γεγονός αυτό συνέβη τον Οκτώβριο του 1995, όταν η δημοτική αρχή προσπάθησε να «περάσει» θέμα που αφορούσε την αναστολή της έκδοσης οικοδομικών αδειών στην περιοχή του συνεταιρισμού «καφεπωλών». Η αντιπολίτευση αποχώρησε από την επίμαχη συνεδρίαση, στην απόφαση όμως του δημοτικού συμβουλίου εμφανίζεται να ψήφισε την πρόταση του δημάρχου, η οποία φαίνεται ότι έγινε δεκτή ομοφώνως! Η προσπάθεια του κ. Σπονδυλίδη όμως δεν τελεσφόρησε καθώς μετά από προσφυγή της δημοτικής παράταξης «Αμεση Παρέμβαση Γλυφάδας» η επιτροπή του αρ. 18 ακύρωσε την απόφαση αυτή στις 14 Δεκεμβρίου 1995 χαρακτηρίζοντάς την ψευδή και καταχρηστική.

Τα δικαστήρια και οι επιτροπές όμως δεν φαίνεται ότι τρομάζουν τον κ. Σπονδυλίδη. Στις 31 Μαΐου 1995 το δημοτικό συμβούλιο της Γλυφάδας ενέκρινε την απευθείας ανάθεση της μεταφόρτωσης οικιακών απορριμμάτων και ογκωδών αντικειμένων στην κοινοπραξία «Οικοσύστημα ΑΕ» από τον σταθμό μεταφόρτωσης του δήμου στη χωματερή Ανω Λιοσίων για 12 μήνες. Από τις 6.12.1993 και 9.12.1993 όμως ο δήμαρχος Γλυφάδας είχε υπογράψει συμβάσεις με τον πρόεδρο του Ενιαίου Συνδέσμου Δήμων και Κοινοτήτων Νομού Αττικής (ΕΣΔΚΝΑ) να μεταφέρει τα απορρίμματα του δήμου στη χωματερή ως τον Δεκέμβριο του 1994. Οταν έληξε η σύμβαση, ο ΕΣΔΚΝΑ έκανε ξανά πρόταση στον Δήμο Γλυφάδας να αναλάβει το ίδιο έργο για έναν ακόμη χρόνο. Το δημοτικό συμβούλιο, όμως, έκρινε ότι λόγω απρόβλεπτων και έκτακτων περιστατικών έπρεπε να αναθέσει το έργο αυτό στην εταιρεία «Οικοσύστημα» έναντι 200 εκατ. δρχ.

Ο κ. Στ. Λανδράκης, επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης, προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο ακύρωσε την απόφαση του δημοτικού συμβουλίου Γλυφάδας στις 19 Ιουνίου 1996. Οι λόγοι της ακύρωσης που αναφέρονται στην απόφαση είναι, αφενός, το γεγονός ότι δεν έγινε διαγωνισμός αλλά απευθείας ανάθεση και, αφετέρου, ότι δεν συνιστά απρόβλεπτο ή έκτακτο περιστατικό το γεγονός ότι η πρόταση του ΕΣΔΚΝΑ ήταν κατά την κρίση του Δήμου Γλυφάδας οικονομικώς ασύμφορη γι’ αυτόν. Η υπόθεση αυτή τη στιγμή είναι στο Εφετείο καθώς εκκρεμεί εναντίον του δημάρχου μήνυση για παράβαση καθήκοντος.

Στο Συμβούλιο της Επικρατείας βρίσκεται και μια άλλη υπόθεση απευθείας ανάθεσης έργου. Πριν από τρία χρόνια αποφάσισε η δημαρχιακή επιτροπή να αναθέσει στον δήμαρχο την υπογραφή σύμβασης ως 350 εκατ. δρχ. για την κατασκευή σταθμού μεταφόρτωσης απορριμμάτων. Η φθηνότερη προσφορά που κατετέθη τότε στην επιτροπή ήταν 250 εκατ. δρχ., αλλά ο δήμαρχος έκρινε καλύτερο να αναθέσει το έργο σε εργολάβο που έκανε προσφορά 450 εκατ. δρχ. Η υπόθεση αυτή δεν έχει ακόμη δικασθεί.

