Είναι απίστευτοι οι κυβερνώντες. Δεν έχουν ιερό και όσιο. Στα χρόνια της αντιπολίτευσης έσκιζαν τα ρούχα τους για της οικονομίας το χάλι, για τα τόσα προβληματικά και δυστυχή που επικρατούσαν στις ημέρες της κυβέρνησης Σημίτη.
Για «οικονομία τραβεστί» μιλούσε ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και σημερινός πρωθυπουργός, για «εικονική πραγματικότητα» έκαναν λόγο οι σημερινοί υπουργοί, για χώρα που βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής φώναζαν μαζικά τα στελέχη και οι παράγοντες της Νέας Δημοκρατίας.
Με αυτές τις εντυπώσεις κέρδισαν τις εκλογές του 2004, με την αίσθηση ότι οδεύουμε προς τον όλεθρο και την καταστροφή πήγαν στις κάλπες οι πολίτες. Και βεβαίως καταψήφισαν το ΠαΣοΚ.
Δεν είναι τυχαίο ότι από την επομένη των εκλογών ετέθη ζήτημα «απογραφής και αποκάλυψης της πραγματικής κατάστασης και θέσης της οικονομίας», από τους νέους κυβερνήτες της χώρας. Καθώς ο καιρός περνούσε, η περιβόητη απογραφή «αποκάλυπτε» κατά στάδια τα κρυμμένα χρέη και τα σβησμένα ελλείμματα το ένα μετά το άλλο. Εφαρμόστηκε δε με ζήλο πρωτοφανή, σε σημείο που η οικονομία ετέθη σε καθεστώς επιτήρησης και το κύρος της ετρώθη διεθνώς.
Σαν ο καιρός παρήλθε και φθάσαμε στη ζώνη του εκλογικού κύκλου, η κυβέρνηση εμπνεύστηκε την αναθεώρηση των εθνικών λογαριασμών. Απεφάνθη ότι δεν μετράμε σωστά τον εθνικό μας πλούτο και ότι άλλους λογαριασμούς οφείλουμε να κάνουμε.
Το έφερε από ΄δώ, το πήγε από ΄κεί και κατέληξε ότι το εθνικό προϊόν είναι κατά 25% υψηλότερο του μετρούμενου. Μάλιστα έθεσε ως βάση της αναθεώρησης το 2000 και επ΄ αυτού άρχισε να κάνει τις καινούργιες πράξεις, αποδεχόμενη ότι το δημόσιο χρέος δεν είναι τρομακτικό και δυσθεώρητο, ότι τα ελλείμματα είναι ελεγχόμενα, ότι η χρηματοδότησή τους είναι ευχερής, δεν συνιστά απειλή για την οικονομία και ότι τα προηγούμενα χρόνια, σε εκείνες τις τόσο δυστυχείς ημέρες του Σημίτη, παρήχθη πλούτος μέγας και τρανός.
Με άλλα λόγια η σημερινή κυβέρνηση έστησε στα χρόνια της αντιπολίτευσης τη μεγαλύτερη επιχείρηση πλάνης σε βάρος του ελληνικού λαού. Είναι τούτο αμάρτημα μέγα, που μόλις τώρα ομολογείται. Και προφανώς δεν ισχύει το λαϊκό «αμαρτία ομολογημένη, συγχωρεμένη…».
