Δεν γνωρίζουμε πώς ακριβώς νιώθει ο Βλαντίμιρ Πούτιν για τις τελευταίες εξελίξεις σχετικά με την κρίση στη Λιβύη, όμως σίγουρα θα έχει μετρήσει ως ήττα για εκείνον το «ναυάγιο» που σημειώθηκε την περασμένη εβδομάδα στη Μόσχα. Παρά τις προτροπές του ρώσου ηγέτη και του τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο στρατάρχης Χαλίφα Χαφτάρ, επικεφαλής του αυτοαποκαλούμενου Λιβυκού Εθνικού Στρατού (ΛΕΣ), εγκατέλειψε τη ρωσική πρωτεύουσα χωρίς να υπογράψει τη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός με τη διεθνώς αναγνωρισμένη Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας (ΚΕΣ) του πρωθυπουργού Φαγέζ αλ Σάρατζ. Ερντογάν και Πούτιν έχουν περάσει ήδη πολύ χρόνο μαζί το 2020, αφού στις 8 Ιανουαρίου εγκαινίασαν τον αγωγό TurkStream, που θα μεταφέρει φυσικό αέριο από τη Ρωσία στην Τουρκία και στην Ευρώπη, σε μια τελετή στην Κωνσταντινούπολη που έλαβε χώρα υπό δρακόντεια μέτρα ασφαλείας. Σήμερα Κυριακή, πάντως, ο 67χρονος πολιτικός αναμένεται να δώσει το «παρών» σε Διάσκεψη στο Βερολίνο, η οποία πραγματοποιείται με πρωτοβουλία της γερμανικής κυβέρνησης υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών και στην οποία έχουν επίσης προσκληθεί οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γαλλία, η Κίνα, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Τουρκία, η Δημοκρατία του Κονγκό, η Ιταλία, η Αίγυπτος, η Αλγερία και τα Ηνωμένα Εθνη, η Ευρωπαϊκή Ενωση, η Αφρικανική Ενωση και ο Αραβικός Σύνδεσμος.
Αξίζει να σημειωθεί πως, ανεξαρτήτως επικαιρότητας, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς συμπληρώθηκαν είκοσι χρόνια από τότε που ο Πούτιν ανέλαβε καθήκοντα προέδρου της Ρωσίας – έπειτα από μια σύντομη θητεία στην πρωθυπουργία της αχανούς χώρας – μετά την ξαφνική παραίτηση του Μπορίς Γέλτσιν. Τις πρόωρες εκλογές του Μαρτίου του 2000 τις κέρδισε. Παρέμεινε στον θώκο του έως το 2008, χρημάτισε μία τετραετία πρωθυπουργός με πρόεδρο τον Ντμίτρι Μεντβέντεφ (πολλοί εικάζουν ότι συνέχισε να κινεί ο ίδιος τα νήματα από το παρασκήνιο) και ξαναδιεκδίκησε, με επιτυχία, την προεδρία το 2012. Για κάποια χρόνια αρκετοί διεθνώς τον παρουσίαζαν ως εκσυγχρονιστή, ως έναν μοντέρνο ηγέτη που θα επέβαλλε τις κοινωνικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις που χρειαζόταν η πατρίδα του για να ανταποκριθεί στις προκλήσεις του 21ου αιώνα. Οι ευσεβείς πόθοι αποδείχθηκαν γρήγορα λογικές πλάνες και ο Πούτιν άρχισε να αποξενώνεται σταδιακά από τη Δύση. Οι δύο δεκαετίες του στην εξουσία έχουν σημαδευτεί από ένα αδίστακτο κυνήγι συγκέντρωσης ισχύος στο εσωτερικό της χώρας, και από μια αδιάκοπη παράλληλη προσπάθεια να εδραιώσει την ισχύ και την επιρροή της χώρας του στην παγκόσμια πολιτική σκηνή και να πείσει φίλους και εχθρούς να αντιμετωπίζουν τη σημερινή Ρωσία ως μια αδιαφιλονίκητη υπερδύναμη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