Το 1995 το δημοτικό συμβούλιο αποφάσισε να γίνουν ορισμένα έργα στο δημαρχιακό μέγαρο ύψους 530 εκατ. δρχ. Μετά από δύο μήνες ο δήμαρχος κατέθεσε παρανόμως συγκριτικό πίνακα ο οποίος εμφάνιζε το κόστος των έργων αυξημένο κατά 20% έτσι ώστε η συνολική δαπάνη έφθασε τα 826 εκατ. δρχ. Το δημοτικό συμβούλιο ενέκρινε τη δαπάνη αυτή και, σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα, το έργο θα έπρεπε να τελειώσει τον Μάρτιο του 1997. Αντί για αυτό, όμως, ο δήμαρχος έφερε τον Μάρτιο θέμα στο συμβούλιο για σύναψη δανείου 500 εκατ. δρχ. για την αποπεράτωση του δημαρχιακού μεγάρου.

Ποιος θα τον ελέγξει άλλωστε; Ο τελευταίος έλεγχος στον Δήμο Γλυφάδας από το Ελεγκτικό Συνέδριο έγινε πριν από 15 χρόνια, το 1982. Οι απολογισμοί κατατίθενται στο δημοτικό συμβούλιο με καθυστέρηση τριών – τεσσάρων ετών και έτσι κανένας δεν μπορεί να ελέγξει καμία δαπάνη. Τα χρήματα από τα έσοδα του δήμου κατατίθενται, χωρίς να έχει λάβει ποτέ ανάλογη απόφαση το δημοτικό συμβούλιο, σε μια ιδιωτική τράπεζα, στην Aspis Bank, χωρίς να τοκίζονται, σε αντίθεση με ό,τι γίνεται στους υπόλοιπους δήμους. Ο δήμαρχος ισχυρίζεται βεβαίως ότι μέσω της τράπεζας γίνονται μόνο οι πληρωμές των υπαλλήλων, αλλά πέραν αυτών ο δήμος έχει έσοδα περίπου 30 εκατ. δρχ. την ημέρα. Με απευθείας ανάθεση παραχώρησε τα δύο καταστήματα που βρίσκονται εντός του Γκολφ: το ένα σε κάποιον ιδιώτη αντί μισθώματος 40.000 δρχ. τον μήνα και το άλλο σε έμμισθους προπονητές του γκολφ έναντι 35.000 δρχ. Να σημειωθεί ότι η δημοτική επιχείρηση «Γκολφ Γλυφάδας» έχει τζίρο 300 εκατ. δρχ. ετησίως και ελέγχεται τα πέντε τελευταία χρόνια από τους ίδιους ορκωτούς λογιστές.

Στο περασμένο δημοτικό συμβούλιο, στις 29 Οκτωβρίου 1997, κατετέθη θέμα για «ψήφιση πίστωσης 413.000 δρχ.» προκειμένου να πληρωθεί η συνέντευξη Τύπου για την παρουσίαση των φετινών πολιτιστικών εκδηλώσεων. Μαζί με το εισηγητικό όμως οι οικονομικές υπηρεσίες είχαν επισυνάψει και ένα τιμολόγιο περίπου 15 εκατ. δρχ. Οταν ρώτησαν σύμβουλοι της αντιπολίτευσης τι αντιπροσωπεύει το ποσό αυτό, η απάντηση που έλαβαν ήταν ότι για λογιστικά θέματα η δημοτική αρχή δεν ανοίγει συζήτηση και το θέμα ενεκρίθη κατά πλειοψηφία.

