Στο Πάντειο Πανεπιστήμιο υπήρχε κάποτε ένα τμήμα ονομαζόμενο «Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σπουδών». Αντικείμενό του η μελέτη του πολιτικού φαινομένου, τόσο στις σχέσεις εξουσίας (δηλαδή τις «κάθετες» σχέσεις κρατικών ή κρατικόμορφων πολιτικών οντοτήτων με τους υπηκόους τους/πολίτες στα δημοκρατικά πολιτεύματα) όσο και στις σχέσεις ισχύος (δηλαδή τις «οριζόντιες» σχέσεις μεταξύ αυτόνομων πολιτειακών υποκειμένων, πρωτίστως κρατών).
Κάποια στιγμή υπήρξε πρωτοβουλία για διάσπαση σε δύο τμήματα, ένα που θα εστίαζε στην εσωτερική πολιτική και ένα στις διεθνείς/διακρατικές ιδίως σχέσεις. Η πρωτοβουλία δεν ήταν ανιδιοτελής. Εν πολλοίς εκπορευόταν από το κοινό κίνητρο που από τη δεκαετία του ’80 μετέτρεψε όλες περίπου τις παλιές έδρες σε τμήματα, δηλαδή την απόσπαση από την πολιτεία νέων καθηγητικών θέσεων. Κάποιο ρόλο βέβαια έπαιξε και η ύπαρξη, κυρίως στην κατεύθυνση της εν στενή εννοία Πολιτικής Επιστήμης, προβληματικών σχέσεων μεταξύ προβληματικών προσωπικοτήτων. Βέβαια το τελικό αποτέλεσμα δεν ήταν ιδιαίτερα κακό, δεδομένου πως το διεθνολογικό τμήμα, με εξαιρετικούς επιστήμονες (και πολλούς μετέπειτα υπουργούς, βουλευτές, ευρωβουλευτές κ.ο.κ.) στους κόλπους του, έστω και όχι ολοσχερώς απαλλαγμένο από προβληματικούς/ημιπαράφρονες τύπους, μπόρεσε να προσφέρει ποιοτική εξειδικευμένη παιδεία στο διεθνές δίκαιο, τη διεθνή πολιτική, τη διεθνή οικονομία, χωρίς να υποτιμήσει τελείως, μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον, και τη μελέτη πολιτικών συστημάτων, καθεστώτων και ενδοκρατικών θεσμών. (Αλλά και το προκύψαν πολιτικό τμήμα ενσωμάτωσε κάποιες επιστημονικές προσωπικότητες, όπως π.χ. τον Βούλγαρη…).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