Στην ίδια συνεδρίαση συζητήθηκε ξανά το θέμα των διαφημίσεων στα εισιτήρια της «Γιουροπάρκινγκ», της εταιρείας που έχει τοποθετήσει παρκόμετρα στον Δήμο Γλυφάδας. Ο δήμαρχος υποσχέθηκε να ζητήσει εγγράφως από την εταιρεία την εκχώρηση των δικαιωμάτων που απεκόμισε από τη διαφήμιση. Η απάντησή του, αντί να κατευνάσει τα πνεύματα, άναψε φωτιές: ο κ. Σπονδυλίδης εδώ και ένα χρόνο υπόσχεται να πάρει μέτρα και ακόμη δεν έχει κάνει το παραμικρό. Το θέμα με τη «Γιουροπάρκινγκ» δεν είναι καινούργιο. Εδώ και τρία χρόνια 10 δημοτικοί σύμβουλοι ζητούν να συζητηθεί η σύμβαση που έχει υπογράψει ο δήμος γιατί όλο αυτό το διάστημα δεν έχει κερδίσει ούτε δεκάρα από τα παρκόμετρα. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς αυτών των δημοτικών συμβούλων, από τις 150 δρχ. που πληρώνει ο χρήστης του παρκόμετρου το 23% ανήκει στον δήμο και το 77% στην εταιρεία. Ο δήμος όμως έχει υποχρέωση να καταβάλλει τον ΦΠΑ της εταιρείας, ο οποίος στο κάθε εισιτήριο είναι 21 δρχ. Αρα το καθαρό κέρδος του δήμου είναι το υπόλοιπο, δηλαδή 14 δρχ. Αλλά ο δήμος έχει αναλάβει κι άλλη υποχρέωση: καταβάλλει στην εταιρεία το αντίτιμο των καρτών για τις κάρτες των μόνιμων κατοίκων, το οποίο ανέρχεται σε περίπου 70 εκατ. δρχ.

Τα νυχτερινά κέντρα αποτελούν μεγάλη πληγή για τον Δήμο Γλυφάδας. Για να γλιτώσει από τις γκρίνιες ο δήμαρχος έχει ανακαλύψει δική του «πατέντα». Οταν οι διαμαρτυρίες γίνονται πιο έντονες, εξασφαλίζει απόφαση του δημοτικού συμβουλίου να κλείσουν κάποια από αυτά για 15 ημέρες. Το ίδιο βράδυ κιόλας τα κέντρα ανοίγουν με γνωμοδότηση της επιτροπής καταστημάτων, η οποία έχει αρμοδιότητα απλώς να κάνει εισηγήσεις για τα καταστήματα στο δημοτικό συμβούλιο και τίποτα άλλο. Μέγα θέμα έχει δημιουργηθεί στη Γλυφάδα με τις μαρίνες. «Εκεί κανένας δεν γνωρίζει τι γίνεται», επισημαίνει ο κ. Λανδράκης. «Ποιος ρυθμίζει ποιοι μπαίνουν στις μαρίνες και ποιοι όχι και πόσα λεφτά εισπράττονται; Αναρωτιόμαστε μόνο πώς είναι δυνατόν ο αρμόδιος υπάλληλος του δήμου να έχει στην ιδιοκτησία του σκάφος 40 μέτρων και τζιπ 40 εκατ. δρχ.;». Παράπονα και διαμαρτυρίες από τους κατοίκους έχουν διατυπωθεί και για τα έργα που γίνονται στην οδό Διαδόχου Παύλου, ξανά χωρίς απόφαση του δημοτικού συμβουλίου. Στον δρόμο αυτόν ο δήμος έκοψε ένα κομμάτι και το προσάρτησε στο πεζοδρόμιο. Το παλαιό πεζοδρόμιο έχει μετατραπεί σε προέκταση των κήπων των παρακείμενων οικιών και δενδροφυτεύθηκε. Οι διαμαρτυρίες των κατοίκων δεν πρόκειται να αλλάξουν τίποτα γιατί το έργο αυτό χρηματοδοτείται, όπως ομολογεί ακόμη και ο εργολάβος, από εφοπλιστή που κατοικεί σε αυτόν τον δρόμο, ο οποίος λέγεται ότι είναι στενός φίλος του δημάρχου! Ο χορός των εκατομμυρίων

ΣΤΟΝ Δήμο Αγίων Αναργύρων τα εκατομμύρια αλλάζουν χέρια από υπηρεσία σε υπηρεσία με τέτοια ταχύτητα και ευκολία που θυμίζουν τον «παπά», το γνωστό παιχνίδι της τράπουλας. Οι ομοιότητες της διαχείρισης των οικονομικών του δήμου με το παιχνίδι δεν εξαντλούνται στο τεχνικό μέρος, καθώς στο τέλος κάθε έτους οι δημοτικοί σύμβουλοι ψάχνουν να βρουν τα χρήματα, τα οποία όμως έχουν ήδη κάνει φτερά. Ετσι το χρέος του δήμου αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο τα τελευταία τρία χρόνια και φέτος έχει φθάσει το 1,4 δισ. δρχ.

Η ιστορία ξεκινά ουσιαστικά από το 1993. Τότε άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα δείγματα κακοδιαχείρισης από τον δήμαρχο κ. Ν. Ταμπακίδη. Ενα από αυτά ήταν η υπόθεση του προγράμματος «Βυζαντινή μουσική και χορωδία», για το οποίο είχε εγκριθεί επιχορήγηση 10 εκατ. δρχ. από τη Νομαρχία Δυτικής Αττικής. Μάλιστα, στις 30 Νοεμβρίου 1993 ο δήμαρχος έστειλε έγγραφο στη νομαρχία (αρ. πρωτ. 11776) με το οποίο εξέφραζε την ικανοποίησή του για την πορεία του συγκεκριμένου έργου, το οποίο είχε ξεκινήσει στις 18 Οκτωβρίου και θα έληγε στις 31 Δεκεμβρίου και το οποίο παρακολουθούσαν 25 άνεργοι του δήμου. Η μόνη… λεπτομέρεια που ξέχασε να αναφέρει ο κ. Ταμπακίδης ήταν ότι το πρόγραμμα αυτό δεν υλοποιήθηκε ποτέ! Οταν στο τέλος του έτους χρειάστηκε να δώσει κάποιες εξηγήσεις στο δημοτικό συμβούλιο, υποστήριξε ότι με τα χρήματα αυτά ενισχύθηκε ένα πρόγραμμα… πληροφορικής, το οποίο είχε ήδη ξεκινήσει στον δήμο.

Το 1994, προεκλογική χρονιά, σύμφωνα με τα στοιχεία που συνέλεξε η Ανεξάρτητη Δημοτική Παρέμβαση Αγίων Αναργύρων, έγιναν τα εξής: με 70 απευθείας αναθέσεις εδόθησαν σε τέσσερις εργολάβους έργα ύψους 245 εκατ. δρχ. Οι εργολάβοι αυτοί προσέφεραν παγίως έκπτωση 3% ενώ παλαιότερα οι εκπτώσεις κυμαίνονταν από 12% ως 27%. Για να μπορέσει ο δήμαρχος να κάνει απευθείας αναθέσεις κατέτεμνε το ίδιο έργο σε πολλά μικρά κομμάτια, τα οποία παρουσίαζε ως διαφορετικά έργα, ακόμη και όταν βρίσκονταν στην ίδια γειτονιά και σε δρόμους που τέμνονταν. Την ίδια χρονιά κατετέθη πρόταση στη Νομαρχία Δυτικής Αττικής για χρηματοδότηση από το Β’ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης έργων για περιβαλλοντική αναβάθμιση της περιοχής, για δίκτυο κοινωνικής υποδομής, για πρότυπο κέντρο νέων τεχνολογιών, για ποδηλατοδρόμια, για ολοκλήρωση τεχνικών δικτύων κ.ά. Στην πορεία η πρόταση άλλαξε περιεχόμενο ­ κάποια έργα αφαιρέθηκαν, κάποια άλλα προστέθηκαν ­ και τελικώς άλλο κείμενο εγκρίθηκε. Από όλο αυτό το φιλόδοξο σχέδιο το μόνο που έγινε είναι ένα κολυμβητήριο 20 μέτρων για παιδιά, το κόστος του οποίου ανήλθε σε 1 δισ. δρχ.

Αλλες φορές οι προτάσεις του δημάρχου για κοινοτική χρηματοδότηση προγραμμάτων δεν βρήκαν ανταπόκριση. Παράδειγμα, η πρόταση που κατέθεσε στο πλαίσιο του προγράμματος NOW (ευκαιρίες για νέες γυναίκες), για εκπαίδευση μεταφραστριών, ύψους 16 εκατ. δρχ. Η πρώτη φάση του προγράμματος περιελάμβανε δαπάνες για τασάκια, ανθοδοχεία, φοντάν, καφέδες, ζάχαρες, μπρίκια, είδη καθαριότητας κ.ά. Η αρμόδια υπηρεσία του υπουργείου Εργασίας αρνήθηκε να εγκρίνει την πρόταση.

Μία από τις υποθέσεις που συγκλονίζουν εδώ και ένα χρόνο την τοπική κοινωνία είναι το σκάνδαλο που ξέσπασε με το Πνευματικό Κέντρο του δήμου. Το Πνευματικό Κέντρο από το 1994, που άρχισε να λειτουργεί, οργανώνει διάφορα προγράμματα για τα παιδιά των δημοτών, για τα οποία οι γονείς πληρώνουν από 4.000 ως 15.000 δρχ., ανάλογα με το μάθημα. Τα χρήματα εισπράττονταν με αποδείξεις που ήταν αθεώρητες και μη διάτρητες. Με βάση τον Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων και τον Κανονισμό του Πνευματικού Κέντρου, η ταμειακή υπηρεσία του θα έπρεπε να πραγματοποιείται από το Δημόσιο Ταμείο των Αγίων Αναργύρων. Δηλαδή, θα έπρεπε να κατατίθενται σε αυτό όλα τα έσοδα του Πνευματικού Κέντρου και για να πληρώσει οποιοδήποτε ένταλμα θα έπρεπε να είναι υπογεγραμμένο από τον πρόεδρο του Κέντρου και τον προϊστάμενο της οικονομικής υπηρεσίας του δήμου. Κάποια στιγμή οι γονείς άρχισαν να αντιδρούν καθώς τα δίδακτρα αυξάνονταν χρόνο με τον χρόνο και το θέμα ετέθη στο δημοτικό συμβούλιο. Απάντηση οι ερωτώντες δεν έλαβαν και έτσι ο δημοτικός σύμβουλος Απ. Ψύλλος για να ξεκαθαρίσει η κατάσταση κατέθεσε το 1996 αίτηση αναφοράς στο Δημόσιο Ταμείο ζητώντας να μάθει τι γίνεται με τα χρήματα αυτά, τα οποία με πρόχειρους υπολογισμούς ξεπερνούν τα 30 εκατ. δρχ. ετησίως. Την ίδια κιόλας ημέρα ο διευθυντής του ταμείου κ. Δ. Δάβαλος βεβαίωσε ότι «το Πνευματικό Κέντρο Αγίων Αναργύρων από την 1.1.1995 ως τις 31.12.1995 ουδεμία κατάθεση έχει κάνει οίκοθεν». Η απάντηση αυτή, όταν μαθεύτηκε, προκάλεσε μεγάλο σούσουρο, αλλά ούτε τότε έμαθαν οι δημότες πού πήγαιναν τα λεφτά τους τόσα χρόνια. Το μόνο που άλλαξε ήταν ότι οι αρμόδιοι άρχισαν πλέον να δίνουν διάτρητες αποδείξεις.

Στις 8 Φεβρουαρίου 1996 με το υπ’ αρ. 1554 έγγραφό του ο δήμος ζήτησε από το ΥΠΕΧΩΔΕ πίστωση 514.335.000 δρχ. για να φτιάξει έξι πλατείες επειδή «οι ελεύθεροι χώροι στον δήμο είναι ανύπαρκτοι». Ψάχνοντας όμως κανείς στα πεπραγμένα των ετών 1994 και 1995, τα οποία έχουν κατατεθεί στο δημοτικό συμβούλιο, βλέπει ότι οι τέσσερις από τις έξι πλατείες εμφανίζονται ήδη κατασκευασμένες. Σύμφωνα, δηλαδή, με τα στοιχεία που παρέδωσε ο ίδιος ο κ. Ταμπακίδης, οι πλατείες Τροίας και Μυροφόρων ολοκληρώθηκαν το 1994, η νησίδα Λαυρίου αναπλάστηκε το ίδιο έτος, ενώ το 1995 παραδόθηκε στους δημότες και η πλατεία Δημοσθένους. Το ΥΠΕΧΩΔΕ δεν έχει εγκρίνει ακόμη το κονδύλι αυτό.

Ανατρέχοντας επίσης κανείς στα πεπραγμένα των ετών 1993, 1994 και 1995 ανακαλύπτει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα. Π.χ., το 1993 υπογράφεται σύμβαση για μελέτη – κατασκευή νέου κτιρίου πολλαπλών χρήσεων στο ΟΤ 104, ύψους 287,5 εκατ. δρχ. Πόσο κόστισε τελικά το έργο, όπως τουλάχιστον εμφανίζεται στα πεπραγμένα του 1994; Κόστισε 512.959.000 δρχ. Τα έργα στο 4ο Δημοτικό Σχολείο Αγίων Αναργύρων υπολογίστηκαν το 1993 σε 203 εκατ. δρχ. και ως το 1994 έφθασαν στα 428.240.000 δρχ. Δύο αίθουσες και ένα κλιμακοστάσιο στο 2ο Δημοτικό Σχολείο ξεκίνησαν με 34,8 εκατ. δρχ. και έφθασαν τα 46 εκατ. δρχ. Μια κατασκευή στον δεύτερο όροφο του Δημαρχείου με αρχικό κόστος 62 εκατ. δρχ. έφθασε τα 123.898.786 δρχ. Η δημοτική αρχή υποστήριξε ότι προστέθηκαν και άλλα έργα που δεν προβλέπονταν από την αρχική σύμβαση, αλλά αυτό δεν επιτρέπεται από τον νόμο να γίνει χωρίς διαγωνισμό. Η διαμόρφωση χώρων στον ΟΣΕ (Ανάκασα και πέριξ χώροι) υπολογίστηκε το 1993 ότι θα κόστιζε 23 εκατ. δρχ. Το έργο δεν έγινε ποτέ και το 1994 περιελήφθη ξανά στον προϋπολογισμό με κόστος 27 εκατ. δρχ., αλλά ούτε και αυτή τη φορά εκτελέστηκε.

Ολα τα μεγάλα έργα στον Δήμο Αγίων Αναργύρων εκτελούνται με μελέτη – κατασκευή, παρά το γεγονός ότι το 1996 το υπουργείο Εσωτερικών εξέδωσε εγκύκλιο η οποία αναφέρει ότι με τον τρόπο αυτόν θα έπρεπε να γίνονται μόνο έργα που «επιδέχονται ειδικούς τρόπους κατασκευής ή μεθόδους που καλύπτονται από τεχνογνωσία ή άλλα κατοχυρωμένα δικαιώματα», αλλιώς «η καθολική και αναιτιολόγητη ευρεία χρήση του τρόπου αυτού είναι καταχρηστική, χωρίς ουσιαστική νομική κάλυψη και αμφισβητείται η διαφάνεια και η εξασφάλιση ίσων όρων ανταγωνισμού». Αυτό δεν πτόησε τον δήμαρχο, ο οποίος συνεχίζει την ίδια τακτική χρησιμοποιώντας τα τελευταία χρόνια και τις δημοτικές επιχειρήσεις. Πρόσφατο κρούσμα, οι συντηρήσεις σχολείων από τη Δημοτική Επιχείρηση Κατασκευών και Περιβάλλοντος, που όλες κόστιζαν 9 εκατ. δρχ. ακριβώς. Για να εγκριθεί όμως η δαπάνη έπρεπε να περάσει πρώτα από τη σχολική επιτροπή και τον διευθυντή του σχολείου. Μία από τις διευθύντριες αντέδρασε γιατί, όπως είπε, της ζήτησαν να υπογράψει για 3 εκατ. δρχ. παραπάνω από όσα είχαν αρχικά εγκριθεί για τη συντήρηση και γιατί έγιναν στο σχολείο φοβερές κακοτεχνίες οι οποίες προκάλεσαν ζημιές. Τον Μάρτιο του 1997 συγκλήθηκε η σχολική επιτροπή, παρουσία και του αντιδημάρχου Οικονομικών, ο οποίος διαπίστωσε ιδίοις όμμασιν τις κακοτεχνίες, και αρνήθηκαν να εγκρίνουν τη δαπάνη. Παρά ταύτα, ο λογαριασμός πληρώθηκε, άγνωστο με ποιον τρόπο.

Το καλοκαίρι που πέρασε μια ιδιωτική εταιρεία που δραστηριοποιείται στην περιοχή έκανε δωρεά στον δήμο την κατασκευή χλοοτάπητος στο γήπεδο της «Ενωσης», του Γυμναστικού Συλλόγου Αγίων Αναργύρων, η οποία κόστισε περί τα 35 εκατ. δρχ. Στις αρχές του μήνα αυτού (Νοέμβριος 1997) ο δήμαρχος θέτει στο δημοτικό συμβούλιο θέμα επαναδημοπράτησης του ίδιου χλοοτάπητα, με τον ίδιο εργολάβο. Αυτή τη φορά, όμως, με την προσθήκη ορισμένων τειχίων και την ανακάλυψη… ημίβραχου εντός του αγωνιστικού χώρου, το κόστος έφθασε τα 187 εκατ. δρχ.

Η μεταμόρφωση των γαλακτοπολείων

Ανεξέλεγκτη είναι η χορήγηση αδειών στα νυκτερινά κέντρα. Εκτός από το γεγονός ότι αλλάζουν χρήση, όπως είναι πλέον καθεστώς σε πολλούς δήμους, στους Αγίους Αναργύρους κάνουν το εξής καταπληκτικό: χορηγούν άδεια γαλακτοπωλείου σε όσα μπαρ – καφετέριες ανοίγουν δίπλα σε σχολεία! Οταν πριν από λίγες ημέρες διαμαρτυρήθηκε ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του 3ου γυμνασίου και του 4ου λυκείου, ο δήμαρχος τους έκλεισε ραντεβού για την ερχόμενη εβδομάδα και εν τω μεταξύ τους ζήτησε να αποφασίσουν αυτοί τι θα γίνει με την καφετέρια που είναι απέναντι από τα σχολεία. Το χειρότερο από όλα όμως είναι ότι η δημοτική αστυνομία, που θα μπορούσε να προφυλάσσει τους μαθητές έξω από τα σχολεία, δεν μπορεί να αναλάβει καμία από τις αρμοδιότητες που της παρέχει ο νόμος. Και αυτό γιατί ο κ. Ταμπακίδης, προκειμένου να αποφύγει τους περιορισμούς του νόμου Πεπονή, την ενέταξε στη Δημοτική Επιχείρηση Κατασκευών και Περιβάλλοντος, η οποία είναι νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου, και άρα οι υπάλληλοί της ούτε ποινές μπορούν να επιβάλλουν ούτε να αναλάβουν δημόσιες αρμοδιότητες!